O93, f. 134ra; N442, f. 142va; P9629, f. 109vb

INCIPIT¹ EPISTOLA LEONIS PAPAE AD IULIANUM EPISCOPUM².

Licet^{3 4} per eos⁵, quos ab urbe direximus plenissimas ad fratrem⁶ Flavianum litteras miserimus contra nimiae impietatis⁷ errorem, tamen quia per filium⁸ nostrum Basilium diaconum scripta⁹ tuae dilectionis accepimus¹⁰, quae multum¹¹ nobis catholici sensus fervore placuerunt, etiam hanc paginam, quae illis epistolis consonaret adiecimus¹², ut unanimiter¹³ atque constanter his, qui evangelium Christi corrumpere¹⁴ cupiunt¹⁵, resistatis, quoniam sancti spiritus in nobis atque in vobis una est eruditio atque eadem¹⁶ doctrina, quam, qui¹⁷ non recipit¹⁸, nec¹⁹ membrum corporis Christi²⁰ nec²¹ potest eo capite gloriari, in quo naturam suam asserit non habere²². Quid autem prodest imprudentissimo²³ seni Nestorianae²⁴ hereseos nomine eorum lacerare opinionem, <N442, f. 142vb> quorum piissimam convellere non potest fidem, cum, quantum Nestorius a veritate discessit deitatem verbi ab²⁵ assumpti²⁶ hominis substantia separando, tantum a recto tramite etiam iste discedat²⁷, qui unigenitum dei sic de utero beatae virginis praedicat natum, ut humani quidem corporis speciem gesserit, sed humanae carnis veritas verbo unita non fuerit? De quo prodigio falsitatis, quis non videat²⁸, quae opinionum monstra nascantur²⁹? Negato³⁰ enim mediatoris dei et hominum homine^{31 32} Iesu Christo³³ necesse est, ut multis impietatibus impleatur eumque aut Apollinaris sibi vindicet aut Valentianus³⁴ usurpet aut Manichaeus obtineat, quorum nullus in Christo humanae carnis credidit veritatem. Qua³⁵ utique non recepta non solum, quod secundum carnem atque animam rationalem, qui erat in forma dei, manens idem in forma servi homo natus³⁶ denegatur, sed etiam, quod crucifixus est et mortuus ac sepultus, quodque die tertio resurrexit³⁷ et quod ad dexteram patris³⁸ sedens ad iudicandos vivos et mortuos in³⁹ corpore erit⁴⁰ venturus, in quo est iudicatus, abnuitur, quia haec redemptionis nostrae sacramenta vacuantur, si Christus veram veri hominis totamque naturam suscepisse non⁴¹ creditur. An quia manifesta erant⁴² signa divina, falsa dicantur⁴³ documenta corporea ac testimonio⁴⁴ utriusque naturae valebunt⁴⁵, ut creator intellegatur, non valebunt, ut creatura⁴⁶ salvetur. Quod deitatis⁴⁷ est, caro non⁴⁸ minuit, quod carnis est, deitas non peremit. <P9629, f. 110ra> Idem enim et sempiternus ex patre et temporalis ex matre, in sua virtute inviolabilis⁴⁹, in nostra infirmitate passibilis. In deitate trinitatis⁵⁰ cum patre et cum spiritu sancto unius eiusdemque naturae, cum⁵¹ in susceptione aut⁵² hominis non unius substantiae, sed unius eiusdemque personae, ut idem esset dives in paupertate, omnipotens in abiectione, impassibilis in supplicio, immortalis in morte. Nec enim verbum aut in carnem⁵³ aut in animam alio⁵⁴ sui patre conversum est, cum simplex et incommutabilis⁵⁵ natura deitatis tota in sua sit semper essentia nec damnum sui recipiens nec augmentum, et si⁵⁶ assumptam⁵⁷ naturam beatificans ut glorificata⁵⁸ in glorificante permaneat. Cur autem inconveniens aut impossibile videatur aut⁵⁹ verbum aut⁶⁰ caro atque anima unus⁶¹ Iesus⁶² Christus et unus dei hominisque sit filius et⁶³ caro et anima atque⁶⁴ dissimilium naturarum sunt, unam faciunt, etiam⁶⁵ si verbi incarnationem personam, cum multo facilius⁶⁶ sit, ut hanc unitatem sui atque hominis deitatis praestet potestas, quam ut eam⁶⁷ in substantiis suis obtineat solius humanitatis infirmitas⁶⁸. Nec verbum igitur in carnem in⁶⁹ eo verbum caro mutata est, sed utrumque⁷⁰ in uno manet et unus in utroque est, non diversitate divisus, non permixtione confusus, <N442, f. 143ra> nec alter⁷¹ ex patre, alter⁷² ex matre, sed idem <O93, f. 134rb> aliter⁷³ ex patre ante omnia principium, aliter⁷⁴ de matre in fine saeculorum, ut esset mediator dei et hominum, homo Christus Iesus, in quo inhabitaret plenitudo divinitatis corporaliter, quia⁷⁵ assumpti non assumentis provectio est, quod⁷⁶ deus illum exaltavit et donavit⁷⁷ illi nomen, quod est super omne nomen, ut in nomine Iesu omne genu flectatur caelestium, terrestrium et infernorum, et omnis lingua confiteatur, quia dominus Iesus⁷⁸ in gloria est dei patris.

Quod⁷⁹ vero Eutices in episcopali iudicio ausus est dicere, ante incarnationem duas in Christo fuisse naturas, post incarnationem autem unam, necessarium fuerat, ut ad reddendam rationem professione⁸⁰ suae⁸¹ crebris atque sollicitis iudicum⁸² interrogationibns urgueretur, ne tamquam inane aliquid praeterfluerit⁸³, quod nonnisi de hausto venenatorum⁸⁴ dogmatum apparebat effusum. Arbitror enim talia loquentem hoc habere persuasum, quod anima, quam salvator assumpsit, prius in caelis sit commorata, quam de Maria virgine nasceretur eamque sibi verbum in utero copularet⁸⁵. Sed hoc catholicae mentes auresque non tolerent⁸⁶, quia nihil secum dominus de caelo veniens nostrae condicionis exhibuit nec animam enim, quae⁸⁷ anterior exstitisset, nec carnem, quae non materni⁸⁸ corporis esset, accepit. Natura quippe nostra non sic assumpta est, ut prius creata post assumeretur, sed ut ipsa assumptione crearetur. Unde quod in Origine merito damnatum⁸⁹, qui⁹⁰ animarum, antequam corporibus insererentur, non solum vitas, sed et diversas fuisse asseruit actiones, necesse est, ut etiam in isto, nisi maluerit sententiam abdicare, plectatur. Nativitas enim domini secundum carnem, quamvis habeat quaedam propria, quibus humanae⁹¹ condicionis initia transcendant, sive quod solus ab inviolata virgine sine concupiscentia est carnis conceptus et natus, sive⁹² quo⁹³ ita⁹⁴ visceribus matris est editus, ut fecunditas pareret et virginitas permaneret, non alterius tamen <P9629, f. 110rb> naturae erat eius caro quam nostrae, nec alio illi quam ceteris hominibus animae⁹⁵ inspirata principio, quae excelleret non diversitate generis, sed sublimitate⁹⁶ virtutis. Nihil enim carnis suae habebat adversum, nec discordia desideriorum gignebat compugnantia voluntatum⁹⁷. Sensus corpore vigebant sine lege peccati et veritas affectionum sub moderamine deitatis et mentis, nec temptabatur illecebris, nec cedebat iniuriis. Verus homo vero⁹⁸ unitus⁹⁹ deo, nec secundum exsistentem prius anima¹⁰⁰ <N442, f. 143rb> deductus e¹⁰¹ caelo nec secundum carnem creatus ex nihilo, eandem gerens in verbi deitate¹⁰² personam et tenens communem¹⁰³ nobiscum in corpore animaque naturam. Non enim esset dei hominumque mediator, nisi idem¹⁰⁴ deus idemque homo in utroque et unus esset et verus. Incitat quidem nos ad latitudinem disserendi materiae magnitudo, sed apud eruditionem tuam non est copia¹⁰⁵ laborandum, praesertim cum iam per nostros¹⁰⁶ ad fratrem¹⁰⁷ Flavianum sufficientes litteras¹⁰⁸ miserimus ad confirmandos animos non solum sacerdotum sed etiam laicorum. Praestabit¹⁰⁹, ut credimus, misericordia dei, ut absque cuiusquam animae detrimento possint¹¹⁰ adversum diaboli¹¹¹ dolos et sana defendi et vulnerata curari.

EXPLICIT¹¹² EPISTOLA AD IULIANUM EPISCOPUM. DATA ID. IUN. ASTURIO¹¹³ ET PROTOGENE VV. CC. CONSS.

O93, f. 134rb; N442, f. 143rb; P9629, f. 110rb