Die
Auflösung der Handschriftensiglen und Hinweise zur Edition
finden Sie hier.
Papst
Leo I. an Bischof Nicetas von Aquileia
P9629,
f. 136ra; V630, f. 249ra; N442, f. 169vb; W411, f. 277r; V1341, f. 167vb
EIUSDEM
LEONIS AD NICETAM
AQUILEGENSEM EPISCOPUM
I
Quod debeant feminae, quae captis
viris nupserant aliis, regressis de
captivitate viris prioribus copulari, ut, quod suum est, unusquisque
recipiat.
II
Quod non probetur esse culpabilis,
qui uxorem capti in matrimonium
videtur esse sortitus.
III
Ut si viri de captivitate
regressi intemperantia uxorum
offensi non fuerint et voluerint eas in coniugium recipere, liberam
habeant facultatem.
IIII
Ut, si mulieres ad priores maritos redire noluerint, velut
impiae ecclesiastica communione privandae
sint.
V
Captivis aut errore aut fame, non
veneratione cibos immolatitios
edere compulsis poenitentia
concedenda.
VI
Quod hi, qui ad iterationem
baptismi vel vi vel timore coacti animos inclinarunt,
poenitentiae sint sublevandi remedio, ita
ut senilis aetatis periculorum
quoque et aegritudinum ceterarumque necessitatum li babeatur sollicita
consideratione respectus.
VII
Ut hi, qui ab hereticis baptizati sunt, sola sancti spiritus invocatione
firmentur.
<W411,
f. 277v> LEO EPISCOPUS NICETAE EPISCOPO AQUILEGENSI
SALUTEM.
Regressus
ad nos filius meus Adeodatus
sedis nostrae diaconus
dilectionem tuam poposcisse
memoravit, ut
de his a nobis auctoritatem
apostolicae sedis acciperes, quae quidem magnam difficultatem
diiudicationis videntur afferre, sed pro inspectione
temporalium necessitatum adhibenda <V630, f. 249rb> curatio est,
ut vulnera, quae adversione hostilitatis illata sunt, religionis maxime
ratione sanentur.
QUOD
DEBEANT FEMINAE, QUAE CAPTIS VIRIS NUPSERANT,
ALIIS REGRESSIS DE CAPTIVITATE VIRIS
PRIORIBUS COPULARI, UT, QUOD SUUM EST, UNUSQUISQUE RECIPIAT.
<N442,
f. 170ra> I
Cum ergo per bellicam cladem et per gravissimos hostilitatis incursus
ita quaedam dicatis
divisa esse coniugio, ut abductis in
captivitatem viris feminae eorum remanserint destitutae, quae viros
proprios aut interemptos putarent aut numquam a dominatione crederent
liberandos et in
aliorum coniugium sollicitudine
cogente transierint, cumque nunc statu
rerum auxiliante domino in meliora converso
nonnulli eorum, qui putabantur perisse remearint,
merito caritas tua videtur
ambigere, quid de mulieribus, quae aliis iunctae
sunt viris, a nobis debeat ordinari. Sed quia novimus
scriptum, quod a domino
iungitur mulier viro et iterum praeceptum agnovimus, ut, quod
deus iunxit homo non se<V1341, f. 168ra>paret,
<P9629, f. 136rb> necesse est, ut legitimarum foedera nuptiarum
redintegranda credamus et
remotis malis, quae hostilitas intulit, unicuique id, quod legitime
habuit, reformetur. Omnique
studio procurandum est, ut recipiat unusquisque, quod proprium est.
QUOD
NON PROBETUR ESSE CULPABILIS, QUI UXOREM CAPTI IN MATRIMONIUM
VIDETUR ESSE SORTITUS.
II
Nec tamen culpabilis
iudicetur et tamquam
alieni iuris pervasor habeatur,
qui personam eius mariti, qui iam
non esse aestimabatur, assumpsit. Si
enim multa, quae ad eos, qui in captivitatem ducti sunt, pertinebant,
in ius alienum transire potuerunt et tamen plenum iustitiae est, ut
isdem reversis propria reformentur.
Quod si in mancipiis vel in agris aut etiam in domibus ac
possessionibus rite servatur, quanto
magis in coniugiorum redintegratione
faciendum est, ut, quod bellica necessitate turbatum est, pacis remedio
reformetur?
SI
VIRI DE CAPTIVITATE
REGRESSI INTEMPERANTIA
UXORUM OFFENSI NON FUERINT ET
VOLUERINT EAS IN CONIUGIUM RECIPERE, LIBERAM
HABEANT FACULTATEM.
III
Et ideo,
si viri post longam captivitatem reversi, ita in dilectione
suarum coniugium perseverent,
ut eas cupiant in suum redire
consortium, omittendum
est et inculpabile iudicandum, quod necessitas intulit, et restituendum,
quod fides poscit.
UT,
SI MULIERES REDIRE
AD PRIORES MARITOS NOLUERINT,
VELUT IMPIAE ECCLESIASTICA COMMUNIONE PRIVANDAE
SUNT.
IIII
Si autem aliquae
mulieres ita posteriorum
virorum <W311, f. 278r> amore sunt captae, ut malint
his cohaerere quam ad
legitimum redire consortium, merito sunt notandae, ita ut etiam
ecclesiastica communione priventur,
quae de
excusabili contaminatione
criminis elegerunt ostendentes
sibimet pro sua incontinentia
placuisse, quod iusta
remissio poterat expiare. Redeant ergo in suum
statum
voluntaria redintegratione
coniugia, neque ullo modo ad
opprobrium malae voluntatis
trahatur, quod condicio
necessitatis extorsit. Quia sicuti
hae
mulieres, <V630, f. 249va> quae re<N442, f. 179rb>verti ad
viros suos nolunt, impiae sunt habendae, ita illae, quae
in affectum ex deo initum
redeunt, merito sunt laudandae.
CAPTIVIS
AUT ERRORE AUT
FAME, NON VENERATIONE CIBOS IM<V1341, f. 168rb>MOLATITIOS
EDERE COMPULSIS POENITENTIA
CONCEDENDA.
V
De his christianis, qui
inter eos, a quibus fuerant
captivati immolatitiis
cibis asseruntur esse polluti,
consultationi caritatis tuae hoc
etiam respondendum esse credimus,
ut poenitentiae satisfactione
purgentur, quae
non tam temporis longitudine
quam cordis compunctione
pensanda est, et sive hoc terror extorserit,
sive fames suaserit, non
dubitetur abolendum, cum
huiusmodi cibus prae
metu aut indigentia non
pro religionis veneratione sit
sumptus.
<P9629,
f. 136va> QUOD HI, QUI AD
ITERATIONEM BAPTISMI VEL VI VEL TIMORE COACTI ANIMOS INCLINARUNT,
POENITENTIAE SINT SUBLEVANDI REMEDIO, ITA
UT SENILIS AETATIS PERICULORUM QUOQUE
ET AEGRITUDINUM CETERARUMQUE NECESSITATUM HABEATUR SOLLICITA
CONSIDERATIONE RESPECTUS.
VI
Hi vero, de quibus similiter dilectio tua nos
credidit consulendos, qui ad iterandum baptismum vel metu coacti vel
errore traducti sunt et nunc se
contra catholicae fidei sacramentum egisse cognoscunt, ea esse
custodienda moderatio, quae
in societatem nostram non
nisi per
poenitentiae remedium et per impositionem episcopalis
manus, communionis recipiant unitatem,
tempora poenitudinis
habita moderatione tuo
constituenda iudicio, prout
conversorum animos prospexeris
esse devotos, pariter
etiam habentes aetatis senilis
intuitum et periculorum quorumque aut aegritudinum respicientes
necessitates, in quibus,
si quis ita graviter urgeatur,
ut dum adhuc poenitet de
salute ipsius desperetur, oportet ei per sacerdotalem sollicitudinem
communionis gratia subveniri.
UT
HI, QUI AB HERETICIS BAPTIZATI SUNT, SOLA SANCTI SPIRITUS INVOCATIONE
FIRMENTUR.
VII
Nam hi, qui baptismum ab
hereticis acceperunt,
cum baptizati antea
non fuissent, sola sancti
spiritus invocatione per impositionem manus confirmandi sunt, quia
formam tantum baptismi sine sanctificationis
virtute sumpserunt. Et hanc
regulam, ut scitis, <W411, f. 278v> servandam
in omnibus ecclesiis praedicamus, ut lavacrum semel initum
nulla iteratione violetur
dicente apostolo: Unus deus, una fides, unum
baptisma, cuius ablutio nulla
iteratione temeranda est, sed, ut diximus, sola sanctificatio sancti
spiritus invocanda, <V1341, f.
168va> ut, quod ab hereticis nemo accipit, a
catholicis sacerdotibus consequatur.
Hanc
autem epistolam nostram, quam ad consultationem
tuae fraternitatis emisimus, ad omnes fratres et comprovinciales tuos
episcopos facias pervenire, ut omni
observantiae
data prosit auctoritas.
P9629,
f. 136va; V630, f. 249va; N442, f. 170rb; W411, f. 278v; V1341, f. 168va
© 2005
Karl-Georg Schon
Dieser Text ist urheberrechtlich geschützt. Er steht unter der
GNU Free Documentation License.
Demnach dürfen Sie ihn frei weiter verbreiten und bearbeiten,
vorausgesetzt Sie nennen den Namen des ursprünglichen Autors
und Sie geben auch anderen das Recht den von Ihnen bearbeiteten oder
verbreiteten Text unter den gleichen Bedingungen weiter zu verbreiten.
Im einzelnen finden Sie Bestimmungen der GNU Free Documentation License
unter dem Menüpunkt Lizenz.
Zuletzt
geändert am 13.6.2005
|