Die
Auflösung der Handschriftensiglen und Hinweise zur Edition
finden Sie hier.
Papst
Leo I. an Bischof Theodorus von Fréjus
P9629,
f. 138rb; V630, f. 250va; N442, f. 171vb; W411, f. 281v; V1341, f. 169va
EIUSDEM
LEONIS AD TEODORUM FOROIULIENSEM EPISCOPUM, UT
HIS,
QUI IN EXITU SUNT,
POENITENTIA
ET COMMUNIO
NON NEGETUR.
Leo
episcopus Theodoro episcopo Foroiuliensis salutem.
Sollicitudinis
quidem tuae iste
ordo esse debuerat, ut,
cum metropolitano tuo
primitus de eo,
quod quaerendum esse videbatur, conferres, ac
si id, quod ignorabat dilectio tua, ipse nesciret,
et
instrui vos pariter
posceritis,
quia in causis, quae
ad generalem observantiam pertinent, nihil sine primatibus oportet
inquiri. Sed <V630, f. 250vb> quomodo
instruatur ambiguitas consulentis
,
vel quid poenitentium
instructa
ecclesiastica habeat
regula, non tacebo.
Multiplex
misericordia dei ita lapsibus humanis subvenit, ut
non solum <V1341, f. 169vb> per baptismi gratiam, sed
etiam per poenitentiae
medicinam spes vitae reparetur aeternae, ut,
qui regenerationis
dona <N442, f.
172ra> violassent proprio se iudicio condemnantes ad remissionem
criminum pervenirent, sic divinae
voluntatis
praesidiis ordinatis,
ut indulgentia dei, nisi supplicationibus sacerdotum nequeat obtineri.
Mediator enim dei et
hominum homo dominus
Iesus Christus hanc praepositis
ecclesiae tradidit potestatem, ut confitentibus poenitentiae
sanctionem darent et ad
eadem
salubri
satisfactione
purgatos ad
communionem
sacramentorum per
ianuam reconciliationis admitterent. Cui utique
operi incessabiliter
ipse salvator intervenit, nec umquam ab his abest,
quibus
ait: Ecce ego vobiscum
sum omnibus diebus usque ad consummationem saeculi, ut, si quis
per servitutem nostram bono ordine et grato impletur affectu, non
ambigamus per
spiritum
sanctum nobis fuisse donatum. Si autem aliquis
eorum pro quibus domino supplicamus, quocumque
interceptus obstaculo
a munere indulgentiae
praesentis excesserit
et, priusquam ad
constituta remedia
perveniret, temporalem vitam humana
condicione finierit, quod manens
in corpore non recepit,
consequi exutus carne non poterit. Nec necesse ergo
est nos eorum, qui
obierunt
merita actusque discutere, cum dominus noster, cuius iudicia nequeunt
compraehendi, quod sacerdotum implere ministerium non sivit,
suae iustitiae reservarit
ita potestatem suam timeri volens, ut hic terror
omnibus prosit, et quod quibusdam tepidis aut negligentibus accidit,
nemo non metuat. Multum enim utile
ac necessa<W411, f. 282r>rium est, ut peccatorum reatus
ante
ultimum diem sacerdotali supplicatione solvatur. His
autem, qui in tempore necessitatis et in
periculi
urgentis
instantia praesidium
poenitentiae et mox
reconciliationis implorant, nec
satisfactio interdicenda est, nec reconciliatio deneganda,
quia misericordiae dei nec mensuras possumus ponere, nec tempora
definire,
apud quem nullas
patitur venire
moras
conversio dicente dei spiritu per prophetam: Cum conversus ingemueris,
tunc salvus eris. Et alibi: Dic
iniquitates tuas prior, ut iustificeris. Item: Quia
apud dominum misericordia est et copiosa apud eum redemptio. In
dispensandis
itaque dei donis non
debemus esse difficiles nec se accusantium gemitus lacrimasque neglegere,
cum ipsam poenitendi affectionem ex dei credamus inspiraitione
conceptam, <P9629, f. 138va> dicente apostolo: Ne forte
det illis
deus poeniten<V1341, f. 170ra>tiam, ut resipiscant a
diaboli
laqueis, a quo captivi
tenentur ad
ipsius voluntatem.
Unde oportet unumquemque conscientiae suae habere iudicium
<V630, f.
251ra> nec
de die in diem
differat ad dominum
converti, nec
satisfactionis sibi tempus inveniat
sive
finem
constituat, quem
periculose
ignorantia humana concludit, ut
ad paucarum
horarum spatium se
reservet incertum, et cum
possit pleniore satisfactione
indulgentiam promereri, illius temporis angustias lugeat,
quo
vix inveniat spatium
vel confessio poenitentis vel reconciliatio sacerdotis.
Ita
ergo etiam
necessitati auxiliandum est, ut nec actio illis poenitentiae nec
communionis
gratia denegetur, si
eam etiam amisso
vocis officio per
indicia integri sensus quaerere comprobentur.
Quod si
ita aliqua
aegritudine fuerint aggravati, ut, quod paulo ante poscebant, sub
prae<N442, f. 172rb>senti
significare non valeant, testimonia eis fidelium circumstantium prodesse
debebunt.
Simul
tamen et poenitentiae et
reconciliationis beneficium consequantur, servata tamen regula
canonum
paternorum
circa eorum personas qui in dominica
fide discedendo
peccaverunt.
Haec
autem, frater,
ad interrogationem
dilectionis
tuae ideo respondi,
ne aliquid contrarium sub ignorantiae excusatione geratur
,
quae
tamen
in
metropolitani tui notitiam facias
pervenire, ut, si qui
forte sunt fratrum, qui
de his antea putaverunt ambigendum,
per ipsum de omnibus, quae
ad
te scripta sunt,
instruantur.
Datum
III Kal.
Iun.
Herculano v.
c. cons.
P9629,
f. 138va; V630, f. 251rb; N442, f. 172rb; W411, f. 282r; V1341, f. 170ra
©
2005
Karl-Georg Schon
Dieser Text ist urheberrechtlich geschützt. Er steht unter der
GNU Free Documentation License.
Demnach dürfen Sie ihn frei weiter verbreiten und bearbeiten,
vorausgesetzt Sie nennen den Namen des ursprünglichen Autors
und Sie geben auch anderen das Recht den von Ihnen bearbeiteten oder
verbreiteten Text unter den gleichen Bedingungen weiter zu verbreiten.
Im einzelnen finden Sie Bestimmungen der GNU Free Documentation License
unter dem Menüpunkt Lizenz.
Zuletzt
geändert am 17.6.2005
|