[Home]
[Überblick]
[Text]
[Teil I]
[Teil II]
[Teil III]
[Übersetzungen]
[Capitula Angilramni]
[Collectio Danieliana]
[Lizenz]
[Kontakt]
[Links]
[Impressum]
[Inhalt]

Projekt Pseudoisidor

Pseudoisidor

Capitula Angilramni

Collectio Danieliana

Pseudoisidor Teil I

Pseudoisidor Teil II

Pseudoisidor Teil III

Papst Gelasius I. an Kaiser Anastasius

Inhaltsverzeichnis

Papst Gelasius I an die Bischöfe des Ostens

 

Die Auflösung der Handschriftensiglen und Hinweise zur Edition finden Sie hier.

 

Papst Gelasius I. an die Bischöfe Dardaniens

P9629,  f.  147va;  V630,  f.  260rb;  N442,  f.  180ra

INCIPIUNT[1]  RATIONES[2]  REDDENDAE  ACACIUM  A  SEDE  APOSTOLICA  COMPETENTER  FUISSE  DAMNATUM.

Dilectissimis  fratribus  universis  episcopis  per  Dardaniam  constitutis[3]  Gelasius.

Valde  mirati  sumus,  quod  vestra  dilectio  quasi  novam  et  veluti  difficilem  quaestionem  et  adhuc  tamquam  inauditum  quippiam  nosse  desiderat[4],  quod  Euticianae  pestilentiae  communicatores,  non  habentes,  quid  pro  suae  pcrditionis  obstinatione  respondeant,  frequenti  iam  ratione  convicti[5]  sola  contentione  submurmurant,  non  quia  sit  alicuius  momenti,  quod  garriunt  nec  inveniunt[6]  penitus,  quid  loquantur.  Ubi  magis  eos,  qui  catholicis  sensibus  instituti  sunt,  adhuc  haerere  miramur,  quam  illos,  qui  a  veritate  exciderunt  et  ab  antiquae[7]  ecclesiae  <N442,  f.  180rb>  traditione  sunt  devii,  profanas  vocum  novitates  et  ineptias[8]  caducae  perversitatis[9]  obtendere.  <P9629,  f.  147vb>  Quibus  eos  vestra  dilectio  retulit  iactitare,  ideo  Acacium  non  putare  iure  damnatum,  quod  non  speciali[10]  synodo  videatur  fuisse  deiectus  et  insuper  dementiam[11]  suae  vanitatis[12]  accumulant[13]  pueriliter[14]  dicentes:  Praecipue  pontificem  regiae  civitatis.  Quapropter  stultitiam  respuentes[15]  inanium  querelarum[16]  percurrere[17]  vos  oportet  ab  ipsis  beatis  apostolis  et  considerare  prudenter,  quoniam  patres  nostri,  catholici  videlicet  doctique  pontifices  <V630,  f.  260va>  in  unaquaque  heresi  quolibet  tempore  suscitata[18]  quicquid  pro  fide,  pro  veritate,  pro  communione  catholica  atque  apostolica  secundum  scripturarum  tramitem  praedicationemque  maiorum  facta  semel  congregatione  sanxerunt,  inconvulsum  voluerint  deinceps  firmumque  constare;  nec  in  eadem[19]  hac  causa  denuo,  quae  praefixa  fuerant,  retractari  qualibet  retenti  praesumptione  permiserint[20],  sapientissime  pervidentes,  quoniam  si  decreta  salubriter  cuiquam  liceret[21]  iterare  nullum[22]  contra  singulos  quosque  prorsus[23]  errores[24]  stabile[25]  persisteret  ecclesiae  constitutum  ac  semper  hisdem  furoribus[26]  residuus[27]  omnis  integra  definitio  turbaretur.  Nam  si[28]  militibus  etiam  praefixis  positarum  semel  synodalium  regularum  non  cessant  elisae  pestis[29]  resumptis  certaminibus  contra  fundamentum  sese  veritatis  attollere  et  simplicia  quaeque  corda[30]  percutere,  quid  fieret,  si  subinde  fas  esset[31]  perfidis[32]  inire  concilium?  Cum  quaelibet  illi  manifesta  sit  veritas,  numquam  desit,  quod  perniciosa[33]  depromat  falsitas,  tam  etsi  ratione  vel[34]  auctoritate  deficiens[35],  sola  tamen  intentione  non  cedens.  Quae  maiores  nostri  divina  inspiratione  cernentes  necessarie  praecaverunt,  ut  contra  unamquamque  heresim  coacta  semel  synodus  pro  fide,  communione  et  veritate  catholica  atque  apostolica  promulgasset,  non  sinerent  novis  post  haec  retractationibus[36]  mutilari,  ne  pravis  occasio  praeberetur,  quae  medicinaliter  fuerant  statuta  pulsandi,  sed  auctore  cuiuslibet  insaniae  ac  pari  errore  damnato[37]  sufficere  iudicarunt,  ut  quisque  aliquando  huius  erroris  communicator  exsisteret,  principali  sententia[38]  damnationis  eius  esset  obstrictus,  quoniam  manifeste  quilibet  vel  professione  sua  vel  communione  possit  cognosci.  <P9829,  f.  148ra>  Et  ut  brevitatis  causa  priora  taceamus[39],  quae  diligens  inquisitor  facile  poterit  vestigare,  Sabellium  damnavit  synodus,  nec  fuit  necesse,  ut  eius  sectatores  postea  damnarentur,  singulas  <N442,  f.  180va>  viritim  synodos  celebrari,  sed  pro  tenore  constitutionis  antiquae  cunctos,  qui  vel  pravitatis  illius  vel  communionis  exstitere[40]  participes[41],  universalis  ecclesia  duxit  esse  refutandos.  Sic[42]  propter  blasphemias  Arrii  formam  fidei  communionisque  catholicae  Niceno[43]  prolata[44]  conventu,  Arrianos  omnes  vel  quisquis  in  hanc  pestem  sive  sensu  seu  communione  deciderit  sino  retractatione[45]  concludit.  Sic  Eunomium,  Macedonium,  Nestorium  synodus  semel  gesta  condemnans  ulterius  ad  nova  concilia  veniri[46]  non  sinunt,  sed  universos  quocumque[47]  modo  in  has  blasphemias  recidentes  tradito  sibi  limite  synodali  refutavit  ecclesia  nec[48]  umquam  recte  cessisse  manifestum  est  qualibet  necessitate  cogente[49]  noviter[50]  ausibus,  quae  fuerant  salubriter  constituta,  temerasse.  Non  autem  nos  <V630,  f.  260vb>  latet  in  tempestate  persecutionis  Arrianae  plurimos  pontifices  de  exiliis  pace  reddita  respirantes  per  certas  provincias  congregatis  secum  fratribus  ecclesias  composuisse  turbatas,  non  tamen,  ut[51]  illius  synodi  Nicenae,  quicquid  de  fide  et  communione  catholica  definiverant,  immutarent  nec  nova  quemquam  pro  lapsu  damnatione  percellerent,  sed  illius  tenore[52] decreti,  nisi  resipuissent[53],  iudicarent[54],  damnatus[55]  est.  Quibus  convenienter,  ut  dictum  est,  ex  paterna  traditione  perpensis  confidimus,  quod  nullus  iam  veraciter  christianus  ignoret  uniuscuiusque  synodi  constitutum,  quod  universalis  ecclesiae  probavit  assensus,  nullam  magis  exsequi  sedem  praeteritis[56]  oportere  quam  primam[57],  quae  et[58]  unamquamque  synodum  sua  auctoritate  confirmat[59]  et  continuata  moderatione  custodit[60]  pro  suo  scilicet  principatu,  quem  beatus  Petrus  apostolus  domini[61]  voce  praeceptum[62],  ecclesia[63]  nihilominus  subsequente  et  tenuit  semper  et  retinet.

Haec  dum  Acacium  certis  comperisset  indiciis  a  veritate  apostolica[64]  deviasse,  diutius  ita[65]  non  credens,  quippe  quem  noverat  executorem  saepe  necessariae  dispositionis  suae  contra  hereticos  exstitisse,  per  triennium  fere  litteris  destinatis  eundem  monere  non  destitit,  sicut  per  diversos[66]  missa  familiariter  scripta[67]  <P9629,  f.  148rb>  testantur.  Quibus  ille[68]  primum  tamquam  dedit[69]  silentio  nihil  respondere  proponeret,  tandem  aliquando  missis  litteris  profitetur,  se  Alexandrino  Petro,  quem  expetit  apostolicae  sedis  auctoritate  exsecutor  ipse  quoque  damnarat[70]  absque  sedis  apostolicae  notitia  communioni  permixtum.  Beati  autem[71]  Petri  sedes[72],  quae  Alexandrinum  Petrum  se  tantummodo  damnasse,  non  etiam  solvisse  noverat,  non  recepit,  atque  ideo  ne  per  Acacium  in  Petri  consortium  duceretur[73],  ipsum  quoque  a  sua  communione  submovit  et  multis[74]  modis  transgressorem  a  sua  societate  fecit  alienum.  Hic  si  examinatio  quaeritur,  iam  iudicio  non  erat[75]  opus,  <N442,  f.  180vb>  postquam  litteris  suis  ipse  confessus  est.  Si  auctoritatis  pondus  inquiritur  Calcidonensis[76]  synodi  tenore  illius  definitionis  exsecutio  repperitur,  quo[77]  damnati  illic  erroris  communicatus[78]  effectus,  praefixae  nihilominus  particeps  damnationis  exsisteret,  quoniam  idem  ipse  error,  qui  similem[79]  cum  suo  auctore  damnatus[80],  in  participe  quolibet  pravae  communionis  effectum  et  execrationem  sui  gestat  et  poenam.  Quo  tenore  Timotheus  etiam  atque  ipse  Alexandrinus  Petrus,  qui  secundam  certe  sedem  tenuisse  videbantur,  non  repetita  synodo,  sed  auctoritate  tantummodo  sedis  apostolicae  ipso  quoque  Acacio  postulante[81]  vel  exsequente  probantur  esse  damnati[82].  Quod  si  utrum  errori  vel  praevaricationi[83]  communicarit[84]  Acacius,  forsitan  dicatur  oportuisse  constare[85],  breviter  praebemus  ad  ista  responsum:  Aut  enim  ipsi[86]  doceant  Petrum  legitime  veraciterque  purgatum  et  ab  omni  contagione[87]  hereticorum  rite  discretum,  cum  ei  communicavit  Acacius,  si  eius  communicatorem  putant  Acacium  aliquatenus  excusandum[88],  aut,  sicut  magis  est  verum,  convenienter  atque  legitime  Petrum  non  probaverint  expiatum,  restat  ut  eius  inexpiatione  fuerit  et  qui  ei  communicavit  infectus.

Nec  plane  tacemus,  quod  cuncta  per  mundum  novit  ecclesia,  quoniam[89]  quorumlibet  <V630,  f.  261ra>  sententiis[90]  ligata[91]  pontificum  sedes[92]  beati  Petri  apostoli  ius  habeat  resolvi,  utpote  quae  de  omni  ecclesia[93]  fas  habeat  iudicandi  neque  cuiquam  de  eius  liceat  iudicare[94]  iudicio.  Siquidem  ad  illam  de  qualibet  mundi  parte  canones  appellare  voluerunt,  ab  illa  autem  nemo  sit  appellare  permissus.  Quapropter  satis  constet  Acacium  nullum  habuisse  pontificium[95]  <P9629,  f.  148va>  sententiam  sedis  apostolicae  sine  ulla  eius  notione  solvendi.  Qua  certe  synodo  hoc  ille  praesumpsit,  quod  nec  sic[96]  absque  apostolica  sede  fas  quidem  haberet  efficere?  Cuius  sedis[97]  episcopi[98],  cuius  metropolitanae  civitatis  antistes?  Nonne  parochiae  Heraclensis[99]  ecclesiae?  Si  illi  certe  licuit  sine  synodo  sententiam[100]  apostolicae  sedis  abrumpere,  nulla  eius  consultatione[101]  quaesita,  itane  vero  non  licuit  primae  sedi  Calcidonensis  synodi  constituta,  sicut  decuit,  exsequenti  huiusmodi  praevaricatorem  sua[102]  auctoritate  detrudere[103]?  Sed  nec  illa  praeterimus,  quod  apostolicae  sedi[104]  frequenter  dictum[105]  est,  more  maiorum  etiam  sine  ulla  synodo  praecedente[106]  exsolvendi,  quod  synodus  iniqua[107]  damnaverat  et  damnandi  nulla  exsistente  synodo,  quos[108]  oportuit,  habuerit  facultatem.  Sanctae  memoriae  quippe  Athanasium[109]  synodus  orientalis  addixerat,  quem  tamen  exceptum  sedes[110]  apostolica,  quia  damnationi[111]  Graecorum  non  consensit,  absolvit.  Sanctae  memoriae  nihilominus  Iohannem  Constantinopolitanum  <N442,  f.  181ra>  synodus  etiam  catholicorum  praesulum  certe  damnaverat[112],  vel[113]  simili  modo  sedes[114]  apostolica  etiam  sola,  quia  non  consensit,  absolvit.  Itemque  sanctum  Flavianum  pontificem  Graecorum  congregatione[115]  damnatum  pari  tenore,  quoniam  sola  sedes[116]  apostolica  non  consensit,  absolvit,  potiusque,  qui[117]  illic  receptus[118]  fuerat,  Dioscorum  secundae  sedis  praesulem  sua  auctoritate  damnavit  et  impiam  synodum  non  consentiendo  sola  submovit  et  veritate[119],  ut  synodus[120]  Calcidonensis  fieret,  sola  decrevit.  In  qua,  ut  ergo  sola  ius  habuit  absolvendi  eos,  quos  synodica  decreta  perculerant,  sic  etiam  sine  synodo  in  hac  eadem  causa  plurimos  etiam  metropolitanos  damnasse  cognoscitur.

Quod  si  quis  haec  ab  apostolica  sede  vel  secundum[121]  synodum  acta[122]  repraehendit,  praeter  quod  prisca  rerum  probatione  convincitur,  interim  multo  magis  Acacium  non  licuisse  fatebitur.  Dicat  ergo,  qua[123]  ipse  synodo  secundae  sedis  antistitem,  qualemcumque[124]  certum[125]  catholicum  et  a  catholicis  ordinatum,  nec  de  catholica  fide  et  communione  aliquatenus  impetitum  duxerit  excludendum  et  hereticum[126]  manifestum  Petrum[127]  sua  quoque  exsecutione  damnatum  pontifici  catholico  permiserit  subrogandum[128].  Qua[129]  synodo  tertiae  sedis  episcopum  sanctum  Calendionem  fecit  expelli  ac  nihilominus  eidem[130]  Petrum  tam  hereticum  manifestum,  ut  eidem  palam  nec  se  communicare  praetenderet  sua  passus  est  dispositione  substitui?  Qua[131]  denique  per  totum  orientem  <P9629,  f.  148vb>  synodo  eiectis  orthodoxis[132]  nullo  crimine  maculatis  pravos  quosque  et  criminibus  involutos  sua  provisione  supposuit?  Qua[133]  synodo  tot  aliena  privilegia  nefandus  populator  invaserit?  Sed  libri  non  sufficerent[134],  si  tragoedias[135]  eius,  quas  per  ecclesias  totius  orientis  exercuit,  singillatim[136]  describere  moliamur.  An  illud  ipsius  argumentum  nobis  aestimant  opponendum,  quo[137]  facinora  sua  in  imperialem  visus[138]  est  iactare  personam.  Cur  igitur,  quando  voluit,  obstitit  Basilisco  tyranno?  Cur  et  heretico  <V630,  f.  261rb>  vehementer[139]  infesto?  Cur  ipsi  imperatori  Zenoni,  quia[140]  palam  Antiocheno  Petro  noluit  communicare,  suam  nimirum  subdidit  voluntatem?  Ecce  potuit  in  aliis[141]  resultare,  si[142]  nollet[143].  An  non  apostolus  dicit:  Non  solum,  qui  faciunt,  sed  etiam,  qui  consentiunt  facientibus,  reatu  pariter  sunt  irretiti?  Sed  ut  ea,  quae  latius  explicanda  sunt,  omittamus,  quid[144],  quod  ipse  Zenon  imperator  suis  litteris  profitetur  cuncta  se  ex  Acacii  gessisse  consilio,  nec  hoc  eum  fallere  litteris  suis  ipse  quoque  testatur  Acacius.  Qui  et  eum  nihilominus  universa  recta  gessisse  conscripsit  <N442,  f.  181rb>  et  suo  consilio  haec  eadem  gesta  non  tacuit.  Quasi  vero  tantum  in  Alexandrini  Petri  communione[145]  Acacius  praevaricator  exstiterit  et  non  in  omnibus,  quos  fecit[146]  vel  depulsis  catholicis  pontificibus  tamquam  tyrannus  non[147]  ecclesiis  quibusque[148]  praeponi  vel  taliter  praepositis  perversa  communione  permixtus  est,  qui  hoc  ipso  secundum  canones  fuerant  ab  ecclesiastica  communione  pellendi,  quo  se  passi  sunt  successores  vivis[149]  sacerdotibus[150]  adhiberi.  Quis  autem  non  perspiciat  christianus,  quod  catholicis  pontificibus  propria  sede  deiectis,  nonnisi  heretici  potuerunt  introduci?  Quibus  tamen  cunctis  vel  auctor  fuit  Acacius[151]  subrogandis[152]  vel  subrogatis  communicator  accessit,  his  utique,  qui  a  communione  hereticorum  nullatenus  discrepabant[153].  Cur  ergo  vel  cum  haec  fieri  viderit,  non  sicut  sub  Basilisco[154]  iam  fecerat,  ad  apostolicam  sedem  referre  curavit,  ut,  si  solus  ipse  non  poterat  cunctis[155]  cum  eodem  consiliis  atque  tractatibus  apud  imperatorem,  quae  religioni  competerent,  allegari[156]?  Nam  si  Basiliscus[157],  ut  dictum  est,  tyrannus  hereticus,  scriptis  apostolicae  sedis  vehementer  infestus  est[158]  et  a  plurimis  revocatus  excessibus,  quanto  magis  legitimus  imperator,  qui  se  catholicum  videri  volebat,  potuit  cum  apostolica[159]  sede  cunctorum  quoque  pontificum  moderata  suggestione  mitigari,  praecipue  cum  eiusdem  Acacii[160]  esset[161]  specialis  fautor[162]  et  amator  et,  qui  litteris  suis  tam  ipsum  Acacium  quam  sanctum  papam  Simplicium  magnis  laudibus  extulisset,  quod  hereticis  constantissime  restitissent?  <P9629,  f.  149ra>  Cur  tanto  tempore  Acacius  inter  ista  conticuit,  nisi  quia  praebere[163]  nolebat[164]  ullatenus,  quae  desiderabat  expleri[165].

Ponamus  tamen  etiam,  si  nulla  synodus  praecessisset,  cuius  apostolica  sedes  recte  fieret  exsecutrix[166],  cum  quibus  erat  de  Acacio  synodus  ineunda?  Numquid  cum  his,  qui  iam  participes  tenebantur  Acacio  et  per  orientem  totum  catholicos  sacerdotes  violenter  exclusissent  per  exilia  diversa?  Religatis  sociis  evidenter  existebant  communionis  externae[167]  nec  prius  se  ad  haec  consortia  transferentes,  quam  sedis[168]  apostolicae  scita  consulerent?  Cum  quibus  ergo  erat  synodus  ineunda?  Catholici  pontifices  fuerant  undique  iam  depulsi,  solique  remanserunt[169]  socii  perfidorum,  cum  quibus  iam[170]  non[171]  licebat  <V630,  f.  261va>  habere  conventum  dicente  psalmo:  Non  sedi  in  concilio[172]  vanitatis  et  cum  iniqua  gerentibus  non  introibo.  Nec  ecclesiastici  moris  est  cum  his,  qui  pollutam  habent  communionem  permixtamque[173]  cum  perfidis  miscere  concilium.  <N442,  f.  181va>  Recte  igitur  per  Calcidonensis[174]  synodi  formam  huiusmodi  praevaricatio  repulsa  est  potius  quam  ad  concilium,  quod  nec  opus  erat  post  primam  synodum,  nec  cum  talibus  habere  licebat.

Nam  et  quid  ageretur  de  fide  catholica  intellegere,  si  vellent[175],  ignorare  non  poterant,  cum  viderent[176]  catholicos  pontifices  nulla  synodi  discussione,  nullo[177]  concilio,  praecipue  cum  novas  causas  esse  perpenderent,  toto  oriente  depelli  et  ceteri,  quid  caverent[178],  ex  illorum  discere  qualitate  potuissent.  Restat  igitur,  ut[179]  illius  partis  eos  fuisse  hereseos  sit  clarum,  cui  se  post[180]  tot[181]  experimenta  dederunt  meritoque  apostolica  sede  ceterisque[182]  catholicis,  non  iam  consulendi  erant[183]  potius,  sed  notandi.

Risimus  autem,  quod  praerogativam  volunt  Acacio  comparari,  qui  episcopus  fuerit[184]  regiae  civitatis.  Numquid  apud  Mediolanum,  apud  Ravennam,  apud  Sirmium,  apud  Triberos  multis  temporibus  non  constitit  imperator?  Num  quid  ad[185]  harum[186]  urbium  sacerdotes  ultra  mensuram  semet[187]  antiquitus  deputatam[188]  quippiam  suis  dignitatibus  usurparunt?  Numquid[189]  Acacius  ut  Iohannem  qualemlibet[190]  hominem  catholicum,  tamen  a  catholicis  ordinatum  de  Alexandria[191]  excluderet[192]  Petrumque  in  heresim  iam  detectum[193]  atque  damnatum  absque  sedis  apostolicae  consultatione[194]  reciperet,  aliqua  synodo  saltim  illic  habita  hoc  audacter  arripuit,  ut  Calendionem  de  Antiochia  depelleret  hereticumque  Petrum,  quem  ipse  damnaverat,  absque  notitia[195]  sedis  apostolicae  rursus  admitteret,  aliqua  synodo  id  fecisse  monstratur?  Si  certe  de  dignitate  agitur  civitatum[196],  ecclesiae[197]  secundae  et  tertiae  maior[198]  est  dignitas  sacerdotum,  quam  eius  civitatis,  quae  non[199]  solum  <P9629,  f.  149rb>  inter  sedes[200]  minime[201]  numeratur,  sed[202]  nec  inter  metropolitanorum  iura  censetur.  Nam  quod  dicitis  regiae[203]  civitatis,  alia  potestas  est  regni  saecularis,  alia  ecclesiasticarum  distributio  dignitatum.  Sicut  enim,  quamvis  parva  civitas  praerogativam  praesentis  regni  non  minuit,  sic[204]  imperialis  praesentia  mensuram  dispensationis  religiosae  non  mutat.  Sicut  enim  quamvis  parva  civitas  praerogativam  praesentis  regni  non  minuit,  sic  imperialis  praesentia  mensuram  dispensationis  religiosae  non  mutat.  Sic  clara  urbs[205]  illa  potestate  praesentis  imperii  religio[206]  sub  eodem  tunc  firma,  tunc  libera,  tunc  provecta  consistit,  si  potius  hoc  praesente  propriam  teneat  sine  ulla  perturbatione  mensuram.  Sed  dicatur  forsitan  Alexandrino  et  Antiocheno  certis  ex  causis  principem  magis  illa,  quae  gesta  sunt,  non  Acacium  praecepisse.  Sed  principem[207]  christianum  decuerat  <N442,  f.  181vb>  suggerere  sacerdotem,  maxime  cuius  familiaritate  et  favore  fruebatur,  salvam  fore  de  eius  iniuria  contumeliaque  vindictam[208],  tantum  ut  ecclesiae  sineret  christianus  princeps  regulas  custodiri,  quia  et  nova  in  utroque  <V630,  f.  261vb>  pontifice  causa  esset[209]  exorta  et  novam  discussionem  consequenter  inquireret.  Et  sicut  semper  esset  effectum,  sacerdotali  concilio  de  sacerdotibus[210]  iudicia  provenirent,  non  a  saeculari  viderentur  qualescumque  pontifices,  et  si  errore  humanitus[211]  accedente,  non  tamen  contra  religionem  ullatenus  excedentes  potestate  percelli.  An  et  haec  iuxta  rationem[212]  principi  suggerenda[213]  non  erant?  Regiae  civitatis  honore  sublimis,  si  factus  erat[214]  illa  regia  civitate  sublimior,  tanto  magis  in  his  suggerendis  debuit  esse  constantior.  Si  autem  in  his,  quae  pro  religione  fuerant  exerenda,  exstitit  contemptibilis  atque  dispectus[215]  et  aut  segnis  aut  fiduciam  non  habens  intimandi,  in  quo  per  regiam  civitatem  maior  effectus  est.  Nathan  propheta  palam  regiam[216]  publiceque  in  faciem  regi  David  et  commissum  pronuntiavit  errorem[217]  et  ipsum  commisisse  non  tacuit  et  confessione  correctum  consequenter  absolvit.  Hic  autem  vir  bonus  et  sacerdos  egregius  in  tantum  se  et  suggerere  potuisse  monstravit  et  noluisse  deprompsit,  immo  favisse[218]  patefecit,  ut[219]  imperator  cuncta[220]  se  ex  eius  gessisse  consilio  non  taceret,  et  ipse  imperatorem  magnis  praeconiis  elevaret  ita[221]  facientem[222]  seseque  proderet  his  agendis  rebus  fuisse  participem.

Sed  esto  Calendion  imperatoris  nomen  abstulerit,  Iohannes[223]  principi  mentitus  fuisse  iactetur.  Quae  tamen,  cum  novae  essent  causae,  nova  debuerit  ecclesiastica  provenire  discussio[224]?  Qui  in  hominem[225]  imperatorem[226]  peccasse  dicebantur,  nullatenus  venientes  synodo  deici  debuerunt,  et  in  deum,  qui  summus  et  verus  est  imperator,  Acacium  delinquentem  sinceramque  communionem  divini  sacramenti  studentem  miscere  cum  perfidis  secundum[227]  synodum,  qua[228]  haec  est  damnata  perfidia,  non  oportebat  excludi?  Quid  per  totum  orientem  <P9629,  f.  149ra>  de  innumeris  urbibus  pulsi  catholici  sacerdotes  et  heretici  subrogati?  Novae  certe  erant  causae  et  his  consequenter  una  synodus  debebatur.  Cur  tam[229]  non  venit  in  mentem[230],  ut  in  talibus  causis  peteretur[231]  a  principe  saltim  qualiscumque[232]  synodus[233]  celebranda[234],  ut  quocumque  colorato  iudicio  traditionis  <N442,  f.  182ra>  ecclesiasticae  passim  pontifices  viderentur  exclusi,  non  solum  quarumcumque  urbium  sacerdotes,  sed  metropolitani  incunctanter[235]  antistites?  His  omnibus[236]  cum  non  restitit[237]  suggestione,  qua  potuit,  consensit  Acacius  communicando  cunctis,  qui  in  catholicorum  locum  heretici  fuerunt  subrogati.  Apostolus  autem  dicit  non  solum,  qui  faciunt,  sed  et,  qui  consentiunt  facientibus,  reos  indubitanter  adscribi.  An  haec  licuit  saeculari  potestati  et  actis  talibus  Acacio  consentiente  absque  ulla  synodo,  quam  ipsa  rerum  novitas  exigebat,  absque  sedis  apostolicae  consultatione  perficere,  et  sedi[238]  apostolicae  non  licuit  secundum  tenorem  synodi  Calcidonensis  in  veteri  utique  causa  et  veteri  constituto  iusta  definitione  damnata[239]  inimicis  synodi  Calcidonensis  Acacium  communicantem  a  sua  communione  depellere?  Sed[240],  inquiunt,  Acacius  principibus  obviare  non  potuit.  Cur  Basilisco,  quia  voluit,  obviavit?  Cur  ipsi  Zenoni,  ne  palam  Petro  Antiocheno,  quamvis  latenter  noc  fecerit,  communicare  videretur,  non  commodavit[241]  assensum?  Ecce  resultanti  non  restitit  imperator,  ecce  vim[242]  <V630,  f.  262ra>  nolenti  non  intulit,  ecce  refugienti  contagia  manifesta  conessit.  Postremo  cur  tanto  tempore,  cum[243]  ista  gerentur[244],  vel  gerenda  cognosceret[245],  non  ad  sedem  apostolicam,  a  qua  sibi  curam  illarum  regionum  noverat  delegatam,  referre  curavit?  Sed  prius  laudatus[246]  factus  est  ipse  gestorum,  quam  vel  praemoneret  talia[247]  esse  temptanda,  ne  vel  temptarentur,  obsisteret,  sicut  sub  Basilisco  iam  fecerat.  Cur  illis  ceteris  communicare  consensit,  qui  depulsis  catholicis  sacerdotibus  indubitanter  heretici[248]  singulis  urbibus  fuerant  substituti?  Postremo[249],  si[250]  ille[251]  defuit  suis  partibus[252]  et,  quae  sacerdoti  catholico  competerent,  agere  non  curavit,  ideo  sedes[253]  apostoIica,  quod  ad  eam  pertinebat  vel  potuit  vel  debuit  praeterire?  Quolibet  modo  hereticorum  complicem  refutavit  et  consortem  communionis  externae  a  sua  communione  demovit[254]  [255],  nec  opus  fuit  nova  synodo  cum  veteris  constituti  sufficienter  haec  forma  praescriberet,  nec  opus  fuit  haec  facienda  orientis  episcopis  intimaret[256],  quos  et[257]  expulsione  catholicorum,  quae  agebantur,  in  causa  fidei  non  ignorasse  manifestum  sit,  <P9629,  f.  149vb>  et  communicando  hereticis  subrogatis  facto  tali  consensisse.  Non  dubium  est  etiam  externae  communionis[258]  effectos[259],  atque  ideo  cum  eis  iam  nec[260]  potuisse  nec  debuisse  sedis  apostolicae  scita  tractari.

Ecce  agnoverunt  in  eorum  professione,  qui  constantissime  perdurarunt,  <N442,  f.  182rb>  quid  fidei  communionique[261]  catholicae  deberetur.  Ecce  agnoverunt[262],  quemadmodum  a[263]  talibus  recedendo[264],  immo  talibus  contraria  moliendo,  a  fide  et  communione  catholica  atque[265]  apostolica  deviarit  Acacius  seque  pariter  cum  eodem  errori  subdiderint.  Ecce  agnoverunt,  quam  iustis  ex  causis  pro  fide  et  communione  catholica  atque  apostolica,  cui  et  illi,  qui  in  ea  perstiterant[266],  congruebant,  et  illi[267],  qui  perstantibus[268]  obviabant[269],  ab  eadem  docebantur  alieni,  sedis  apostolicae  auctoritate  sit  remotus[270]  Acacius,  eiusque  pariter  quicumque  complices  exstiterint[271],  atque  ab  illo[272]  merito  cum  his  communione  discretus,  a  qua  se  ipse  primum  cum  suis  consortibus  catholicis  pontificibus  discrepando  cognoscitur  separasse,  iureque  sententiam  ille  damnationis  excipit,  ceteris  consortibus  promulgandam,  qui  solus  pro  omnibus  suis  consortibus  in  communionem  se  recidisse  perfidiae  ad  apostplicam  sedem  missis[273]  litteris  est  professus.  Cui  si  communicaverant  orientales  episcopi,  antequam  huc  referret[274]  pari  utique  reatu  sine  dubio  probabantur  involvi  iureque  per  illum  transgressionis  sententiam  susceperunt  tamquam  facti[275]  cum  eodem  communionis  externae.  Qui  utique  non  consuli  tamquam  nostrae  communionis  homines  iam  deberent[276],  sed  tamquam  in  contrario  positi  consortio  refutari.  Si  vero  non  communicaverant,  antequam  Acacius  huc  referret[277],  et  communicantem  notare  debuerant[278]  et  ipsi[279]  de  eodem  potius  hic[280]  referrent[281]  atque  apostolicae[282]  sedis  vigore  perculsum  merito  comprobare,  cumque  ea[283]  sede  apostolica  tantisque  illis  catholicis  pontificibus  magis  tenere  concordiam.  Sed  quia[284]  ab  illorum  societate  disciverant[285]  et  eorum  successoribus  communicare  delegerant,  ideo  cum  sede[286]  apostolica  minime  congruebant,  quia  in  sorte[287]  reciderant  praevaricatoris  Acacii,  illius  se  sine  dubio  pervidebant  sententia  consequenter  <V630,  f.  262rb>  constringi[288].  Et  ob  hoc  eum  videri  nolebant  esse  damnatum,  quia  se  cognoscebant  in  eadem  praevaricatione  damnatos,  in  qua  hodie  manere[289]  persistunt.  Sed  sicut  hi  simili  conditione  constricti[290]  complicem  suum  non  possunt  iudicare  non  iure  damnatum  neque  rei  reum  possunt  competenter  absolvere[291].  Sic  illi  iuste  praevaricatore  damnato  <P9629,  f.  159ra>  isti  quoque  pari  iacent  damnatione  prostrati,  neque  nisi  resipiscentes  inde  poterunt  prorsus  absolvi,  quia,  sicut  per  unum  <N442,  f.  182va>  scribentem  eorum  omnium  vulgata  transgressio  est,  qui  in  eandem[292]  perfidiae  reciderant  actionem,  sic  in  unum  eundemque,  qui  pro[293]  omnibus  scripserat  vel  scribendo  omnium  prodiderat[294]  voluntates  transgressione  punita  cunctorum.

Quae  ad[295]  instructionem  vestrae  dilectionis  satis  abundeque  sufficere  iudicamus,  quamvis  eadem  latius,  si  dominus  concesserit[296]  facultatem,  studeamus  exponere,  quatenus  et  fidelium  quisque  cognoscat,  nihil  apostolicam  sedem,  quod  absit,  praepropere[297]  [298]  censuisse.  Quae  tamen  sententia  in  Acacium[299]  destinata,  etsi  nomine  tantummodo  praesulis  apostolici[300],  cuius  erat  utique  potestatis,  legitime  probatur  esse  deprompta[301],  praecipue  consecratim  dirigenda  videretur,  nec  ostentus  ubique  praesentis  dispositio  salutaris  quibuslibet  difficultatibus  impedita,  necessarium[302]  habere  non  posset  effectum,  tamen  quia  orthodoxis  ubique  deiectis  et  hereticis  tantummodo  eorumque  consortibus  iam  relictis  in  oriente  catholici  pontifices  aut[303]  residui  omnino[304]  non  essent  aut  nullam  gererent  libertatem,  plurimorum  in  Italia  catholicorum  congregatio  sacerdotum  rationabiliter  cognovit  in  Acacium  fuisse  prolata.  Quae  congregatio  facta  pontificum[305]  non  contra  Calcedonensem[306],  non  tamquam  nova  synodus  contra  veterem  primamque  convenit,  sed  potius  secundum  tenorem  veteris  constituti  particeps  apostolicae  exsecutionis  effecta  est[307],  ut  satis  appareat  ecclesiam[308]  catholicam  sedemque  apostolicam,  quia[309]  alibi[310]  iam[311]  omnino  non  posset,  ubi  potuit  et  cum  quibus  potuit  nihil  penitus  omisisse,  quod  ad  fraternum  pertineret  pro[312]  intemerata  fide  et  sincera  communione  tractatum.

P9620,  f.  150ra;  V630,  f.  262rb;  N442,  f.  182va



[1]  INCIPIUNT]  CXLI  INCIPIUNT  N442

[2]  TRADITIONES  N442

[3]  constitutis  gelasius  korr.  aus  constitutis  N442

[4]  desiderant  P9629;  desiderans  V630

[5]  convincti  P9629

[6]  inveniant  V630

[7]  antiquae  ecclesiae]  antiqua  ecclesia  et  N442

[8]  inepties  P9629

[9]  perversitatis]  per  universitatis  N442

[10]  speculi  N442

[11]  clementiam  N442

[12]  unitatis  P9629;  N442

[13]  accumulante  P9629

[14]  pueriliter]  pueri  littera  P9629;  N442

[15]  respuentes  korr.  aus  repuentes  P9629

[16]  querellarum  korr.  aus  quelerellarum  P9629

[17]  percurre  P9629

[18]  suscitatem  P9629;  suscitatam  N442

[19]  eadem  hac]  hac  eadem  N442

[20]  permiserit  P9629;  permiserint  korr.  aus  permiserant  V630

[21]  licerit  P9629

[22]  Nullum  korr.  aus  Nulli  P9629

[23]  prorsus  korr.  aus  prossus  P9629

[24]  errore  N442

[25]  stabilem  P9629;  N442

[26]  furoris  P9629;  V630

[27]  residui  V630

[28]  si  militibus]  so  P9629;  N442  (statt  si  limitibus);  similibus  V630

[29]  pestes  V630

[30]  corde  V630

[31]  esses  P9629

[32]  perfidus  V630

[33]  perniciosam  P9629;  N442

[34]  vel  auctoritate  deficiens,  sola  tamen  intentione  fehlt  V630

[35]  difficiens  N442

[36]  retractionibus  P9629;  N442

[37]  dampnatum  V630

[38]  sententiam  P9629

[39]  taceamus  korr.  aus  teceamus  N442

[40]  existere  P9629;  N442

[41]  particeps  N442

[42]  Si  P9629;  N442

[43]  nicenae  P9629;  N442

[44]  prolata  P9629;  N442

[45]  retractione  P9629

[46]  venire  N442

[47]  quocumque  korr.  aus  quoque  P9629

[48]  ne  P9629

[49]  cogente  noviter  fehlt  V630

[50]  novimus  P9629;  N442

[51]  ut  illius]  utilius  P9629

[52]  tenorem  N442

[53]  respuissent  P9629

[54]  iudicarentur  V630

[55]  damnatus  est  fehlt  V630

[56]  praeteritis  fehlt  V630

[57]  prima  V630

[58]  ut  V630

[59]  confirmant  P9629;  N442

[60]  custodire  V630

[61]  domini  voce]  domini  vocem  korr.  aus  vocem  domini  P9629

[62]  perceptum  N442

[63]  ecclesiae  P9629;  V630

[64]  aptica  N442

[65]  ista  V630;  N442

[66]  diversas  V630

[67]  conscripta  korr.  aus  scripta  N442

[68]  ille]  ille  dum  V630

[69]  dedito  V630;  N442

[70]  dampnaret  V630

[71]  autem  fehlt  V630

[72]  sedes  korr.  aus  sedis  N442

[73]  duceret  V630

[74]  multis  modis]  multimodis  N442

[75]  erit  V630

[76]  calcidonensi  V630

[77]  Quoniam  V630

[78]  communicator  V630;  communicatur  N442

[79]  so  P9629;  N442  (statt  semel  est);  similiter  V630

[80]  dampnatur  V630

[81]  postulantem  V630

[82]  dampnati  korr.  aus  dampnatis  P9629

[83]  praevaricatione  P9629;  N442

[84]  communicaverit  N442

[85]  constari  V630

[86]  ipsa  P9629;  ipse  N442

[87]  contagione  hereticorum]  hereticorum  contagione  N442

[88]  excusandum]  excusandum  excusandum  N442

[89]  quoniam]  quoniam  non  V630

[90]  sentiis  P9629;  sententias  V630

[91]  legata  V630

[92]  sedes  korr.  aus  sedis  N442

[93]  ęcclesię  P9629

[94]  iudicari  P9629

[95]  pontificum  N442

[96]  si  N442

[97]  sede  P9629

[98]  episcopus  V630

[99]  araclensis  N442

[100]  licentiam  V630

[101]  consololatione  P9629;  cosutatione  V630;  consolatione  N442

[102]  suae  P9629;  N442

[103]  detrudere  korr.  aus  destruere  P9629

[104]  sedis  P9629

[105]  datum  V630

[106]  praecedende  P9629

[107]  iniqua  korr.  aus  inique  P9629

[108]  quos  korr.  aus  quoo  P9629

[109]  anastasium  V630

[110]  sedes  korr.  aus  sedis  N442

[111]  dampnatione  P9629;  damnatione  N442

[112]  damnaverit  P9629;  N442

[113]  quem  V630

[114]  sedis  P9629;  sedes  korr.  aus  sedis  N442

[115]  congregationem  N442

[116]  sedes  korr.  aus  sedis  N442

[117]  quia  V630

[118]  receptus]  receptus  non  V630

[119]  auctoritate  V630

[120]  synodis  P9629

[121]  secundum  synodum]  secunda  synodo  P9629;  V630

[122]  acta  repraehendit,  praeter  quod  prisca  rerum  probatione  convincitur,  interim  multo  magis  Acacium  non  licuisse  fatebitur.  Dicat  ergo,  qua  ipse  synodo  fehlt  V630

[123]  quia  V630;  N442

[124]  qualecumque  P9629;  N442

[125]  certe  V630

[126]  hereticum  korr.  aus  hereticorum  P9629

[127]  petrus  P9629;  N442

[128]  subrogandus  N442

[129]  Qua  korr.  aus  Quia  V630

[130]  eundem  korr.  aus  eidem  N442

[131]  Quae  P9629;  N442

[132]  ortidoxis  P9629

[133]  Qua  korr.  aus  Quia  V630

[134]  sufficient  N442

[135]  tragoedies  korr.  aus  tagoedies  P9629

[136]  sigillatim  P9629

[137]  quos  P9629

[138]  iussus  P9629;  N442

[139]  vehementer  korr.  aus  vehemento  V630

[140]  quia  korr.  aus  qua  N442

[141]  alias  N442

[142]  sed  V630

[143]  noluit  V630

[144]  qid  P9629

[145]  communicatione  P9629

[146]  fecit  vel]  vel  fecit  N442

[147]  non  fehlt  V630;  N442

[148]  quibusque  fehlt  V630

[149]  vivi  P9629

[150]  sacerdotibus  korr.  aus  sacerdotisbus  P9629

[151]  acacius  korr.  aus  acius  P9629

[152]  subrogandus  P9629

[153]  discrepabat  V630

[154]  basilico  korr.  aus  basilisco  P9629;  basilisco  korr.  aus  basilico  N442

[155]  coniunctis  V630

[156]  allegaret  V630;  alligari  N442

[157]  basiliscus  korr.  aus  baliscus  N442

[158]  est  et  a  plurimis  revocatus]  a  plurimis  revocatus  est  V630

[159]  apostolice  P9629

[160]  acati  V630

[161]  esse  N442

[162]  auctor  N442

[163]  prohibere  V630

[164]  volebat  N442

[165]  impleri  N442

[166]  executrix  cum  korr.  aus  executrix  N442

[167]  exter  P9629;  N442

[168]  seculi  V630

[169]  remanserant  V630

[170]  iam  non]  nec  V630

[171]  nec  N442

[172]  consilio  V630

[173]  permixtaque  P9629

[174]  calcidonensi  V630

[175]  vellint  korr.  aus  vellit  P9629

[176]  viderant  V630

[177]  nulla  V630

[178]  caverint  P9629;  V630;  N442

[179]  ut  illius]  utilius  N442

[180]  pos  P9629

[181]  tot  fehlt  V630

[182]  ceterisque  korr.  aus  ceterique  P9629

[183]  erunt  P9629;  V630

[184]  fuerit  korr.  aus  fuerint  N442

[185]  ad  fehlt  V630

[186]  aram  P9629

[187]  sibimet  V630

[188]  deputatum  P9629;  V630

[189]  Numqid  P9629

[190]  quamlibet  V630

[191]  alexandrina  N442

[192]  excutere  V630

[193]  deiectum  V630

[194]  consultatione  korr.  aus  consultationem  P9629

[195]  notitiae  P9629;  N442

[196]  civitatius  P9629;  civitatium  V630

[197]  ecclesiae  secundae]  secundae  sedis  V630;  N442

[198]  maior  est]  maiorum  N442

[199]  non  fehlt  V630

[200]  sedes  korr.  aus  sedis  N442

[201]  minime  numeratur  korr.  aus  minime  P9629

[202]  sed  nec  korr.  aus  sed  P9629

[203]  regia  V630

[204]  si  V630

[205]  urbis  P9629

[206]  religiosa  V630

[207]  principem  christianum]  principi  christiano  V630

[208]  vindicta  N442

[209]  esses  P9629

[210]  sacerdotalibus  P9629

[211]  humanitas  V630

[212]  ratione  P9629

[213]  suggerendam  N442

[214]  erat  korr.  aus  erit  P9629

[215]  despectus  V630

[216]  regiam  fehlt  V630;  N442

[217]  errore  P9629

[218]  fuisse  V630

[219]  ut]  Ut  et  V630;  N442

[220]  cunctę  P9629

[221]  ista  V630;  N442

[222]  faciente  P9629;  N442

[223]  Iohannis  P9629;  Iohannes  korr.  aus  Iohannis  N442

[224]  discussiso  P9629

[225]  hominem  imperatorem]  homine  imperatore  P9629;  N442

[226]  imperatore  P9629

[227]  secundum   synodum]  secunda  synodo  V630

[228]  quam  N442

[229]  tunc  N442

[230]  mente  V630

[231]  pateretur  P9629;  peteret  V630

[232]  qualemcumque  P9629;  V630

[233]  synodum  V630

[234]  celebrandum  V630

[235]  incunctanter  korr.  aus  inconctanter  V630

[236]  omnibus  korr.  aus  hominibus  N442

[237]  resistit  V630

[238]  sedis  N442

[239]  dampnatum  V630

[240]  Se  P9629;  sed  korr.  aus  se  N442

[241]  communicavit  V630

[242]  vi  P9629

[243]  cum]  cum  si  P9629;  N442

[244]  gererentur  V630;  gereret  N442

[245]  cognosceret  korr.  aus  cognoceret  P9629

[246]  laudator  V630

[247]  talia]  talia  non  V630

[248]  hereticis  V630

[249]  Postremos  P9629

[250]  si  ille]  nulli  P9629;  V630

[251]  illi  N442

[252]  patribus  P9629;  N442

[253]  sedis  P9629

[254]  dimovit  V630

[255]  demovit,  nec  opus  fuit  nova  synodo  cum  veteris  constituti  sufficienter  haec  forma  praescriberet  korr.  aus  demovit  N442

[256]  intimare  N442

[257]  et  fehlt  V630

[258]  communionis  korr.  aus  communis  P9629

[259]  effectus  V630

[260]  nec  korr.  aus  non  N442

[261]  communique  P9629

[262]  cognoverunt  V630

[263]  ac  P9629

[264]  recedendi  V630

[265]  atque  apostolica  fehlt  N442

[266]  porstiterant  P9629;  praestiterant  V630

[267]  illi  qui  korr.  aus  illi  N442

[268]  praestantibus  V630

[269]  obviabunt  P9629

[270]  rematus  P9629

[271]  extiterunt  V630;  N442

[272]  illorum  V630

[273]  misit  P9629

[274]  referetur  V630

[275]  facit  P9629

[276]  deberentur  V630

[277]  referetur  V630

[278]  debuerat  V630

[279]  ipse  P9629;  N442

[280]  huc  V630

[281]  referre  V630

[282]  apostolica  V630

[283]  ea  fehlt  V630

[284]  quia  korr.  aus  qui  P9629

[285]  discurrerant  korr.  aus  discurrant  N442

[286]  sedi  P9629;  sede  korr.  aus  sedi  N442

[287]  secte  V630

[288]  astringi  N442

[289]  munire  P9629;  munere  N442

[290]  conscripti  V630

[291]  absolvere  korr.  aus  dissolvere  N442

[292]  eadem  V630

[293]  in  V630

[294]  prodiderit  P9629;  N442

[295]  ad  instructionem]  adstructionem  V630

[296]  concessesserit  P9629

[297]  praeponere  N442

[298]  praepropere  censuiss]  praepopet  recensuisse  P9629

[299]  acatio  V630

[300]  apoostolicis  P9629

[301]  dampnata  V630

[302]  necessariam  P9629

[303]  autem  P9629

[304]  omni  V630

[305]  pontificium  P9629;  N442

[306]  caldedonensem  P9629

[307]  est  fehlt  P9629;  V630

[308]  ecclesiem  P9629

[309]  qui  P9629;  V630

[310]  alibi  iam]  alibatum  V630;  libitam  N442

[311]  tam  P9629

[312]  per  P9629;  N442

© 2005 Karl-Georg Schon
Dieser Text ist urheberrechtlich geschützt. Er steht unter der GNU Free Documentation License.
Demnach dürfen Sie ihn frei weiter verbreiten und bearbeiten, vorausgesetzt Sie nennen den Namen des ursprünglichen Autors und Sie geben auch anderen das Recht den von Ihnen bearbeiteten oder verbreiteten Text unter den gleichen Bedingungen weiter zu verbreiten. Im einzelnen finden Sie Bestimmungen der GNU Free Documentation License unter dem Menüpunkt Lizenz.

Zuletzt geändert am 3.7.2005