[Home]
[Überblick]
[Text]
[Teil I]
[Teil II]
[Teil III]
[Übersetzungen]
[Capitula Angilramni]
[Collectio Danieliana]
[Lizenz]
[Kontakt]
[Links]
[Impressum]
[Inhalt]

Projekt Pseudoisidor

Pseudoisidor

Capitula Angilramni

Collectio Danieliana

Pseudoisidor Teil I

Pseudoisidor Teil II

Pseudoisidor Teil III

Papst Gelasius I. an die Bischöfe Dardaniens

Inhaltsverzeichnis

Papst Gelasius I an die Bischöfe Lukaniens; Brittiens und Siziliens

 

Die Auflösung der Handschriftensiglen und Hinweise zur Edition finden Sie hier.

 

Papst Gelasius I. an die Bischöfe des Ostens

P9629,  f.  150ra;  V630,  f.  262va;  N442,  f.  182va

INCIPIT[1]  DE  EADEM  RATIONE  REDDENDA  AD  EPISCOPOS  ORIENTALES[2].

Dilectissimis  fratribus  universis  episcopis  orientalibus  Gelasius.

Quid  ergo  isti  prudentes  viri  et  argutis[3]  mentibus  totius  religionis  interna  rimantes  in  orientis  partibus  constituti,  si  cognoverunt  huiusmodi  personam  in  Antiochena  ecclesia  constitutam[4],  cur  communicandum  talibus  praebuere  consensum?  Cur  non  illico  reclamarunt[5]?  Cur  non  se  a  tali[6]  contagio  submoverunt,  cum  iam  evidenter  adverterent  ideo  Calendionem[7]  depulsum,  ut  hereticis  panderetur  introitus?  Quare  hic  nihil  de  synodo,  <P9629,  f.  150rb>  nihil  de  re,  nihil  de  fide  christiana,  nihil  de  personarum  examinatione  tractarunt?  Si  vero  illi  se  communioni[8]  voluntarie  subdiderunt,  ab  apostolica  sede  certe  separati  sunt  cum  talibus  et  apud  tales,  etiamsi  esset  <N442,  f.  182vb>  necesse  fieri,  nulla  posset  omnino  synodus  provenire.  Quod  si  ignorasse  se  dixerint,  qualis[9]  Antiochiam[10]  post  Calendionem  successisset  antistes[11],  quid  mirum,  si  qui  in  oriente  positi,  quae  in  regione  sua  contigerint,  scire  nequiverunt[12]  ea,  quae  apud  apostolicam  sedem  gesta  fuerant,  ignorarent?  Cur  tamen  posteaquam  ad  eorum  notitiam  pervenit,  qualis  esset  sacerdos  apud  Antiochiam  constitutus,  non  eius  consortia  continuo  respuerunt?  Cur  excusationem  de  ignorantiae[13]  colore[14]  praetendunt,  cum  hodieque  et  manifestata[15]  contagia  perfidorum  et  a  nobis  saepius  exprobrata  sectentur?  Quo  satis  apparet,  quia  nec  tunc[16]  quidem,  etiamsi  cognoscerent[17],  refutarent,  quando  nunc  etiam  publicata  non  renuunt.  Prorsus  in  quamlibet  se  partem  excusationemque[18]  convertant,  manifestae  veritatis[19]  ita  laqueis[20]  suffocantur,  ut  suis  ipsi  verbis  possint[21]  actibusque  concludi,  nec  nisi  solam[22]  perniciem  obstinatae  perfidiae  residuam  ventilare.

Haec  autem,  quae  de  Calendione  venerabili  dicta  sunt,  et  in  Iohannis  Alexandrini  conveniunt  certa[23]  ratione  personam,  immo  si  causa  eadem  latius  inquiratur,  tantae  illic[24]  tragoediae,  tanti  repperiuntur  errores,  ut[25],  si  ipsi  sint  iudices,  qui  eadem  perpetrarunt,  cum  evidenter  fuerint  confutati,  a  sui[26]  damnatione  non  temperent[27].  Palam  enim  illic  aperteque  monstratur  nihil  aliud  quam  quaesitam  causam  quemadmodum  catholico  qualicumque  depulso  pontifice[28]  heretico  Petro  reseraretur[29]  excessus[30].  Tunc  istud  nemo  diseutiebat,  synodum  nemo  poscebat,  par<V630,  f.  262vb>simonia[31]  licito  fieri  a  quibuscumque  videbantur,  nullum  discrimen  rerum,  nulla  examinatio[32]  postulabatur[33]  ecclesiae,  sed[34]  prout[35]  de[36]  unoquoque  venisset  in  mentem,  de  suis  urbibus  catholicus  pellebatur  episcopus,  non  solum  metropolitanus,  sed  etiam  tertiae  et  secundae  sedis  antistes[37].  In  his  nulla  rerum  vestigatio  quaerebatur,  nulla  facienda  concilia[38]  iactabantur,  subrogabantur  heretici,  nemo  resultabat,  sed  velut  muta  pecora  in  captionem  ducta  subditis  voluntatibus  perfidiam  sectabantur.  Non  mirum  quidem,  si[39]  nunc  eos  defendere  moliantur[40],  quorum  indiscussam  caecis[41]  mentibus  secuti  sunt  vilitatem.  <P9629,  f.  150va>  Sed  miramur,  cur  eos  non  pudeat  in  istorum  damnationem[42]  de  synodo  non  facta  causari[43],  cum  sciant  tot[44]  tantosque  pontifices  nulla  synodo  fuisse  depulsos[45].  In  istorum  reiectionem[46]  de[47]  non  inito[48]  concilio  conquaeruntur,  cognoscant  se,  cur  non  et  hoc  in  aliorum  reiectione[49]  quaesiverint  accusari.  Si  vero  in  ceterorum  reiectione  concilia  necessaria  <N442,  f.  183ra>  non  fuerunt,  nec  in  istis[50]  necessaria  fuisse  cognoscant.  An  in  catholicorum  deiectione  non  fuit  opus  et[51]  fuit  magnopere[52]  congreganda[53]  in  praevaricatoris[54]  damnatione  confessi?

Quid  igitur  restat,  nisi  ut  dicant  hereticos  non  fuisse?  Non  ergo  de  synodo  conquirantur,  qui  se  palam  communionis[55]  externae  perhibent  sectatores.  Cur  ergo  eis[56]  synodus  necessaria  fuisse  videatur,  qui  se  contra  Calcidonensem  synodum  venire  cognoscunt,  quid[57]  Euticianus  error  cum  suis  auctoribus  generalis  ecclesiae  voce  damnatus  est?  Nec  dubium,  quod  sicut  in  unaquaque  heresi,  quod  incessabiliter  repetendum  est,  quia  firmum  esse  nullus  ambigit  christianus,  omnes  complices,  sectatores,  communicatores  damnatae  semel  pravitatis  pari  sorte  censentur.  Ideoque  sit  consequens,  ut  sicut  Timotheus  atque  Petrus  talium  sectatores  secundum  illius  tenorem  synodi  ulla  recenti  facta  pontificum  congregatione  damnati  sunt,  sic  et,  qui[58]  Petro  communicavit,  Acacius,  ut  criminis  particeps,  ita  consors  sit  factus  et  poenae.  Quid  igitur  ambagibus  et  nebulis  ista  protexunt[59],  ut  impudentiam  suam  mentemque  vesanam  inanibus  potius  fabulis  celare  letaliter[60]  quam  prodendo  medicinaliter  sanare  contendant[61]?  Nihil  enim  vobis  commune  cum  hominibus  communionis  externae.  Ideo  vocatur[62]  ad  iudicium  certe  quaecumque  persona,  ut[63]  aut  fateatur  obiecta[64]  aut  convincatur[65]  obiectis.  Post  confessionem  porro  litterarum  tenore  deprompta[66],  cur  ad  iudicium  vocaretur  Acacius,  qui[67]  se  confessus  est  Petro,  quem  petit[68]  a  sedis  apostolicae  praeceptione  damnari,  se  communione  sociasse[69]  nec[70]  ei  iam[71]  credi  externae[72]  communionis  effectu[73]  vel  pro  sua  vel  pro  illorum  vel  pro  Petri  defensione  iam  posset[74],  cui  se[75]  prius[76]  miscuerat  nefando  consortio  feceratque  secum  eius  causa  sine  dubitatione  communem?  Qua[77]  examinatione[78]  praemissa  et  legitima,  si[79]  ita  esset,  purgatione  suscepta  regulariter  misceretur.  Sed  cum  eodem[80]  nondum  legitime  discusso  <V630,  f.  263ra>  <P9629,  f.  150vb>  atque  purgato  communione  sociatus[81],  quam  adhuc  reus  emiscuit[82],  tam  pro  eodem  non  habuit  loquendi  fiduciam.  Nam  cum  Acacius  nullo  privilegio[83]  fulciretur[84],  ut  de  secunda  sede  posset  ferre  iudicium,  potuit  iure  damnari  simili  modo,  nisi  primae  sedis  auctoritate  percepta,  nec  examinandi[85]  Petri  ius  habuit,  nec  recipiendi  penitus  potestatem.

Quia  regulariter  constituto[86]  nec  apud  nos  Petro  ullatenus  absoluto,  quem[87]  damnasse  nos  novimus,  examinasse  vel  absolvisse  nescimus.  Restat,  ut  illud  etiam  demonstremus  eundem  Petrum,  quem  se  purgatum  communione  recepisse  praetendit  Acacius,  numquam  ab  hereticae  communionis  contagione  cessasse,  nec  non  solum  <N442,  f.  183rb>  ipso  tempore,  quo  communicavit[88]  Acacius,  sed[89]  etiam  post  communionem  praevaricatoris  Acacii  semper  Alexandrinum  Petrum[90]  et  in  hereticorum  collegio  perdurasse.  Atque  ita  et  per  hunc  Acacium  perfidae  communionis  suscepisse  contagium  et  per  eamdem  illis  hereticis,  quibus  Petrus  communicabat,  eadem  peste  coniunctum.  Qui  praesumpsit  non  servato  ordine  Petrum[91]  suscipere,.  nec  examinatum  eum  nec  cognoscitur  recepisse  purgatum,  et  ideo  praeter  sedis  apostolicae  notitiam[92],  non  legitimam  sibi  eius  receptionem[93]  usurpare  voluisse,  ut  examinationem  eius  et  purgationem  posset  pro  sua  voluntate  metiri  atque  eum[94]  nec  examinatum  nec  reciperet  omnino  purgatum.  Quem  si  revera  vellet  examinatum  purgatumque  recipere,  ordinem  in  eius  examinatione  ac  receptione  potius  custodisset,  sed  ut  videretur  magis  quam  veraciter  esset  iure  purgari.  Sicut  ergo  ante  non  prius  damnavit,  quam  et  referret  et  posceret[95]  apostolica  potestate  damnandum,  sic  et  in  recipiendo  modum  servare  debuisset,  ut  priusquam  se  ei  communionem[96]  misceret  per  sedem  apostolicam  posceret  examinari  eum  et  legitima  ratione  purgari,  cum  nec  examinandi[97]  aut  recipiendi  eum  haberet  ipse  pontificium  et  nonnisi  per  illius  sedis  auctoritatem  consensumque  hoc  posset  implere[98],  sine  cuius  auctoritate  eum  non  poterat  ipse  damnare  et  cuius[99]  principali  diligentia  et  discuti  potuit  et  purgari  et  ad  communionem  convenienter[100]  admitti.  Cum  enim  constet  semper  aut  sedis  apostolicae  <P9629,  f.  151ra>  huiusmodi  personas  aut  discussas  vel  esse  purgatas  aut  sic  ab  aliis,  quibus  competebat,  episcopis  absolutas,  ut  tamen  absolutio  earum  ex  sedis  apostolicae  consensione  penderet,  ubi  utrumque  defuit,  nec  discussionem  legitimam  nec  purgationem  firmam,  ac  per  hoc  receptionem  fuisse  constet[101]  indebitam.  Si  tu  absque  mea  communione  Petrum  iudicasti  esse  catholicum,  meque  dispecto  tuo  eum  iure  recepisti,  quid  causaris,  si  illum  ego  a  communione  mea,  quam  tu  voluisti  contemptam,  tamquam  absque[102]  tua  notitia  vel  consultatione[103]  repulerim[104].  Vis  acquiescere?  Meus  es.  Non  vis  acquiescere?  Non  es  meus.  Qui  enim  mecum  non  est,  contra  me  est,  et  qui  mecum  non  colligit,  spargit.

Quaeso  abs  te,  Petrum  hereticum  fuisse  putes  an  catholicum  an  ab[105]  heresi  postea  esse  correctum?  <V630,  f.  263rb>  Si  hereticum,  nullatenus  eidem  <N442,  f.  183va>  communicare  debuisti  et  eidem[106]  communicando  heretici[107]  te  manifestum  est  factum  fuisse  participem  et  eius  consequenter  ex  synodi  tenore  veniente  damnatione  constringi.  Si  catholicum,  palam  totius  dogmatis  es  defensor,  quod  catholicum  esse  pronuntias,  ac  nihilominus  illius  errore[108]  censeris,  si  hereticum  fuisse  definias,  sed[109]  postea  correxisse  praetendas,  eique  te  purgato  communicasse  pronuntias.  Interim  in[110]  cuius  persona[111]  me  neglegendum  esse  credidisti,  causari  non  potes[112],  quod  in  hac  eadem  eius  persona  neglexerim.  Deinde  cum[113]  sine  me  ius  non  habueris  vel  absolvendi  vel  recipiendi  huiusmodi  rite  personam  nec  purgatam[114]  legaliter  nec[115]  regulariter  constat  esse,  quam[116]  regulariter  non  receptam,  tamen  legaliter  non  constat[117]  esse  purgatam,  et  ideo  non  iure  purgatam[118],  quia[119]  legaliter  non  receptam.  Mea  enim  in[120]  illum[121]  manente  sententia,  tu  sine  meum[122]  pontificium[123],  ut  meam  sententiam  resolveres[124]  non[125]  habente[126],  qua  potestate  vel  discussus  est  vel  qua  auctoritate  receptus[127]  asseritur?  Ecce  interim  in  his  causis  vestra  nutat[128]  et  labitur[129],  et  si  haec  sola  sint,  prorsus  tota  subruitur.

Sed  adducit[130]  adhuc  aliud,  quod  ad  cumulum  vestrae  coniunctionis  accedat.  Quid  enim,  si  doceatur,  non  solum[131]  priusquam  in  eius  communionem[132]  veniretis,  neque  tantummodo  cum  ad  eius  communionem  venistis,  <P9629,  f.  151rb>  sed[133]  etiam  postea  in  hereticorum  nihilominus  eum[134]  communione  durasse?  Nonne  aut  per  illum  apud  vos  communio  perveniebat  heretica  aut  in  hereticam  communionem  vos  eius  commercio  transiebatis?  Docete[135]  igitur  Petrum  Alexandrinum  ab  Antiocheni  Petri  umquam  communione  desisse  et[136]  non  usque  ad  diem,  cum  Antiochenus  Petrus  in  hac  luce  versatus  est,  individuum[137]  utrisque  fuisse  consortium.  An  dicturi  estis  et  Antiochenum  Petrum  fuisse  correctum?  Cur  iste[138]  usque  in  finem  se  non  communicasse  gloriabatur  Acacius[139]?  Sed  quid  profuit  quod  illi  per  seipsum  communicare  non  voluit,  cum  eidem  per  Alexandrinum  Petrum  sine  ulla  se  communicare  putaret  invidia[140]?  Quid  facimus  de  tot  tantisque  civitatibus[141]  ex  quibus  catholici  pontifices  sunt  repulsi?  Si  catholici  subrogati  sunt,  cur  catholici  sunt  reiecti?  Sed  evidenter  apparet,  quia  cum  catholici  sunt  reiecti,  non  catholici  fuerunt  subrogati.  Restat,  ut  catholici  sint[142],  heretici  quicumque  successerint[143].  Cur  eis  temere  communicastis?  Cur  non,  ut  ista  nova  facies  rerum  et  tanta  tragoedia[144]  de  pontificum  successione  viventium  synodo  discuteretur,  egistis?  An  de  uno  dolet[145]  Acacio,  quod  speciali  synodo  <N442,  f.  183vb>  non  fuerit  confutatus,  cum  proprium  crimen  suis  litteris[146]  ipse  detexerit[147],  nec  audiri  <V630,  f.  263va>  debuerit  iam  sponte  confessus,  et  de  tantis  pontificibus  catholicis  non  dolet[148]  sine  ulla[149]  discussione  seclusis?  Si  catholicos  nossent  eos,  quorum  communionem  iterati[150]  sunt,  his  potius  communicare  maluissent[151]  quam  non  communicantes  eis[152]  dura  persecutione  depelli.

Ecce  tanti  catholici  sacerdotes  hoc  ipsi[153]  se  indicant,  quid  apostolica  sedes  censuerit[154]  cognovisse,  constanter[155]  qui  probant  a  se  retinendum[156],  qui  communionem  catholicam  reservantes  et  eos,  qui  apostolicae  sedi  communicarent,  eligere  consortes,  et  illos  quibus  sedes  apostolica  minime  communicaret,  usque  ad  persecutionis  incursus  tenuere  consortes.  Certe  quae  sedes[157]  apostolica  decreverat,  orientalibus  episcopis  non  innotuisse  iactatur[158].  Unde  ergo  tot  tantique  pontifices  unum  idemque  <P9629,  f.  151va>  cum  sede  apostolica  sentientes  eamque[159]  probantes  apte  religione  sacrosanctae  veraque  sanxisse,  quae  non  solum  sequenda[160]  sibi  iudicaverunt,  sed  etiam  usque  ad  persecutionem  viriliter  exserenda[161]?  Ecce  habuistis,  qui  apostolicae  constitutionis  et  notitiam  vobis  ingererent  et  retinendi  constantiam  ministrarent.  Si  apostolicae[162]  sedis  scita  sectantes,  ingerunt[163]  vobis  notitiam  et  praebent  servandae  veritatis  exempla,  qui  contra  tantos  clausistis  oculos  ibidem  constitutos,  quomodo  duos  vel  tres  audire[164]  possetis?  Hoc  ipsum  sine  dubio  cognovistis  illos  apostolicae  sedi  placere,  quo  vos  displicere  videbatis.  Aut  illos  ergo  sectamini,  per  quos  intellegebatis  sedis[165]  apostolicae  voluntatem  ad  nihilum,  quod  de  ignorantia[166]  velitis  obtendere,  cum  indiciis[167]  tantis  et  talibus  abutentes  sedis  apostolicae  constituta  tantis[168]  testimoniis[169]  praedicantibus  non  solum  respuere  potius  quam  recipere  maluistis.

Numquid  omnes  isti,  quos  memoramus,  episcopi  imperatori  mentiti  sunt?  Numquid  omnes  imporatoris  nomen  ex[170]  diptichis[171]  abstulerunt?  Cum  igitur  pellerentur  et  his  pontificibus  catholicis  successores  heretici  crearentur  et  non  de  inferioribus[172]  quibusque[173]  civitatibus,  sed  etiam  metropolitani  pontifices  in  catholica  iugiter  communione  durantes,  cur  igitur  compassi  non  estis  tantis  fratribus  vestris?  Cur  non  adistis[174]  imperatorem?  Cur  non  eeclesiae  causam  et  sacerdotii  mirabilem  decolorationem  continuatis  vocibus  deflevistis  allegantes  numquam  de  pontificibus  nisi  ecclesiam[175]  iudicasse,  non  esse  humanarum  legum  de  talibus  ferre  sententiam  absque  ecclesiae  principaliter  constitutis  pontificibus[176],  obsequi[177]  solere  <N442,  f.  184ra>  principes  christianos  decretis  ecclesiae  non  suam[178]  praeponere[179]  potestatem,  episcopis  caput  subdere  principem  solitum,  non  de  eorum  capitibus[180]  iudicare,  quibus  ecclesiae  conciliis,  qua  synodo  pellerentur,  quid  denique  <V630,  f.  263vb>  commisissent,  ut  sine  ulla  discussione  rerum  tot  ecclesiarum  praesules  pro  humano  libitu  et  saecularis  potestatis  arbitrio  pellerentur  inauditos,  indiscussos,  inconvictos[181]  non  debere  percelli,  maxime  cum  novae  causae  <P9629,  f.  151vb>  et  nova  rerum  facies  appareret,  ut  rectores  isti  plebium[182]  repentinis  incursionibus  pro  mundanae  potentiae  voluntate  sacris  dignitatibus  privarentur  ex  nulla  veteri  causa,  ex  nullo[183]  collegio  reatus  nec  participatio  cuiuslibet  erroris  iam  ante  damnati[184]  teneri  eos  convincique[185]  consortes,  ut  tamquam  ex  praeterita  definitione  iudicarentur  obstricti[186].  Et  ideo,  quia  nullis  ante  praecedentibus  causis  recentes  essent,  cur  eicerentur[187]  incursus[188],  qui  illi  essent  debere[189]  monstrari  et  ecclesiasticis  legibus  ut  semper  oportere  constare.  Saltim  vel  pro  vestro[190]  loco[191]  illorum  duceretis  miseriis  consulendum  formidantes  in  vobis,  quod  in  aliis  cernitis,  praeter  illum  morem  violenter  admitti.  Si  crimine  respersi  erant,  aliquid[192]  ecclesiastica  debuit  examinatione  cognosci.

Taceo  et  ad  sedem[193]  apostolicam  ex  more  referri,  ne  non  privilegia  curare[194]  videamur.  Satis  sit  ostendere,  quid  secundum  regulas  et  patrum  canones  facere  deberetis,  praecipue  cum  etiam  ipsae  leges  publice  ecclesiasticis[195]  regulam[196]  obsequentes  tales  personas  non  nisi  ab[197]  episcopis  sanxerint  iudicari.  Si  vero  de  qualibet  heresi  fuerint  impetiti,  tanto  magis  eos  decuit  ista  cognoscere,  qui  et  secundum  religionis  tenorem  possent  ista  discutere  et  haberent  pristinum,  ex[198]  quo  est  christiana  religio,  pontificium  iudicandi.  Aut  catholici[199]  enim  erant  aut  heretici,  de  quibus  passim  illi  ludibria  gerebantur  et  latrocinia  detestanda  saeviebant.  Si  haeretici,  prodi,  discuti  et  legitime  convinci  modis  omnibus  debuerant  vel  suis  confessionibus  vel  aliorum[200]  vocibus  confutari.  Taceo,  quia  ad  nos  paterna  fuerat  consuetudine  referendum  tantumque  commoneo,  quid[201]  fieri  ecclesiastico  iure[202]  convenerat.  Si  vero  catholici  probantur,  vos,  qui  non[203]  solum  in  eorum  depulsione  cessatis[204],  sed  etiam  subrogatis  communicare  delegistis  indubitanter  hereticis.  Qui  depulsis  catholicis  succedentibus  non  ignorastis  causam  fidei  communionisque  catholicae  per[205]  tantos  antistites  toto  orbe  patefactum[206],  sed  plane  scientes  volentesque  sine  ulla  discussione[207]  rerum,  sine  ulla  synodali  <P9629,  f.  152ra>  examinatione,  sine  ulla  <N442,  f.  184rb>  sedis  apostolicae  reverentia  et  assensistis  hereticis  libenter  habentes  patienterque  sinentes  catholicos  antistites  inaudita  prius  et  miserabili  sorte  detrudi.  Quos  si  a  fide  integra  communioneque[208]  catholica  putaretis  errare[209],  ad  apostolicam  sedem  secundum  scita[210]  maiorum  et  sicut  semper  est  factum,  referre  debuistis,  sicut  de  Petro  Alexandrino  vel  de[211]  Antiocheno  Petro,  de  Iohanne  Pauloque  fecisse  monstratur  Acacius.  Sed  quoniam  noveratis  eos  cum  apostolica[212]  sede  sentire  et  quid  sedes[213]  apostolica  sua  definitione  censeret,  per  illos  tantos  ac  tales  episcopos  constat  orientales  antistites  nullatenus  ignorasse,  et  per  illos  catholicae  atque  apostolicae  <V630,  f.  264ra>  communioni  prodidisse[214]  contrarios,  et  ab  eadem  defecisse,  cum  non  illis  estis  passione  coniuncti,  sed  potius  persecutoribus[215]  eorum  societate  connexi.  Hic  vobis  synodus  numquam  venit  in  mentem,  et  certe  de  personis,  ut  dictum  est,  nulla  veteris  lege  constrictis[216].  Hic  nullo  concilio,  non  unius  urbis[217]  vel  unius[218]  episcopi,  sed  totius  Orientis  ecclesiam  subiit  animum  vestrum  facto[219]  sacerdotali  concilio  debere  curari[220].  Sed  homines,  qui  in  contrariam  partem  toto  proposito  et  toto  recideratis[221]  effectu,  concilia  potius  necessaria  etiam  studio  declinastis,  ne  per  eadem  tale  aliquid  censeretur,  quo  vobis  rebus  evidenter  ostensis  et[222]  legitime  confutatis,  in  hereticorum  non  liceret[223]  venire  consortium.

Quid  igitur  de  ignorantia  praetenditis[224]  praecum  per  totum  Orientem  catholicam  fidem  communionemque  sinceram  sedi  apostolicae  congruentem  non  solum  cognovisse  tot  pontifices  videbatis  etiam  usque  ad  extremum  constantissime  defendisse?  Si  nos  non  audieratis,  quid  de  fide  et  communione  catholica  atque  apostolica  censeremus,  illos  aspicere  debuistis  et  aut  sequi,  si  credebatis  esse  catholicos,  aut[225]  apud  apostolicam  sedem  potius  accusare,  si  credebatis  errasse.  Quid[226]  illos  vel  suo  proposito[227]  illam  tenuisse  sententiam[228],  an[229]  cognoscendo[230],  quid  sedes  apostolica  definiret?  Et  aut  igitur  collegas  et  fratres  de  proximo  in  conspectu  vestro  vel  catholicos  sequi  debuistis  vel  impetere,  si  credebatis  errare,  <P9629,  f.  152rb>  nec[231]  illis[232],  a  quibus  nullo  discrimine  vexabantur,  praebere  consensum,  donec  veritas  ex  omnibus  patefacta  constaret,  et  regulariter  de  eis  ecclesiastici  iudicii  forma  procederet[233].  Sin  vero  sedis  apostolicae  regulam  subsequendo  perspiciebatis  illos  hanc[234]  tenere  constantiam,  consequenter  per  illos  et  quidnam[235]  definitio  contineret,  non  habuistis  <N442,  f.  184va>  incertum  et  illorum  persecutoribus  annuendo  a  sedis  apostolicae  non  ignorantes  eius  sententiam  consortio  retraxistis.  Et  adhuc  dicitis  ignorare  vos,  quid  sedes  apostolica  censuisset,  cum  illis  sacerdotibus  catholica  fide  et  communione  nolentibus  non  verbis  aut  litteris,  sed  personis  praesentibus  didiceritis[236]  universa  et;  ab  eadem  vos  proprio  iudicio  separasse  videamini.  Ecce  agnoverunt[237],  quemadmodum  a  talibus recedendo  immutabilibus[238]  contraria  moliendo  a  fide  et  communione  catholica  deviarit  Acacius  seque  pariter  cum  eo  eodem  errori  subdiderint.  Ecce  agnoverint[239],  quam  iustis  ex  causis  pro  fide  et  communione  catholica  atque  apostolica,  cui  et  illi,  qui  in  eo  perstiterunt,  congruebant,  et  illi,  qui  perstantibus  obviabant,  ab  eadem  docebantur  alieni.  Sedis  apostolicae  auctoritate  sit  remotus  Acacius  eiusque  pariter,  quicumque  complices  exstiterunt,  atque  ab  illa  merito  his  communione[240]  discretus,  a  qua  se  ipsum[241]  primum  cum  suis  consortibus[242]  catholicis  pontificibus  discrepando  cognoscitur  separasse  iureque  sententiam  ille  damnationis  excepit  ceteris  consortibus  promulgandum[243],  qui  solus  pro  omnibus  suis  consortibus  in  communionem[244]  recessisse  perfidiae  ad  apostolicam  sedem  missis  litteris[245]  confessus[246].  <V630,  f.  264rb>  Cui  si  communicarent  orientales  episcopi,  antequam  huc[247]  referrent  pari  utique  reatu  sine  dubio  probabantur  involvi  iureque  per  illum  transgressionis  sententiam  susceperunt[248]  tamquam  facti  cum[249]  eodem  communionis[250]  externae[251].  Qui  utique  non  consuli  tamquam  nostrae  communionis  homines  iam  deberent,  sed  tamquam  in  contrario  positi[252]  consortio  refutari.  Si  vero  non  communicaverant,  antequam  Acacius  hic[253]  referret,  et  communicantem  notari[254]  debuerant  et  ipsi  de  eadem[255]  potius  huic[256]  referrent  <P9629,  f.  152va>  atque  apostolicae  sedis  vigore  perculsum  merito  comprobaret[257],  cumque  a  sede  apostolica  tantisque  illis  a[258]  catholicis  pontificibus  magis  tenere  concordiam.  Sed  quia  ab  illorum  societate  descenderant  et  eorum  successoribus  communicare  delegerant,  ideo  cum  sede  apostolica  minime  congruebant,  quia  in  sorte  recesserant  praevaricatoris[259]  Acacii  et  illius  se  sine  dubio  pervidebant  sententia  consequenter  adstringi.  Ob  hoc  eum[260]  videri  nolebant  esse  damnatum,  quia  se  cognoscebant  in  eadem  praevaricatione  damnatos,  in  qua  hodieque  manere  persistunt.  Sed  his[261]  simili  condicione  constricti  complicem  suum  non  possunt  iudicare  non  iure  damnatum,  neque  rei  reum  possunt  competenter  absolvere.  Sic  illo  iuste  praevaricatore[262]  damnato  isti  quoque  pari  iactantur[263]  damnatione  prostrati,  ne  quasi  resipiscentes  unde[264]  poterunt  prorsus  absolvi.  Et  adhuc  dicitis  synodum  in  unius  hominis  persona  debuisse  tractari,  quam  in  damnandis[265]  tantis  pontificibus  catholicis  non  quaesistis?  <N442,  f.  184vb>  Quibus  autem  vultis,  ut  de  talium  causarum  relatione  credamus:  catholicis  an  hereticis?  Ab  omni  hereticorum  contagione  discretis  an  hereticorum  communione  pollutis[266]?  Quis  autem  non  videat  illos  esse  catholicos  et  ab  omni  heretica  peste  prorsus[267]  alienos,  qui  propriis  urbibus  detrusi  et  in  exilium  sunt  redacti,  et  eos,  qui  superstitibus[268]  catholicis  successores  fieri  ausi  sunt,  catholicos  omnino  non  esse,  sed  aut  Euticiani manifesti  aut  eorum  sectatoribus  communicantes?

Haec  pestis  apud  eos  hodieque  perdurat.  Si  quidem  et  cum  Petro  Alexandrino  et  cum  Antiocheno[269]  Petro  indifferenter  hi,  qui  catholicis  successerant,  communione  permixti  sunt  et  successoribus  utriusque  Petri  hodieque  miscentur.  His  adde  etiam  illos,  qui,  licet  catholicis  non  successerint[270],  sed  cum[271]  catholici  pontifices[272]  haberentur,  talium  se  communione  iunxerunt[273].  Haec  illa  mixtura,  haec  este  illa  confusio,  quae[274]  per  Orientem  totum  inter  catholicam  hereticamque  communionem  nulla  discretio  est.  Immo  qui  discerni  temptaverit,  potius  habetur[275]  hereticus[276],  persecutione  <V630,  f.  264va>  percellitur,  ex  illis  et  afflictione  multatur.  Restat  ergo,  ut  in  hac  colluvione[277]  cunctorum,  sicut  quisquis  ab  eadem  separatus  est,  sincerae[278]  communionis  et  ideo  catholicus,  cum[279]  illius  detestandi  commercii  <P9629,  f.  152vb>  particeps[280]  invenietur[281],  quantum  a[282]  sincera  communione,  tantum  a  catholica  atque  apostolica  sit  remotus.  Nec  praetendat  quisquam,  quod  alicui  forsitan  evidentiori  non  communicasset  vel[283]  communicare  videatur  heretico.  Quid  enim  iuvat,  si  illi  non  communicet  et  his  tamen  communione  iungatur[284],  qui  ab  illius  non  sunt  communione  diversi?  Quod  si  eorum  nulli  communicavit  vel  non  omnino  communicat,  hic  erit  ille  sincerae  catholicae  apostolicaeque  communionis  et  fidei,  alioquin  nullo  modo  poterit  indiscretae  illius  mixtionis  insincerum  vitare  contagium.  Hoc  modo  etiam  ille  vir  bonus  Acacius  Antiocheno  Petro,  cui  se  palam  non  communicare  iactabat  per  alios  sine  ambiguo  communicasse  detegitur.  Neque  enim  ab  omnium,  qui  Antiocheno  Petro  communicabant,  semet  Acacius  communione  suspendit.  Ac  per  hoc  quid  profuit[285],  quod  videri  volebat  illi  palam  non  communicare,  cui  per  suos  complices  sub[286]  signo  communionis  nectebatur.  Alexandrino  Petro  communicavit  Acacius,  sed  donec  advixit  Antiochenus  Petrus,  qui  utique  post  Acacianum[287]  cum  Petro  Alexandrino  foedus  iniit  defunctus  ostenditur,  numquam  Antiocheno  Petro  Alexandrino  Petro[288]  communicare  desivit.

Quod  catholicorum  continet  relatio  sacerdotum  ceterorumque[289]  in  catholica  fide  durantium[290],  nec  conscientiam  latere  potest  totius  Orientis.  Et  ut  taceam,  quod  per  ipsum  Zenonem  imperatorem,  qui  utique  Antiocheno  Petro,  quem  introduxerat,  et  cuius  <N442,  f.  185ra>  sacerdotium[291]  comprobaverat,  sine  dubio  communione  permixtus  communicabat  Acacius,  plurimos[292]  diversarum  urbium  praesules  possumus  demonstrare,  quibus  cum  Antiocheno  Petro  communicantibus  nihilominus  communicabat  Acacius  et[293]  per  illos  Antiochenos  communicabat  consequenter  et  Petro.  Sed  haec  apud  Graecos  facilis  et  inculpabilis  putata[294]  est  esse  permixtio,  apud  quos  nulla  est  veri[295]  falsique  discretio,  et  cum[296]  omnibus  reprobis[297]  volunt  esse  communes,  in  nulla[298]  monstrantur  probitate[299]  constare.  Hic  autem  ille[300]  est  Petrus[301]  Antiochenus,  quem[302]  nec  per  poenitentiam  aut  communionem  catholicam  recedere,  etiam  a  sede  apostolica  poposcit[303]  Acacius.  Ac  per  hoc  queruntur  a  nobis  Acacium  fuisse  damnatum,  cum  hac  professione[304]  praemissa[305]  per[306]  anfractos[307]  Antiocheno  Petro  recepta  <P9629,  f.  153ra>  communione  se  docetur[308]  ipse  damnasse.  Ubi  tamen  non  solum  reus  tenetur  Acacius,  sed  omnes  pontifices  Orientis,  <V630,  f.  264vb>  qui  pari  modo  in  hoc[309]  recidere  contagio  meritoque  simili[310]  damnatione  teneantur  obstricti[311],  nec  inde  possint  ullatenus  expediri,  nisi,  dum  supersunt,  a  talibus  abstinendo.  Nec  nos  oportet  in  talibus  causis  nisi  illis  credere,  qui  aut  omnino  se  sciant  ab  huius  perfidiae  nexibus  divino  beneficio  servare  discretos,  ut  ab  his,  qui  a  perfidorum  consortio  recesserunt.  Nam  in  perfidorum  contagio[312]  constitutis,  quam  fidem  pro  sincerae  communionis  testificatione  possumus  adhibere,  qui  insincera[313]  communione  sunt  positi?  Nec  eorum  testimoniis  inniti[314]  pro  veritate  poterimus,  qui  impugnare  nituntur  falsitatibus  veritatem.  Restat,  ut  non  nisi  illis  credere  debeamus,  qui  ab  omni  contagione  sunt  liberi.

P9629,  f.  153ra;  V630,  f.  264vb;  N442,  f.  185ra



[1]  INCIPIT]  CXLII  INCIPIT  N442

[2]  ORIENTIS  N442

[3]  argutis  korr.  aus  arguitis  N442;  arguitis  P9629

[4]  constitutum  V630

[5]  reclamaverunt  korr.  aus  reclamave  N442

[6]  tali  korr.  aus  tale  V630

[7]  calendionem  korr.  aus  calendonem  N442

[8]  communione  P9629

[9]  quales  P9629;  qualis]  qualis  in  V630

[10]  antiochia  V630

[11]  antistes  korr.  aus  antistis  N442

[12]  nequiverint  V630

[13]  ignorantia  V630

[14]  colere  P9629

[15]  manifesta  V630

[16]  con  P9629

[17]  cognovissent  V630

[18]  excausationemque  P9629;  excusationemque  korr.  aus  excausationemque  N442

[19]  veritates  V630

[20]  laqueus  P9629;  laqueis  korr.  aus  laqueus  N442

[21]  possent  P9629;  possint  korr.  aus  possent  N442

[22]  iam  V630

[23]  certe  P9629

[24]  illio  P9629

[25]  ut  si  korr.  aus  ut  N442

[26]  sui  korr.  aus  sua  P9629;  sua  V630

[27]  teperent  P9629

[28]  pontifici  N442

[29]  referretur  V630

[30]  accessus  N442

[31]  parsimoniam  V630

[32]  exanimatio  P9629

[33]  postulabatur  korr.  aus  postulabantur  N442

[34]  sed  prout]  sed  ut  pro  korr.  aus  sed  pro  N442

[35]  pro  P9629

[36]  de  unoquoque]  unicuique  V630

[37]  antistites  P9629

[38]  consilia  P9629;  V630

[39]  si  nunc  fehlt  V630

[40]  moliuntur  N442

[41]  caecis]  ascis  P9629;  a  sanctis  V630

[42]  damnationem  de  korr.  aus  damnationem  N442

[43]  causari  cum  korr.  aus  causari  N442

[44]  tot  fehlt  V630

[45]  depulsus  P9629

[46]  reiectione  korr.  aus  reiectionem  N442

[47]  de]  si  de  V630

[48]  rato  V630

[49]  reiectione  quaesiverint  accusari.  Si  vero  in  ceterorum  reiectione  korr.  aus  reiectione  P9629

[50]  ista  V630;  istis  korr.  aus  iustis  N442

[51]  et  fuit]  fuit  et  N442

[52]  magnopere  korr.  aus  manopere  N442

[53]  congregandi  V630

[54]  praevaricationis  N442

[55]  communionis  korr.  aus  munionis  N442

[56]  eis  korr.  aus  is  P9629

[57]  qui  N442

[58]  qui  Petro]  petro  quia  V630

[59]  pretexunt  N442

[60]  legaliter  P9629;  N442

[61]  contendunt  V630

[62]  vocantur  P9629;  N442

[63]  ut  fehlt  V630

[64]  abiecta  P9629;  N442

[65]  communicatur  P9629;  N442

[66]  deprompto  V630

[67]  quia  N442

[68]  sedit  V630

[69]  satiasse  P9629

[70]  nec  ei]  necenam  P9629

[71]  iam  fehlt  P9629

[72]  externi  P9629

[73]  effectum  V630

[74]  posse  V630

[75]  se  prius]  superius  P9629

[76]  superius  V630

[77]  cui  V630

[78]  examinationem  P9629

[79]  si  ita  esset]  esset  si  ita  V630

[80]  eidem  V630

[81]  satiatus  P9629;  sociatur  N442

[82]  miscuit  V630

[83]  privilegi  P9629

[84]  fulciret  V630

[85]  exanimandi  P9629

[86]  constitit  V630

[87]  quam  P9629;  N442

[88]  communicavit]  communicavit  ei  V630

[89]  sed  etiam  post  communionem  praevaricatoris  Acacii  fehlt  V630

[90]  Petrum  fehlt  P9629;  N442

[91]  petrus  P9629

[92]  licentiam  V630

[93]  receptionem  korr.  aus  receptioonem  P9629

[94]  enim  V630

[95]  posceret]  posceret  ab  V630;  posceret  ab  korr.  aus  posceret  N442

[96]  communione  V630;  communione  korr.  aus  communionem  N442

[97]  examinando  P9629

[98]  implere]  implere  et  P9629

[99]  cum  V630

[100]  convenientem  P9629;  V630

[101]  constat  N442

[102]  absque]  ab  seque  N442

[103]  consolatione  N442

[104]  reppulerem  V630

[105]  ab  fehlt  N442

[106]  idem  V630;

[107]  heretice  P9629

[108]  erroris  V630

[109]  ac  P9629;  V630

[110]  in  fehlt  V630

[111]  persona  me  korr.  aus  persona  N442

[112]  potest  P9629;  V630

[113]  quod  V630

[114]  purgata  P9629;  N442

[115]  nec  regulariter  fehlt  V630

[116]  quam  regulariter  non  fehlt  V630

[117]  consciant  P9629;  N442

[118]  purgatum  V630

[119]  quia  korr.  aus  qua  P9629

[120]  in  fehlt  V630

[121]  illum]  illum  mea  P9629;  N442

[122]  mea  V630

[123]  pontificium  korr.  aus  pontificum  P9629;  pontificio  V630

[124]  resolveris  P9629

[125]  non  habente]  ius  non  habens  V630

[126]  habente  qua]  habent  aequa  N442

[127]  receptis  V630

[128]  mutat  P9629

[129]  labitur]  labitur  auctoritas  V630

[130]  adducite  V630

[131]  sulum  P9629

[132]  communionem  korr.  aus  communem  N442

[133]  sed  etiam  fehlt  V630

[134]  eum  fehlt  V630

[135]  Docete  korr.  aus  Dicete  P9629

[136]  et  non  korr.  aus  et  N442

[137]  individium  P9629

[138]  isti  V630;  iste  fehlt  N442

[139]  acacius  korr.  aus  acius  P9629

[140]  invidiam  P9629

[141]  civitatibus  korr.  aus  civitastibus  P9629

[142]  sint]  non  sunt  sed  V630

[143]  successerunt  V630

[144]  traguoedia  P9629

[145]  dolent  V630

[146]  lecteris  P9629

[147]  detraxerit  P9629

[148]  dolent  V630

[149]  illa  N442

[150]  viterati  N442

[151]  valuissent  V630

[152]  ei  V630

[153]  ipso  V630

[154]  censuerit  korr.  aus  censuerint  P9629

[155]  constanter  qui]  Constanterque  V630

[156]  retinendis  V630

[157]  sedis  V630

[158]  iactatus  N442

[159]  eandemque  N442

[160]  sequende  P9629

[161]  execranda  V630

[162]  apostolica  V630

[163]  ingerere  V630

[164]  audire  korr.  aus  audiri  P9629

[165]  sed  P9629

[166]  ignorantiae  P9629;  V630

[167]  indutiis  V630

[168]  tantis  fehlt  V630

[169]  testimoniis  korr.  aus  testimonis  N442

[170]  in  V630

[171]  diptiis  P9629;  diptitiis  korr.  aus  dipti  N442

[172]  inferibus  P9629

[173]  quibuscumque  V630

[174]  audistis  P9629

[175]  ecclesiam]  ęcclesię  si  iam  P9629

[176]  pontificibus  fehlt  V630

[177]  obsequii  P9629

[178]  sua  P9629

[179]  proponere  N442

[180]  capitibus  fehlt  N442

[181]  inconvotos  V630

[182]  plebium  korr.  aus  plebuum  P9629

[183]  nulla  P9629

[184]  damnat  P9629;  N442

[185]  convinctique  V630

[186]  obtricti  V630

[187]  eiecerentur  P9629

[188]  incursus  qui]  incursusque  P9629

[189]  debent  V630

[190]  vere  P9629;  V630

[191]  loca  P9629

[192]  aliquid]  aliquid  de  V630

[193]  sede  P9629

[194]  cura  P9629

[195]  ecclesiasticam  V630

[196]  regulis  N442

[197]  ad  P9629

[198]  et  N442

[199]  catholicę  P9629;  cholici  V630

[200]  aliarum  P9629

[201]  qui  P9629

[202]  iuri  P9629;  N442

[203]  non  fehlt  N442

[204]  cęsistis  V630

[205]  per  tantos]  perlatos  V630

[206]  potefactor  V630

[207]  discessione  P9629

[208]  communioneque  korr.  aus  communioque  N442

[209]  er  P9629

[210]  scientiam  P9629;  N442

[211]  de  fehlt  V630

[212]  apostolica  korr.  aus  apostilica  V630

[213]  sede  P9629

[214]  prodisse  V630;  N442

[215]  persecutionibus  P9629

[216]  constrictus  V630

[217]  verbis  P9629;  urbis  korr.  aus  verbis  N442

[218]  unius  korr.  aus  uni  N442

[219]  factum  P9629

[220]  cunari  P9629

[221]  recederatis  N442

[222]  set  V630

[223]  licere  V630

[224]  praetendis  P9629

[225]  atque  P9629

[226]  Quod  V630

[227]  propositu  P9629

[228]  sentiam  N442

[229]  an  fehlt  V630

[230]  Agnoscendo  V630

[231]  nec  korr.  aus  nec  et  N442

[232]  illis  a  quibus  korr.  aus  illis  P9629

[233]  praecederet  V630

[234]  hanc  korr.  aus  hac  N442

[235]  quidnam]  quid  nostra  korr.  aus  quidnam  N442

[236]  diceretis  V630

[237]  cognoverunt  V630

[238]  immotabilibus  V630

[239]  agnoverunt  N442

[240]  commune  V630

[241]  ipse  N442

[242]  consortibus]  consortibus  a  N442

[243]  promulgandam  V630;  N442

[244]  communionem]  communionem  se  N442

[245]  litteris]  litteris  est  V630;  N442

[246]  professus  N442

[247]  huc  korr.  aus  hu  P9629

[248]  susciperunt  N442

[249]  per  V630

[250]  communionis  korr.  aus  communis  N442

[251]  externae.  Qui  utique  non  consuli  tamquam  nostrae  communionis  fehlt  V630

[252]  posito  V630

[253]  huc  V630;  N442

[254]  notare  N442

[255]  eodem  V630

[256]  huc  N442

[257]  comprobarent  V630

[258]  ac  V630;  a  fehlt  N442

[259]  praevaricatores  N442

[260]  enim  V630

[261]  hi  N442

[262]  praevaricatore  korr.  aus  praevaricatori  N442

[263]  iactanter  V630

[264]  inde  V630;  N442

[265]  dampnandus  V630

[266]  polutis  korr.  aus  pollutus  N442

[267]  prossus  V630

[268]  perstitibus  P9629

[269]  anthiocene  P9629

[270]  successerint]  so  cesserint  P9629

[271]  dum  N442

[272]  pontificis  P9629

[273]  iunxerunt  korr.  aus  iuxerunt  V630

[274]  qua  N442

[275]  haberetur  V630

[276]  hereticus]  hereticus  hereticus  P9629

[277]  coniuvione  P9629

[278]  since  V630

[279]  cum]  cum  pro  P9629;  N442

[280]  particeps  korr.  aus  partices  N442

[281]  invenierunt  P9629

[282]  a  fehlt  V630

[283]  vel  korr.  aus  sed  N442

[284]  iungantur  P9629

[285]  profuit  quod  korr.  aus  profuit  P9629

[286]  sub  signo]  sub  sigue  P9629;  subsicive  korr.  aus  subcive  N442

[287]  accatium  N442

[288]  petrus  N442

[289]  ceterarumque  P9629;  N442

[290]  durantium  korr.  aus  durantio  P9629

[291]  sacerdotium  korr.  aus  sacerdotum  N442

[292]  plurimos  diversarum  urbium  praesules  possumus  demonstrare,  quibus  cum  Antiocheno  Petro  communicantibus  nihilominus  communicabat  Acacius  et  fehlt  V630

[293]  et  fehlt  P9629;  N442

[294]  putata  est]  putatur  V630;  putat  N442

[295]  vere  N442

[296]  cum  omnibus  korr.  aus  communionibus  P9629

[297]  reprobis  korr.  aus  reprob  N442

[298]  illa  V630

[299]  probitatem  P9629

[300]  ille  est  korr.  aus  ille  N442

[301]  petrus  korr.  aus  petros  P9629

[302]  quam  P9629

[303]  poposcit  korr.  aus  proposcit  N442

[304]  professionem  P9629

[305]  promissa  V630;  praemissa]  praemissa  et  N442

[306]  per  fehlt  V630

[307]  anfractus  V630

[308]  doceatur  V630

[309]  hac  P9629

[310]  sim  P9629

[311]  obstricti  korr.  aus  obstricte  N442

[312]  contagium  P9629

[313]  insera  P9629

[314]  niti  N442

© 2005 Karl-Georg Schon
Dieser Text ist urheberrechtlich geschützt. Er steht unter der GNU Free Documentation License.
Demnach dürfen Sie ihn frei weiter verbreiten und bearbeiten, vorausgesetzt Sie nennen den Namen des ursprünglichen Autors und Sie geben auch anderen das Recht den von Ihnen bearbeiteten oder verbreiteten Text unter den gleichen Bedingungen weiter zu verbreiten. Im einzelnen finden Sie Bestimmungen der GNU Free Documentation License unter dem Menüpunkt Lizenz.

Zuletzt geändert am 4.7.2005