Die
Auflösung der Handschriftensiglen und Hinweise zur Edition
finden Sie hier.
Papst
Hormisda an Kaiser Iustinus
P9629,
f. 178rb; V630, f. 270rb; N442, f. 204va; W411, f. 297r; V1341, f. 178va
INCIPIUNT
DECRETA HORMISDAE PAPAE.
PRIMA
EPISTOLA EST AD IUSTINUM IMPERATOREM.
I
Adversus Nestorii et Euticetis blasphemias.
II
De mysterio
trinitatis, quid
personae, quid designent
substantiae.
III
De divinitate et humanitate domini
Iesu Christi.
Gloriosissimo
atque clementissimo filio Iustino augusto
Hormisda episcopus.
Inter
ea, quae ad unitatem
ecclesiae pertinent,
propter quam
deus clementiae
vestrae elegit
imperium, in litteris
contulistis,
hoc quoque,
venerabilis imperator, cura fidei, cui multipliciter vos studere
declaratis,
adiecit, ut
aliquorum
preces perferendae ad
humilitatis
meae notitiam
iungerentur,
quibus vel quid
quaestionis oriretur, agnoscerem
vel ad submovendum propositae
consultationis ambiguum
responsum almae
religiosae scientiae
conveniens redderetur.
Legi omnia
sollicitudine, qua
decebat,
et licet ad responsi
plenitudinem sufficere potuisset,
si illa tantum, quae ab auctoribus sunt definita rescriberem, tamen, ut
religiosi propositi vestri remunerarem <P9629, f. 179va>
affectum, non subtrahendum credidi mei quoque sermonis
obsequium.
I
Quid enim
est, quod
emergentibus Nestorii et Euticetis
venenis paterna omisit instructio? Pene omnes impietates cum
inventoribus
tam nefandorum
dogmatum convenientia in unum synodica
decreta presserunt. Nec ulterius remansit
locus ullus
tam diris perfidiae
seminibus amputatis aut Christum dominum nostrum credere sine carnis
fuisse veritate
aut eundem non et deum
et hominem de materni uteri intemerata fecunditate prodisse. Cum alter
eorum dispensationem,
qua salvati sumus,
negando,
quantum in se est,
irritam faceret,
alter opinione
contraria,
sed impietate
consimili in eodem domino nostro Iesu Christo potestatem divinam a vera
humanitate secluderet.
Neque ille recordatus, quia palpandam carnem suam
Christus ostendit, neque ille evangelii memor verbum carnem
factum esse dicentis, cui vox domini indeficienter
insonare debuerat, qua dixit et docuit: Nemo ascendit in caelum, nisi
qui descendit
de caelo, filius
hominis, qui est in caelo. Saepe haec et multis
praecedentium
sunt compraehensa
sententiis, sed nec clementia vestra, licet iam dicta sint fastidiose,
poterit
repetita cognoscere,
nec nobis <W411, f. 297v> pudor
ea, quae sunt a praedecessoribus
nostris
praedicata
revolvere. Neque enim
possibile est, ut sit diversitas praedicationis,
ubi una est forma veritatis, nec ab
re iudicabitur alienum, si cum his, <V630, f. 270va> cum
quibus
convenimus fide congruamus
et dogmate. <N442, f. 204vb> Revolvantur
piis mansuetudinis vestrae auribus
decreta synodica et beati papae Leonis convenientia sacrae fidei
constituta. Eadem invenietis
in illis, quae recenseritis in nostris.
Quid ergo est post illum fontem fidelium statutum,
<V1341, f. 178vb> quid
amplius, si tamen fidei terminos servat, quamlibet curiosus scrutator
inquirat? Non opus aut adiectione
plebis
aut institutione
perfectis, nisi forte
mavult
quisquam dubitare quam
credere, certare quam nosse, sequi
dubia quam servare decreta.
II
Nam si trinitas deus, hoc est pater et filius et spiritus sanctus, deus
autem unus specialiter legislatore dicente: <P9629, f.
178vb>
Audi, Israel, dominus deus tuus deus
unus est, qui
aliter habet,
necesse est aut divinitatem in multa dividat aut specialiter passionem
ipsi essentiae
trinitatis impingat,
et, quod absit a fidelium
mentibus, hoc,
quod est, aut plures
deos more profanae gentilitatis inducere aut sensibilem
poenam ad eam naturam, quae aliena est ab omni passione transferre.
Unum est sancta trinitas, non multiplicatur numero, non crescit
augmento nec
potest aut
intellegentia
compraehendi aut hoc,
quod deus est, discretione seiungi. Quis ergo illi secretae,
aeternae impenetrabilisque
substantiae, quod neque ulla
visibilium
vel invisibilium
creaturarum potuit investigare natura, profanam
divisionem temptet
ingerere,
et divini
arcani
ministerium
revocare ad calculum
moris humani? Adoremus patrem et filium et spiritum sanctum,
indistinctam distincte, incompraehensibilem et
inenarrabilem substantiam trinitatis, ubi, etsi admittit
numerum
ratio personarum,
unitas tamen non admittit
essentiae,
separationem
ita tamen, ut servemus divinae propriae
naturae,
servemus
propria unicuique personae, ut nec personis divinitatis singuIaritas
denegetur nec ad essentiam
hoc, quod est proprium nominum transferatur. Magnum est sanctae
et incompraehensibile mysterium trinitatis deus pater, deus
filius, deus spiritus sanctus, trinitas indivisa.
Et tamen notum est, quia proprium est patris, ut generaret filium,
proprium filii dei, ut
ex
patre patri
nasceretur aequalis, proprium spiritus sancti, ut de patre et filio
procederet sub una substantia deitatis.
III
Proprium quoque filii
dei, ut iuxta id, quod scriptum est, in novissimis temporibus verbum
caro
fieret et habitaret
in nobis, ita intrans
viscera sanctae Mariae virginis et
genitricis dei unitis utrisque
sine aliqua confusione naturis, ut, qui ante tempora
<V630, f. 270vb> erat filius
dei, filius
fieret hominis <W411, f. 298r> et nasceretur in
tempore hominis more
matris vulvam natus aperiens et virginitatem matris deitatis virtute
non solvens. <P9629, f. 179ra> Dignum plane deo nascente
mysterium, <N442, f. 205ra> ut servaret partum
sine corruptione, qui conceptum
fecit esse sine semine servans, quod ex patre erat et repraesentans,
quod ex matre suscepit.
Nam
iacens in praesepio
videbatur in caelo, involutus pannis adorabatur a magis, <V1341,
f.
179ra> inter animalia editus ab angelis nuntiatus,
vix egressus infantiam et
annuntians mysticam
sine instituente
doctrinam, inter rudimenta annorum puerilium edens caelestia
signa virtutum. Id
est deus et homo
non, ut ab
infidelibus dicitur,
sub
quarta
introductione
personae, sed ipse
dei filius deus et
homo id
est virtus
et infirmitas,
humilitas et maiestas,
redimens et venditus, in cruce positus et caeli regna largitus, ita
nostrae infirmitatis, ut posset
interimi, ita ingenitae
potentiae,
ne possit
morte consumi. Sepultus est iuxta id,
quod homo voluit nasci, et iuxta id, quod patri erat similis
resurrexit, patiens vulnerum et salvator aegrorum, unus defunctorum et
vivificator obeuntium,
ad inferna descendens et a patris gremio non recedens. Unde et animam,
quam pro
communi condicione
posuit, pro singulari
virtute et admirabili
potentia mox resumpsit. Haec ita esse, nec ullam dubitationem oportere
recipere, id est, ne
dominus noster Iesus Christus aut inter corporis
passiones
deus non esse
crederetur, aut ne deus tantum non etiam
homo inter opera mirabilium stupenda virtutum proposito
nos duorum apostolorum informavit exemplo
deum
esse se
Christum dominum nostrum Petri
fide,
hominem Thomae
dubitatione
declarans.
Quod
enim intererat,
ut, quem
se homines dicerent
discipulos suos vellet
inquirere
nisi ut respondente
Petro: Tu es Christus filius
dei vivi, fateretur
non hoc de carne et
sanguine proditum, sed
patre deo inspirante revelatum,
et per testimonium laudatae responsionis fides patefactae
fieret veritatis? Quid enim
intererat, ut apparente post resurrectionem
domino
Thomas tantum aut
abesset
ceteris, aut
solus ambigeret, nisi ut
mundus crederet, quod ambigens
discipulus explorasset, ut, dum unius
manibus se pateretur tangi,
ab universitate fidelium, <P9629, f. 179rb> quid esset,
possit
agnosci? Non ergo
ad explorandum
discipulum
interposita est dubitatio, sed quaesita prosperitatis instructio. Anne
aliud exspectat, quod se idem dominus Cleopae cum alio discipulo, cum ad
Emaum tendentes de se loquerentur,
inseruit?
Et quamquam
de resurrectione domini per mulieres, quae primae <V630, f.
271ra> ad monumentum convenerant, agnovissent, tamen ut per
eorum
dubitationem claret
credendi
futuris
saeculis
<N442, f.
205rb> firmitatem incipiens a Moyse et omnibus prophetis
oportuisse
pati
Christum et ita
intrare in gloriam suam interpretatus
<W411, f. 298v> ostendit et per passionem humanam naturam
et
divinam in eo esse per gloriam multiplicibus haec sanctarum
scripturarum insinuantur exemplis. Nec apud religiosam conscientiam tuam,
venerabilis imperator, tamquam ignota dicuntur. Fides enim ipsa, quae a
te constanter asseritur,
tibi reddit
hoc muneris,
ut sensibus <V1341, f. 179rb> tuis et affectum sui
inserat et
scientiam, per quam diligentius asseratur,
infundat, et tamen interest dispensationis mihi creditae, ut ego quoque
vel apud scientes nota non taceam, ut succedente sibi per vices temporum
catholicorum praedicatione
sensuum,
quod indeficienter
asseritur, sine fine credatur. Latius haec,
quae ad
deitatem
humanitatemque domini nostri Iesu
Christi pertinent,
et in eo unitas duas
sine confusione
naturas potui
secundum veterum definita disserere, si esset adversum
eos, qui his
dissentiunt,
disputandum, sed
cum in manibus omnium
sint et synodica
constituta et beati
papae Leonis dogmata,
perstrinxisse
potius
pauca quam evolvere credidi convenientius
universa. Nunc vero agnoscere satis est et cavere, ita proprietatem et
essentiam cogitandam, ut sciatur, quid personae, quid nos oporteat
deferre
substantiae.
Quae
qui indigenter
ignorant aut callida impietate dissimulant, dum omittunt, quod
sit proprium filii
in
trinitate tendunt insidias divinitati
,
sed si quae
praedicata
sunt, validis
teneantur fixa
radicibus nec a
paterna traditione
receditur et
constanter quaestionibus obviatur.
P9629,
f. 179rb; V630, f. 271ra; N442, f. 205rb; W411, f. 298v; V1341, f. 179rb
©
2005
Karl-Georg Schon
Dieser Text ist urheberrechtlich geschützt. Er steht unter der
GNU Free Documentation License.
Demnach dürfen Sie ihn frei weiter verbreiten und bearbeiten,
vorausgesetzt Sie nennen den Namen des ursprünglichen Autors
und Sie geben auch anderen das Recht den von Ihnen bearbeiteten oder
verbreiteten Text unter den gleichen Bedingungen weiter zu verbreiten.
Im einzelnen finden Sie Bestimmungen der GNU Free Documentation License
unter dem Menüpunkt Lizenz.
Zuletzt
geändert am 16.7.2005
|