O93,
f. 81va; V630, f. 149vb; W411, f. 136v; V1341, f. 86ra; E97, f. 324va
IN
NOMINE DOMINI INCIPIUNT
GESTA SYNODALIA LII
PONTIFICUM IN URBE
REGIA CELEBRATA DIE XVII KAL. IANUAR. ERA
DCLXLI ANNO
INCARNATIONIS DOMINICAE
DCCLIII. CICLI
DECENNOVALIS XI
<E97,
f. 324vb> Anno
quinto orthodoxi atque gloriosi et vera clementiae dignitate praecipui
Reccesvinti
regis, cum
nos omnes divinae ordinatio voluntatis eiusdem principis serenissimo
iussu in basilicam
sanctorum apostolorum
ad sacrum synodi coegisset aggregari conventum, dies tandem laetitiae
appetitu
diutissime
praeoptatus et gratus adfuit et iucundus tanto nostri pectoris avidiori
voto susceptus, <V630, f. 150ra> quanto
ad remedium salutis exstiterat anhelantium
praecordiis
exquisitus. Cumque ex
more unusquisque nostri
ordinis
sedes debitas
occupasset et
eventum rei
tranquillae intentionis exspectatio
sustineret, adest serenissimus princeps
pia religione
plenissimus et summo
laudum
titulo gloriosus, qui
se nostro coetui reddens acclinis, ut hunc omnipotenti domino precibus
commendaremus adstans
dulcifluis
nos
cohortatus
est verbis grates
deferens deo virtutum, quod suae
iussionis implentes decretum in unum fuissemus adunati
concilium. Sed
cum tam
humilem cognovissemus eius animae
voluntatem et tam sublimis gloriae celsitudinem sublimius
videremus
acclinem, tanta
sumus in
dei
gloriam
exultationis
succensi, ut grates illi debitas
<E97, f. 325ra> et honorem et laeti redderemus et cernui.
Sed
quantum extulerat principem humilitatis ordo, sublimis tanto
ad exercitia summae virtutis instruebant exempla sacratissimi principis
formam nostrae
religionis.
Tum relatis deo laudibus de unitatis alternae proventu,
magna nos cum tranquillitatis gratia allocutus est dicens:
Et
summus
auctor rerum me divae memoriae domni
et
genitoris
mei temporibus in regni
sede
subvexit atque ipsius
gloriae participem fecit, nunc tamen, cum ipse requiem aeternarum
adeptus
est mansionum,
ea, quae in me totius regiminis transfusa iura reliquit,
ex toto divina mihi
potentia subiugavit,
unde, quia regendorum
membrorum causa salus est capitis et felicitas populorum nonnisi
mansuetudo est principum, votive <V1341, f. 86rb> decrevi
vobis
coram positis et votorum meorum deliberationes sanctione
patula reserare
et studiorum apta
sincera exhibitione deferre. At vero quia anhelum pectus se
in promissorum
completa
diffundit, ne
pigredine
fessum
retardationis oneribus
se submittat, longam prosecutionem compendia
brevitatis
adstrinxit
et, quod
productionibus
<W411, f. 137r> loquelarum in contione
diffundere potui, totum in tomi huius complicamento
prorsus
almae vestrae
sanctitudini
offerre decrevi
id
magno
precatu deliberationis
exhortans, ut, quaecumque illic tenentur adscripta,
valido attendatis intuitu,
sagaci
perscrutemini
studio et,
quicumque
exstiterint placita deo, <O93, f. 81vb> vestri oris ad
nos sacro
referantur oraculo.
Accepto
dein oblato nobis tomo,
agentes domino
gratias acclamavimus:
Gloria in excelsis deo et in terra pax hominibus bonae voluntatis. Post
huius exultationis beatae gaudium et caelestis gloriae hymnum eidem
sacro principi benediximus reseratoque
tomo
haec inibi
contexta
reperimus:
IN
NOMINE DOMINI FLAVIUS RECCES<V630, f. 150rb>VINTUS
REX Reverentissimis patribus in hac sancta synodo residentibus sanctis
episcopis.
Admirabili
dono regulam fidei meae
solidam tenens et instructam agnoscens atque in honorem
eius diadema
gloriae cum cordis
humilitatem
prosternens,
illo laetus
auditu, <E97, f.
325rb> quod
omnes reges terrae
serviunt
et oboediunt deo,
eo,
reverendi patres,
excelsiori
mihi venerationis
honore sublimes, coram vobis advenio in gratiam mansuetudinis vestrae
testimonium convocans et ad testimonium visionis vestrae memet
coram omnipotentis dei nutibus tremendis acclinans, referens
illi corde laeto gratias opulentas, quod vos clementia
voluntatis ipsius ex nostrae celsitudinis iussu ad huius sanctae
congregationis votivum dignatus est deducere coetum, confidens tam mihi
quam vobis et in praesentium serie temporum et in futurorum longitudine
saeculorum eius adesse gratiae praemium, quoniam vestra
concordia in conveniendo unanimum
ac religiosum demonstratis
effectum
et dispositionis meae
in regendis populis, quam pium sit, prosperatis
patenter
agnoscere votum. Nunc
igitur, quia monenti
locutioni
longae dictionis non
capit excessum, quid de sancta fide noverim, quam caelitus
illapsam mihi per sanctorum apostolorum sequentiumque patrum ora
cognovi, seu quid de secuturis
negotiis, pro quibus hunc conventum
vestrae
congregationis
coadunari
percensui,
intimare decreverim, in huius tomi <V1341, f. 86va> serie
conscripta tenete ac relecta
praenoscite
et cunctis, quae
tenori eius nostrae amplitudinis potestas impressit, vestrae
beatitudinis gravitas effectum tam eis
prona
ac miseranter
impendat, quam nostrae mansuetudinis serenitas haec vobis implenda
commendat.
Exordium
itaque allocutionis meae
ex definitione
sanctae fidei
inchoans,
cetera, quae futura
sunt prosecutionibus intimanda velut supra soliditatem petrae
constructurus adeo
etiam,
ut
operis mei aedificium
congressurus eo sequentia
<W411, f. 137v> validius
ponam, quod
decentius
firmissima praetulerim. Primo
itaque coram se reverentia vestra
habeat, quod nosse
non ambigat
me orthodoxae fidei veram, sanctam
et sinceram regulam de
corde puro et conscientia bona plenissime habere, veraciter scire et
firmissime retinere atque eam ita complecti
ac
venerari atque
diligere, sicut
eam apostolica
traditio docet,
sicut eam sancta
synodus Nicena
constituit, sicut
<E97, f. 325va> Constantinopolim sanctorum patrum
congregatio
definivit,
sicut Ephesini
primi coetus <V630, f. 150va> unitas affirmavit, sicut
Chalcedonensis concilii
definitio praetulit, hanc cum fidelibus servans, ad hanc
salvandos infideles invitans,
in hanc subiectos populos regens, hanc propriis gentibus tenendam
insinuans,
hanc populis alienis
annuntians,
ut in
illa glorificans deum et inter
mortales me summae divinitatis felicitas assequatur et in terra
viventium hereditas a me gloriae capiatur. En, reverentissimi patres,
quantum ad
veritatem fidei
sanctae pertinuit ex toto animam meam suae
confessionis titulos explicuisse, honorificentia vestra pensavit. Iam
nunc magnopere
arbitror esse mihi
opportunum,
quo
tendimus societati
eiusdem verae
fidei studia sanctae operationis innectere, ne hanc aut sine operibus
mortuam habeamus aut non
plenitudinis suae
dignitatem,
perspicua
decidat
inhonesta, dum scriptura non silente, de quibusdam infertur,
qui dicunt se nosse
deum, factis autem
negant. Ut ergo hanc fidem super
lapidem illum
solidatam,
quem reprobaverunt quidam
aedificantes, idem
tamen a domino factum
est in caput anguli et est admirabilis in oculis nostris, plenius
habemus
eiusque insignibus
decentius
exornemus,
attendite, cuius operis fructum cuiusque operationis augmentum
studiis huius sanctae fidei consociare
velimus et innectere quantotius
praeoptemus.
Itaque revolutis
retro temporibus ita vos omnemque populum iurasse recolimus, ut
cuiuscumque ordinis vel honoris personam,
quae in necem
regiam
excidiumque Gothorum gentis ac patriae detecta fuisset vel cogitasse
noxia vel egisse, irrevocabilis
sententiae multatus atrocitate
nusquam
<O93, f. 82ra>
<V1341, f. 86vb> mereretur veniae
remedium vel alicuius temperantiae percipere qualecumque subsidium. At
nunc, quia grave onerosumque
censetur, dum
pietatis actibus
gravi contradictione
haec sententia resultare
perpenditur
et sic funditus
damnationis adstipulatio retinetur, ne pietatis
atque
apostolo <W411,
f. 138r> praecinente ad omnia utilis est, quocumque aditur,
reservetur, vestro
haec committo
fidenti animo <E97, f. 325vb> sacris pertractandam
iudiciis ac dirimenda sententiis, unde iam vestrum erit, inspirante
vobis miseratione divina ita utriusque discriminis temperare mensuram,
ne
aut in iuramento
condicio teneat reos aut impietatis ultio habeat inhumanos, sicque
nostra
vos
instruat forma iudicii, ut
subiectos populos nec in profanationibus
habeamus
subditos, nec
impietatis vinculis doleamus
comminatos.
Post huius
conventionis alloquium sequentium tractemus
causas negotiorum similique
subiungimus
vos intendere
attentione. Decernimus attestan<V630, f. 150vb>tes
universitatem
vestram
per summae
divinitatis coaequalem
et coaeternam
et inseparabilem
trinitatem atque illius mysterii
sacramentum, quod
incarnatum dei
filium de spiritu sancto et Maria virgine pro salute
mundi vera fides in toto orbe denuntiat atque adventum eiusdem Iesu
Christi filii dei domini nostri, quo perimendi sunt impii
et regnum eius, quo
glorificandi sunt
sancti, ut, quaecumque negotia de quorumlibet querelarum
auditibus exstiterint patefacta, cum iustitiae
vigore misericorditer et cum temperamento miserationis iustissimae
concorditer
terminetis,
in legum sententiis, quae aut depravata consistunt aut ex
superfluo
vel debito
coniecta videntur,
nostrae serenitatis
accommodante
consensu haec sola,
quae ad sinceram iustitiam et negotiorum sufficientiam conveniant
ordinetis, canonum obscura quaedam et in dubium versa in meridiem
lucidae intellegentiae reducatis omniumque negotiorum conventus
ordinumque status, qui
in vestram exstiterint devoluti praesentiam, ita maiorum regulis
concordantes iustissime pieque
ac temperanter
constituere
studeatis, ut et mihi, qui
ad studiorum fructus bonorum anhelo pars beatorum adveniat et vos, qui
adimplentes
voluntatem dei me
non spernitis imprecantem regio
beatitudinis aeternae suscipiat
et visio delectationis
dei sibi perenniter inhaerere concedat. Vos
etiam
illustres viros,
quos ex officio palatino
huic
sanctae synodo
interesse
primatus
obtinuit ac nobilitas <E97, f. 325*ra> spectabilis
honoravit et
experientia
aequalitatis
plebium rectores
exegit, quos in regimine socios,
in adversitate fidos et in prosperis
amplector strenuos, per quos iustitia leges implet, miseratio legis
impletur
contra iustitiam
legum <V1341, f. 87ra> moderatio aequitatis
temperantiam
legis
extorquet,
adiurans obtestor
per omne illud admirabile et
solum unius sacrae fidei sacramentum <W411, f. 138v> et
venerabilem
omnium sanctorum patrum, per
quem
obtestor
conventum, ut ad
cunctae veritatis ac discretionis iustissimae formulam ita animos
dirigatis, ut nihil a
consensu praesentium patrum sanctorumque virorum aliorum
sumentis
ducentes obtutum
quicquid innocentiae vicinum, quicquid iustitiae proximum, quicquid a
pietate non alienum vel soli deo cognoveritis exsistere
placitum, instanter, modeste et cum omni dignamini
intentione complere scientes, quia in eo, quod haec mea sobria
vita
completis, vos deo
amabiles assignatis,
et in eo, quod
decretorum nostrorum edicta favoris
exhibitione cum
robore me vobiscum
simul deo
placiturum assigno.
In commune iam vobis cunctis et ex divino
cultu ministris idoneis et ex aula regia rectoribus
divini nominis adiuratione constrictis,
aditio consensionis meae
verum purumque promissum, ut, quodcumque
<V630, f. 151ra> iustitiae aut pietatis
salutarique discretioni
vicinum decernere seu adimplere cum sancto
consilio
elegeritis, omnia
favente
deo perficiam et
adversus commoda
controversiarum
querelam
principali
auctoritate
muniam ac defendam.
Praemissis illis,
quae ad domesticos fidei regula veritatis pertinuisse
probavit,
adhuc
aliud a beatitudinis vestrae conventu eiusdem fidei debita
sancta deposcit, connectente
me in sequentis
traditionis
confinio
causam, quae nostrae
dignitati
probatur
extranea, quam licet per me lucrari Christus
hortetur,
inimicam sibi tamen
esse non ambigit, donec, quod ardenter optat,
obtineat. Iudaeorum scilicet et
vitam
moresque denuntio,
<O93, f. 82rb> quorum
tantummodo novi terram regiminis mei
pollutam esse peste contagii.
Nam cum
deus omnipotens omnes
ex hac regione radicitus exstirpaverit
hereses, hoc solum sacrilegii dedecus
<E97, f. 325*rb> remansisse dinoscitur, quod aut nostrae
devotionis instantia corrigat aut ultionis suae vindicta disperdat. Ex
eis enim quosdam
traditionis errore
vetusto
video retinere iura
perfidiae,
quosdam vero sacri
baptismatis expiatos ablutione, ita in apostasiae
denuo
relapsos
errorem,
ut detestabilior
inveniatur in eis probatio
blasphemiae quam in illis, quos nondum constat purificatos esse
regenerationis sacrae liquore. Pro quo
bonae intentionis agone et
lucro fidei verae obsecro reverentiam
beatitudinis vestrae atque
suprataxato
contestor tremendae
coniurationis tenore,
ut absque
omni favore,
absque omni personarum partis ipsorum acceptione, quicquid ad domini et
redemptoris mei Iesu Christi veram fidem verumque pertinet
ad
honorem, de his
iubeatis ardenter <V1341, f. 87rb> et verissime deo ac
fidei meae
placitam sententiam dare, ut, sicut mihi divina pietas <W411 f.
139r> regimen fidelium dedit,
cum quibus eam me
glorificari
cognoscit, ita quoque infidelium assequi tribuat lucrum, in quibus et
voluntatis
suae fieri bonum et
in
eius advenisse
congaudeamus
venerabile regnum.
Datum
sub die
Kal. Ianuar., anno
feliciter quinto gloriae regni nostri.
ITEM
SUPSCRIPTIO. In
nomine domini Flavius Reccesvinthus
rex hanc fidei et bonae voluntatis meae
deliberationem manu mea subscripsi.
Relecta
omni
pagina vel finita,
cum glorificassemus deum de fidei principalis auditu et de bonae
voluntatis
affectu, ad
peragendum causarum ceterarum
negotium
statim vertimus
animum simulque sumus exorsi iudicium.
Tunc primae narrationis exortu annuere
fidei nobis tractatus
occurrit incipientes de illa primitus loqui, ut
inde
soliditatis
auspicemur exordium,
unde
sacrae sumpsimus nativitatis initium, quatenus assertionum
sanctarum forti praemissa sententia, quicquid subsequenter advenerit de
actis negotiorum fortius
sustinere valeat seriem
decretorum. Unius
itaque sacrae fidei veram professionem veramque regulam tenere, nos tota
virtute animi
et profitemur et
acclamamus, cunctisque percipiendam <E97, f. 325*va> ac
retinendam plena
deliberatione
in<V630, f. 151rb>cessanter
praedicamus, sicut a sanctis apostolis ostensa docetur, sicut a
sequentibus patribus orthodoxis
disserta probatur, sicut etiam a
sanctis illis synodalibus
gestis
vere sancteque
confirmata dinoscitur, in quibus Arrii,
vel Euticetis
insanissimus
error
depraehenditur
et radicitus exstirpatur, sicut denique in sacris missarum
sollemnitatibus concordi voce profitemur ac dicimus:
Credimus
in unum deum patrem omnipotentem, factorem caeli et terrae,
visibilium omnium et invisibilium conditorem et in unum dominum Iesum
Christum, filium dei unigenitum, ex patre natum ante omnia saecula,
deum ex
deo, lumen ex
lumine, deum
verum ex deo vero,
natum, non factum, homousion patri,
hoc
est eiusdem cum
patre substantiae, per ipsum
omnia facta sunt quae in caelo et
quae in terra, qui propter nos et propter nostram salutem descendit et
incarnatus est de spiritu sancto et Maria virgine, homo factus et
passus sub Pontio Pilato ac
sepultus et
tertia die
resurrexit, ascendit in caelos, sedet
ad dexteram patris, inde venturus in
gloria iudicare vivos et mortuos, cuius regni non erit finis. Credimus
et in spiritum sanctum
et vivificatorem, ex patre <V1341, f. 87va> et filio
procedentem,
cum patre et filio adorandum et glorificandum, qui locutus est per
prophetas, et
unam
catholicam atque apostolicam ecclesiam. Confitemur unum baptisma
in remissionem
peccatorum.
Exspectamus resurrectionem mortuorum et
vitam futuri
saeculi. Amen.
Huius
sanctae fidei regula idcirco nunc tractatus
non recipit
aperturam, qui
aetas sacris doctoribus abunde constat exposita
et imminentium causarum negotia nos <W411, f. 139v> ad
alia
pertrahunt
peragenda.
<O93, f.
82va> II Secundae disputationis occursu
adfuit negotium
tam difficile
quam et
grave, in quo de refugis
atque perfidis disputatione commota, utrumne posset eorundem
temperari sententia
damnatorum, magno
satis conatu
est exquisitum. Sed
cum illarum series condicionum,
ad quas decursis
non
longe temporibus pro eorum penuria hostilitatis vastitas nos iurare
coegerat, nostris esset auditibus recensita,
tantam
repperimus
obligationis illic
inesse
censuram,
ut macularum suarum
nodositas
non tantum videretur
prohibitionem dedisse
transgressionum, quantum conclusisse viscera <E97, f.
325*vb>
pietatum. Aderat enim, quod
in utroque pavor agebat
et ne sancti nominis profanatio fieret et ne miserationis operatio
interiret, quia ex dei nominis profanatione
non aberat, quod terrebat, et
prohibitione pietatis aderat, quod tedebat,
dumque alterno periculorum obiecti
se prolatae
sententiae
compugnarent, <V630, f. 151va> periclitabamur ancipites
in bifido
partium discidentium
calle, quo
direptionis tramite
iudicium properaret.
Sed cum gressibus
disputationis nostrae esset difficultatis congressio et
devia nos
abiecisset,
properandi tandem relicto discrimine cum fragore
singultuum
et imbribus lacrimarum ad deum, qui pietatis fons est, verba simul et
corda convertimus orantes.
Aspira,
sancte
spiritus, et ducito
nos in portum voluntatis tuae, sedatis fluctibus ignorantiae nostrae.
Ecce enim periculorum sirtes in litore cursus nostri proveniunt
atque hinc inde obviantibus
naufragiorum
obicibus, quo
dispositionis nostrae vela
pandamus,
attentionis
consideratione non cernimus. Sed aspirati,
sancte spiritus, et dato nobis te donante nosse, quid iubeas, ac te
iubente
implere posse, quod
iusseris, ut et perlustrando illumines, quod nescimus, et adiuvando
perficias, quod implere pavemus. Simus
ergo in
te requiescentes
et
erroneorum
fluctuum pavoribus abiectis,
commercia nos iubemus
disponere pacis, <V1341, f. 87vb> inchoemus
illa, quae et in gloriam
tuae omnipotentiae
conferantur et
humanae salutis te annitente donentur. Temporibus non procul excursis,
cum quorundam refutatorum
tumultuosa seditio
frequenter
vastationes terris inferret et scandala populis cum excidiis irrogaret,
adeo
ut captivorum
turmas ducerent
et desolationes
ecclesiarum
facerent,
quae tali concussae
sunt peste, ut
quilibet
conatus nequeat
reparare, exactum est vi
potius necessitatis exortae quam deliberatione iudicii, ut contra
eosdem eisdemque
simillimos cum omni
fere populo acerrima iuramenta
daremus, unde iurasse nos per attestationem
divini nominis condicio iuramenti demonstrat et, ne resolvi queat,
sacrae scripturae auctoritas instat. Scriptum
namque est
in Exodo: <W411,
f. 140r> Non assumes nomen domini dei tui in vanum,
nec enim insontem habebit dominus eum, qui assumpserit nomen domini dei
sui
frustra. <E97, f.
326ra> Item in Levitico: Non periurabis in nomine meo, nec
pollues
nomen domini dei tui: ego dominus. At vero quia
illata pressurarum
acerbitas
resolvi possit ac debeat, tam
vinculorum et lamentorum horror insinuat, quam eiusdem auctoritatis
dominicae praecepta commendant. Etenim iuxta veterem translationem ita
quosdam per Isaiam gravi exprobratione
dominus
increpitat
dicens: Vae filiis
desertionis, dicit
dominus, fecistis consilium
non per me et sponsionem non per spiritum meum, adicere
peccatum super peccatum. Item in Ieremiam:
<V630, f. 151vb> Iniquitates nostrae declinaverunt omnia,
et peccata nostra amoverunt bona a
nobis, quia
inventi sunt in
populo meo impii et loquentes
vana.
Statuerunt ad
dispergendos viros et
compraehenderunt; ut laqueus venantis
plenus volatilibus, sic domus eorum plenae dolo
.
Item
eundem:
Vae mihi anima,
quia
periit
revertens ad terram, et qui corrigat inter homines non est. Omnes in
sanguine iudicantur, unusquisque
proximum suum tribulat
omnes, <O93, f. 82vb> in malum manus suas praeparant.
Beneficientiam
certe,
quae divinis oculis tanto est
gratior, quanto et
invenitur esse
praesentior,
sic nos Isaias
instruit dicens: Dissolve colligationes impietatis, solve fasciculos
deprimentes.
Paulus etiam vas
electionis: Pietas ad omnia utilis
est. Et Iacobus: Iudicium sine misericordia
illi, qui non fecerit misericordiam; superextollit
autem misericordia
iudicio.
Ioannes idem:
Qui odit fratrem
suum homicida est, et scitis, <V1341, f. 88ra> quia omnis
homicida
non habet vitam aeternam in se manentem. Et per semetipsam veritas:
Diligite inimicos vestros, benefacite his,
qui vos
oderunt. Et iterum:
Dimittite,
et dimittetur
vobis, si autem non dimiseritis, nec pater vester caelestis dimittet
vobis peccata vestra. Ecce sunt dominicae iussionis
hinc
de
adstipulata firmissima cautione praecepta,
ac proinde, quia sunt divini oris
prosecutione taxata, manebunt per omnia aeterna lege praefixa.
Quid ergo? Numquid
et
iuramenti
iustitiae
et
iuramenta
pacis sibi contraire narrabimus,
dum scriptum sit: Misericordia et veritas obviaverunt sibi, iustitia et
pax complexae
sunt se? Ut
quia
controversiarum
lapsus esse
in
contentione fassi
sumus et
unus
partis assertionem narravimus
<E97, f. 326rb> non implendam,
cur
alterius assertio
partis iacturae
patietur
instantiam? Et quia iuramenti custodia ultionem non temperat
pavescendam, idcirco impietatis atrocitas mortem pariat
exsecrandam? absit. Etenim, si publicis sacramentorum gestis, quod deus
avertat, a quibuslibet illicita vel non bona exstitisse
condicio allegatur,
quae aut iugulare
animam patris aut agere compelleret
<W411, f. 140v> stuprum
sacratissimae virginis, numquid
non
tolerabilius esset
stultae promissionis eicere
vota, quam per
inutilium
promissorum custodiam
exhorrendam criminum implere mensuram? Quod si
ita esset, quomodo crederetur unius observantia iussionis esse
fons pietatis, cum emitteret
tribulos ultionis? Aut quaenam illa esset sacrae observatio legis, quae
sacrilegia
committeret
probitatis
vel cuius mensurae
aequitas videretur, ut ex unius praecepti
cautela necis exoriretur immanitas truculenta? At nunc non ita
contendimus, ut
contentionum
divortiis
concitatis
nosipsos contentionis certaminibus misceamus.
Est vera pax in utroque, quod dicimus,
quia sic sanctus
spiritus iter
nostrum ac
cursum temperat, ut
in nullo
devius
non
<V630, f.
162ra> casus a dispositione secludat. Unde plena iam voce,
pleniori
fide, plenissimaque intentione praedicimus atque
in tota
sanctae ecclesiae
universitate
praedicamus pariter
et optamus, nulla profanatione
solius et summae divinitatis nomen exsistere assumendum, nullo periurii
sacrilegio indebito profanandum, nullo vos
piam contractu
fallaciae contingendum. Nam si attestante veritate propter
profanationem periurii
evitandam
prohibetur
omnino iurare, cum dicitur: Sit sermo vester, est, est, non, non, quod
autem plus est, a malo est, quomodo impunitum erit nomen tantae gloriae
voluntarie profanasse, dum in eo taxati
fides dinoscitur interisse vel quatenus pacis <V1341, f.
88rb>
foedera
inter
gentium discidia ligabuntur, si non iuramenti pacta
sanctiori integritate
serventur? Etenim omne,
quod in pacis
foedera
venit, tunc solidius subsistit,
cum
iuramenti hoc
interpositio roborat, sed et omne,
quod
animos amicorum
conciliat, tunc fides
durat,
cum
eam
sacramenti vincula
ligant, omne etiam, quod testis adstipulatur,
tunc
verius constat,
<E97, f. 326va> cum
id adiectio iurationis affirmat. Quod si et gestis
deficiat, nocentis fidem sola iurisiurandi taxatio manifestat. Hinc
ut mentibus
humanis divina
voluntas panderet, quod volebat, ne labens
fragilitas pro
incerto teneret,
quod inviolatae
veritatis promissio
exprimebat, per Isaiam
loquitur dicens: Ego dominus et non est alius, in memetipso iuravi. Si
ergo tantae institutionis
limite sunt votiva
iuramenta servanda,
quis alienus
a veritate constituat
exsecrabiliter violanda?
Stabunt ergo sacrae auctoritatis vivifica
iussa nec vana profanatione erunt aliquatenus temeranda. Verum ne
iuramenta, quae data sunt, videantur in nos
ita penitus miserationum conclusisse praecordia, ut nullam
de pietatis affectu
animae viscera
concipiant indulgentiam parituram,
sic stabilitis
contractibus
iuramenti sinum
misericordiae
aperimus, atque ita
cunctis deo placita
devotione misereri
censemus, ut nos nec
iuramenti <W411, f. 141r> teneat cautio
reos, nec
humanitas
faciat exsecrandos.
<O93, f.
83ra> Occurrere
certe
miserorum ruinis
debet
subsidio unusquisque, quo
valeant
ex relevatione
alienae vindictae a
se dei
removere
vindictam,
libat enim domino prospera, qui ab
afflictis pellit adversa. Inde iuvante
passionis experientia
impendens patientibus passionis
suae patientiam
memorabat,
suarum virtutum
catalogum
texens inter cetera sic connectit: Benedictio
perituri
super me veniebat et
cor viduae consolatus sum. Et paulo post: Flebam quondam
super eum, qui afflictus erat et compatiebatur
<V630, f. 152rb> anima mea pauperi. Hinc
et Salomon:
Erue eos, qui
ducuntur ad mortem, et qui trahuntur ad interitum, liberare non cesses.
Quibus sanctae auctoritatis instructi decretis, nec sanctum nomen
profanasse nos constat, quod nullatenus profanandum vis
vestrae
praedicationis
insinuat et indulgentiae visceribus adapertis, licet oris sui
professione damnati difficile
mereantur
absolvi, iuxta
quod scriptum est: Sanguis tuus super caput tuum, os
enim tuum locutum est adversum te. Et iterum: Ex ore tuo iustificaberis
et
ex ore tuo
condemnaberis;
tamen pietatis
intuitu et
praecedenti
viam pandimus et misericordiam <E97, f. 326vb>
prorogamus.
<V1341, f. 88va> Huius sane promissionis incaute crudam
cruentamque temperare sententiam
illa,
quam
maxime compellimus
causa, quod haec duo
mala, licet sint
omnino cautissime
praecavenda, tamen
si periculi
necessitas ex his unum temperare compulerit,
id
debemus resolvere, quod minori nexu noscitur obligari.
Quid autem ex his levius, quidve sit gravius pietatis
acumine vestigemus.
Etenim dum periurare compellimur, creatorem quidem offendimus, sed nos
tantummodo maculamus, cum vero noxia
promissa complemus et dei iussa superbe
contemnimus
et
proximis
impia crudelitate
nocemus, et nosipsos crudeliori
mortis
gladio trucidamus. Illic
enim duplici
culparum telo
percutimur. Hic tripliciter iugulamur. Restat ergo, ut hac
nostra pergat
sententia, qua
misericordiae patuerit via, quae ita domino probatur accepta, ut plus
eam cupiat quam sacrificia veneranda dicente ipso: Misericordiam volui
et non sacrificium. Hac indulgentiae concessa licentia miserationis
ipsius opus in gloriosi principis potestate
redigimus, ut, quia deus
illi miserendi
aditum patefecit,
remedia pietatis ipse quoque
non deneget, quae ita principali discretione
moderata persistant, ut et illis sit aliquatenus
misericordia <W411, f. 141v> contributa et
nusquam gens aut patria per
eosdem aut periculum quodcumque perferat aut iacturam, haec
miserationis obtentu temperasse sufficiat. Ceterum
quaecumque
iuramenta pro regiae
potestatis salute vel contutatione gentis et patriae vel hactenus sunt
exacta vel deinceps exstiterint exigenda, omni custodia omnique
vigilantia indissolubiliter
decernimus observanda, a
membrorum truncatione mortisque sententia religione penitus absoluta.
Sed ne
pravarum mentium
versuta nequitia nosmet
ad periurii quandoque
devocet
culpam, nec a
sanctae fidei regula
hanc asserat venire sententiam, tam
divinae auctoritatis oracula quam praecedentium patrum asserta
huic
narrati<V630, f.
152va>oni curavimus innectenda. Etenim immutabilis
deitatis,
licet
dicta sint
firmissima,
crebro tamen eius
et iuramenta
leguntur et poenitentia, quae sacris exstant <E97, f.
327ra>
mysteriis adoperta. Iurare namque dei est a se ipso nullatenus ordinata
convellere,
poenitere vero
eadem ordinata, cum voluerit immutare.
Sic enim per
Ieremiam
dicit:
Repente loquar
adversus gentem et adversus regnum, ut eradicem et destruam et
disperdam illud. Si poenitentiam
egerit <V1341, f. 88vb> gens illa
a
malo suo, quod
locutus sum adversus eam, agam et ego poenitentiam super malo, quod
cogitavi, ut
facerem ei. Et per
Ezechielum:
Si dixero iusto,
quod vita vivat, et conversus
a
iustitia
sua fecerit iniquitatem, omnes iustitiae eius oblivioni tradentur et
iniquitate sua, quam operatus est, in ipsa morietur. Si autem dixero
impio: Morte morieris, et egerit poenitentiam a peccato suo, vita vivet
et non morietur. Si ergo
nostra conversio sic divinam mutat sententiam, cur miserorum tantae
lacrimae vel pressura tam crudam non temperent ex miseratione
vindictam? Hinc etiam israelitico
populo
saepe ultio promissa suspenditur, et Ninivitarum perditio divinae
sententiae permutatione
sedatur.
At
vero
illustrium
laudum titulo praeclarus
auctor
Ambrosius in libro
de officiis primo huiusce rei causa sic loquitur: Est etiam contra
<O93, f. 83rb> officium nonnumquam promissum
sacramentum custodire,
ut Herodes, qui iuravit, quoniam, quicquid petitus esset, daret
filiae
Herodiadis et necem
Ioannis praestitit, ne
promissum denegaret.
Nam <W411, f.
142r> de Gepte,
quid dicam, qui
immolavit filiam, quae
sibi victori primum occurrerat,
quo votum impleret, quod spoponderat, ut, quid
sibi primum occurrisset, offerret
deo? Melius fuerat nihil tale promittere, quam promissum solvere
parricidio.
Item in libro
tertio: Purum igitur ac sincerum oportet esse affectum, et
unusquisque simplicem sermonem proferat, vas suum in sanctitate
possideat,
nec fratrem
circumscriptione
verborum inducat,
nihil promittat inhonestum, ac
si
promiserit,
tolerabilius est promissum non facere,
quod turpe sit. Saepe plerique
constringunt se iurisiurandi sacramento, et cum ipsi cognoverint
promittendum non fuisse, sacramenti tamen contemplatione faciunt, quod
spoponderint,
sicut de Herode
<E97, f. 327rb> supra
scripsimus, qui saltatrici
praemium turpiter promisit, crudeliter solvit, turpe, quod regnum pro
saltatione
promittitur,
crudele, quod mors
professa
iurisiurandi religione donatus.
Quanto tolerabilius tale fuisset
periurium sacramento? Et post pauca de Gepte
disputans:
Miserabilis
necessitas, quae solvitur parricidio.
Melius est
votum
non solvere, id
est,
quod sibi is, cui
promittitur, nolit
exsolvi. Et post
paululum:
Non semper igitur
<V630, f. 152vb> promissa solvenda
omnia sunt. Denique ipse dominus, sicut scriptura indicat, frequenter
suam
mutat sententiam.
Vir
quoque sanctissimus Augustinus
vestigationis acumine cautus, inveniendi arte praecipuus, asserendi
copia <V1341, f. 89ra> profluus, eloquentiae
flore venustus, sapientiae
fructu fecundus, haec in suis narrat affatibus:
Duo sunt omnino genera mendaciorum, in quibus non magna culpa est, sed
tamen non est sine culpa, cum aut iocamur aut pro
misericordia mentimur. Illud primum
in iocando
ideo non est
perniciosissimum, quia non fallit. Novit enim ille, cui dicitur, ioci
causa esse dictum, secundum autem ideo
mitius
est, quia retinet
nonnullam
benevolentiam.
Idem ipse: Non auferat, inquit, veritas misericordiam, nec
misericordia impediat veritatem. Si enim pro veritate aut qua
singula veritate oblitus fueris misericordiam, non ambulaveris
in via domini, in quae
misericordia et veritas obviaverunt sibi.
Beatus
etiam papa Gregorius
et vita
et
meritis
honorandus atque
in ethicis
assertionibus
pene cunctis merito praeferendus,
sic in libris infert moralibus: Quia ergo Behemoth
iste
tam
inexplicabilibus nodis
ligatur,
ut plerumque mens
in dubio
adducta, unde
se a culpa solvere
nititur, inde
culpa artius
adstringatur, recte dicitur: Nervi testiculorum <W411, f.
142v>
eius perplexi
sunt. Argumenta
namque machinationum
illius, quo
relaxantur,
ut relinquant, eo magis implicantur,
ut
teneant. Est
tamen, quod ad destruendas versutias utiliter fiat, ut, cum mens inter
minora
et maxima
peccata constringitur, si omnino nullus sine peccato evadendi aditus
patet, minora
<E97, f.
327va> semper eligantur, quia et, qui murorum ambitu, ne fugiat,
clauditur, ibi se in fugam praecipitat,
ubi brevior
murus invenitur.
Nostri
quoque saeculi doctor egregius, ecclesiae catholicae novissimum
decus, praecedentibus aetate postremus, doctrinae comparatione non
infimus, et quod maius est, in saeculorum fine doctissimus atque cum
reverentia
nominandus Isidorus
in libro sententiarum secundo haec pro tali
narrat negotio: Non est conservandum sacramentum, quod
male
et
incaute promittitur, veluti si quispiam adulterae perpetuam
cum ea
permanendi fidem
polliceatur. Tolerabilius est enim non implere sacramentum quam
permanere in stupri flagitio.
Similiter in synonymis: In malis promissis rescinde fidem, in turpi
voto vita
decretum, quod
incaute vovisti, non facias; impia est promissio, quae scelere
adimpletur.
Haec
de sacris paginis auctoribusque praecipuis brevissime sufficiat
praelibasse. <V1341, f. 89rb> Nam plurima colligere
poterit, qui
haec attentius legendo quaesierit.
Ceterum quibus haec nequaquam sufficiunt vel hinc sumant cum rubore
silentium, quia
optat
vas electionis
anathema esse a
Christo pro
fratribus <O93,
f. 83va> suis
quam perdurare
crudelibus
in delictis.
<V630, f.
153ra> III Tertiae
ratiocinationis alloquio doluimus
contra priora
monita patrum vota,
perniciosissima posterorum, nam quanto frequentius illi noxia
vetuerunt,
tanto studiosius
isti
perpetrare vetita
non quiescunt, sicque
per contrarium, quod penitus occumbere debuit,
insultare non desinit, et res, quae tot excisa decretis arescere
potuit, ad vicem lyrnei
capitis, ut ferunt fabulae, truncata
virescit. Denique quod
non sine magno dolore dicendum
est, repperiuntur quamplurimi negotio muneris perituri mercari
velle
gratiam spiritus
sancti, dum ille
praemium donat,
ut pontificalis ordinis sublime
culmen accipiat
obliti
verborum Petri, qui
dixit ad Simonem:
Pecunia tua tecum sit
in perditione,
quoniam donum
dei existimasti
per pecuniam
possidere.
Proinde
quia et usitatum
est tantum
malum et maiorum <E97, f. 327vb> frequenter exstat
mucrone
succisum, nos quoque
huc
vulneri
canceroso ignitum, quod superest
adhuc, inicimus
ferrum,
decernentes omnimodo, ut, quicumque deinceps propter accipiendam
sacerdotii dignitatem
quodlibet praemium fuerit detectus <W411, f. 143r>
obtulisse, ex
eodem
tempore se
noverit anathematis opprobrio
condemnatum atque a
participatione
Christi corporis et sanguinis alienum, ex
quo
illum constat
exsecrabile Christo perpetrasse flagitium. Quod si aliquis
exstiterit, qui accuset, ille, qui hunc
ordinem munerum fuerat
acceptione
lucratus
et suscepto
honoris gradu
privetur
et in monasterio sub
perenni poenitentia religetur.
Illi vero, qui pro hac
causa munerum acceptores exstiterint,
si clerici fuerint, honoris amissione
multentur, si vero laici, anathemate perpetuo condemnentur.
IIII
Quartae congregationis
eventu obvius
sese
nobis intulit pontificalis culminis lapsus, quem
ante flere quam disponere compulsi ex ordine sumus. Nam
dum
secundum carnis
assumptae mysterium ecclesiae suae fuerit dignatus caput exsistere
Christus, merito in membris eius intentio episcoporum officia peragere
cernitur oculorum. Ipsi enim de sublimioris
celsitudine ordinis
regunt et disponunt
subiectas multitudines
plebium. <V1341, f. 89va> Unde quanto ipsi fiunt
frequentius
ducatores,
tanto
meritorum lumine
debent
praefulgere. Quapropter omnes episcopi inter cetera ornamenta
virtutum nitore carnis debent propensius enitere, ut ex hoc audientes
mundiciam appetant, ex quo doctores immundicia non
deturpat, adeo ut,
si deinceps
episcopi detecti
fuerint
exsecrabilibus flagitiis
cum quibuslibet feminis pollui ac familiari peculiaritate versari,
noverint se irrevocabili sententia
patrum ulcisci, id est, et loci et ordinis se
dignitate privari.
<V630, f.
153rb> V Quintae actionis impulsu pervenit
ad
totius concilii
sacrum auditum quosdam sacerdotes et ministros obliviscentes maiorum ac
veterum
constitutorum aut
uxorum aut quarumcumque feminarum
immunda
societate et
exsecrabili
contagione turpari et
pessimi
<E97, f.
328ra> cordis obstinatione
tam sacris litteris quam patrum regulis obviantes nec
levi quidem
respiramine
contemplantes,
quod scriptum est:
Sancti estote, quoniam et ego sanctus sum,
dicit dominus. Et illud apostolicum: Mortificate membra vestra, quae
sunt super terram, id est fornicationem et
immundiciam, concupiscentiam malam et avaritiam, quibus, quanto
est pertinacior
vis
in malis, tanto auctorum
convenit obviare decretis. Propter quod flagitiis detectis
specialiter hoc a sancto concilio definitur, ut omnes episcopi id ipsum
in suis quaerere sollicite curent,
et cum
hoc verissime
repperire potuerunt,
inter
omnes placita
cautione
taliter
distringant,
ut
nusquam
ulterius tam
abominanda committant. Mulieres vero seu <W411, f. 143v>
liberae
sint seu
ancillae tam
turpiter
sociatae ita
omnimodis
separentur aut
certe vendantur, ut
ulterius ad conscios
sui criminis revertendi omnem
habeant aditum denegatum. Illi vero, si omnino coerceri
nequiverint, usque
ad exitum vitae suae monasteriis deputati
disciplinis monasticis
<O93, f. 83vb> maneant omnino subiecti.
VI Sextae discussionis obiectu
quorundam male sibi
consciorum patuit denotatum elogium. Nam relatum est nobis quosdam
subdiacones, postquam ad sacri
ordinis pervenerint
gradum, non solum carnis immundicia sordidari, cum scriptum sit:
Mundamini, qui fertis vasa domini, sed etiam, quod
dictu
quoque
nefas est,
uxoribus copulari
asserentes hoc ideo sibi licere, quia benedictionem a pontifice se
nesciunt percepisse. Proinde omni excusationum discusso
velamine, id
praecipimus observari,
utrum
idem subdiacones
ordinantur, cum vasis ministerii <V1341, f. 89vb>
benedictio
ei
ab episcopo detur,
sicut in quibusdam ecclesiis
vetustas
tradit antiqua et
sacra dinoscitur consuetudo substare prolata, omni penitus ab
illis sorde
mulierum ac
familiaritate
remota. Quod si hoc vulnere deinceps fuerint sauciati, mox erunt sub
poenitentiae oneribus usque ad extremum vitae monasteriis religandi.
VII
Septimae
assertionis accessu adiit coetum nostrum tam
inverecundia
progressio
<E97, f. 328rb> quam ignobilis ac detestanda praesumptio.
Quosdam
enim aut eventu necessitatum
aut metu periculorum adeptos
fuisse
novimus
ecclesiasticarum officia dignitatum, et quoniam, cum illis haec
imponerentur,
id sibi fieri
noluisse testati
sunt, <V630, f.
153va> idcirco haec
spernere atque ad
pristina
pertemptant coniugia moresque redire, tam nequiter caelestia iura
solventes quam prompte saeculi
exstant illecebris
inhiantes. Qua de
re nosse nos convenit, quod episcopalis eminentiae
non immerito
sacris omnibus esse
summam
percensuit, quae
ceteris sacerdotibus exercenda
prohibuit, scilicet templorum
dei sacrationem, chrismatis
benedictionem,
sacrorumque
ordinum institutionem,
quae
tamdiu aliter
ordinata persistunt, quam excellentissime conferuntur, quia et tanto ab
eis singulariter impenduntur, quanto eidem summo culmini peragenda
servantur. Quomodo
ergo, quod
in se recipit,
a se reicere
poterit, cum haec a
nullo altero
conferri quam a
solis pontificibus
novit, a
quibus nec
ligata
solvi, nec soluta
poterunt
ab aliquo
religari? Sic enim ad Petrum veritas ait: Quodcumque ligaveritis
super terram, erit
ligatum
et in caelo,
<W411, f. 144r> et quodcumque solveritis
super terram, erit
solutum et in caelo. Nequaquam
ergo
aliquando
poterit profanari,
quod divina
iussione simulque
apostolicae traditionis auctoritate sacrum noscitur exstitisse, verum
sicut sanctum
chrisma collatum
et altaris honor evelli non queunt, ita quoque sacrum decus
honorum, quod his
compar habetur et socium, qualibet
fuerit occasione
perceptum, manebit
omnimodis
inconvulsum. At
exstirpandum vero radicitus huius callidae machinationis inutile
argumentum, id sibi rationabiliter dari noverint
in obiectu,
quod sacrosancti
baptismatis inappretiabile donum est semper et saepe non solum
nolentibus, verum etiam, quod maius est, nescientibus impertitur,
sed hoc a nullo
penitus profanari permittitur. Quod et si hic opponitur, necdum
rationis capacem
exsistere, qui
pro
hoc probatur
accipere, hinc omnimodo
cognoscant,
quia, si maiores
impune
non deserunt, quod
parvuli vel <V1341, f. 90ra> nesciendo vel nolendo
<E97, f.
328va> percipiunt, quanto magis non convenit violari, quod pro
mortis aut poenarum evadenda
pernicie
occulta dei
dispensatione dinoscitur obvenisse?
Recedant ergo talium desideriorum
impuderati
fautores
et licet muti
perceperint,
quod non
merebantur habere,
libenter tamen ob caeleste retineant praemium, quod nolendo propter
terrenae consecuti
sunt necessitatis eventum, ut tam
inviti appetant bona diligere, quae
sponte videntur desidentes
impugnare. Quod si quis
post hoc perennis dispositionis edictum non sinceriter sacris inhaeserit
cultibus et
abiciens a se gratiam, quam accepit, relabitur
et
ad coniugia
moresque saeculi attemptaverit vel eum ad
hoc redire constiterit, mox omni ecclesiastici ordinis dignitate
privatus
vere
ut apostata a
sanctae ecclesiae liminibus et societate fidelium habeatur prorsus
exclusus, monasterii claustris, <V630, f. 153vb> donec
advixerit,
sub poenitentia
retrudendus.
VIII Repperimus
quosdam divinis officiis mancipatos tanta nescientiae
socordia plenos,
ut nec illis probentur instructi competenter ordinibus, qui cotidianos
versantur in usus.
Proinde sollicite
constituitur atque decernitur, ut nullus
cuiuscumque dignitatis ecclesiasticae <O93, f. 84ra>
deinceps
percipiant
gradum,
qui non totum
psalterium vel canticorum usualium et hymnorum sive baptizandi perfecte
non
noverint
supplementum. Illi
sane, <W411, f. 144v> qui iam honorum
dignitate
funguntur, et
huius
certamen
ignorantiae caecitate vexantur aut sponte sumant intentionem
necessariam perdiscendi
aut a maioribus ad lectionis exercitia
cogantur inviti.
VIIII Nonae intentionis admonitu
detecta est
ingluvies horrenda voracium, quae, dum freno parsimoniae non
adstringitur, religioni
contraire monstratur
nam dicente
scriptura: Qui
spernit
minima, paulatim
decidit.
Illi tantae
edacitatis
improbae
grassantur,
ut
caelestia et pene
summa contemnere videantur. Etenim
<E97, f. 328vb> quicumque quadragesimae
dies, quae
anni totius
decimae deputantur,
quae et
in oblatione
ieiunii
domino
consecrantur, quibus etiam saluberrime condicio humani generis
expiatur, dum a quattuor mundi partibus adhuc
homo religionem
crediturus
adducitur et quattuor elementis formatus
et
propter
transgressionem decalogi
quater
decies
convenienter affligitur, illi,
qui
auso
temerario
haec omnia
contemnunt
nec
voracitatis
ingluviem
ferant
et, quod peius
est, paschalia festa illicitorum esuum perceptione
profanant,
<V1341, f.
90rb> quibus
ex hoc adeo
acerrime interdicitur, ut quisquis absque
inevitabili
necessitate atque
fragilitate
evidenti
languore
seu etiam aetatis
impossibilitate diebus quadragesimae
esum carnium praesumpserit attemptare, non solum reus erit
resurrectionis
dominicae, verum
etiam
alienus ab eiusdem
diei sancta communione, et hoc illi cumuletur
ad poenam, ut
ipsius anni tempore ab omni esu
carnium abstineant
gulam,
quia
sacris diebus
abstinentiae oblitus est disciplinam. Illi vero, quos aut
aetas incurvat aut
languor
extenuat
aut necessitas
artat, non ante prohibita violare praesumant, quam a sacerdote
permissum accipiant.
X Decimae colluctationis
assensu
molestis actibus,
quibus
sagax
indagatio
pietatis
obviare
decrevit
et
non tam
bene regendi
licentia
quam se mansuetudo
impugnasse probatur,
satis, ut opinamur, illi
et gloriosi principis et decreto sanctae
synodi huius contradictum esse conspeximus. Ita enim sanctus
spiritus per
utrasque definitiones mortalium corda proflavit,
ut vitali flatu
verborum in posterum omnem
exureret male concupiscentium rabiem
animorum. Actum namque est definitionibus ipsis, ut, quia pietatis
divinae incompraehensibilis
natura
se
condicioni
mortalium
<V630, f. 154ra> in unione personae coniunxit mysterio
redemptionis <W411, f. 145r> humanae, nos quoque membra
capitis huius et
perfidiae
malum et
concupiscentiam, quae radix <E97, f. 329ra> malorum
est omnium, et
avaritiam, quae invenitur servitus idolorum, pari simul igne ac mucrone
totoque artificio radicitus evellamus ac desecemus. Abhinc ergo
deinceps ita erunt in regni gloriam perficiendi
rectores, ut aut
in urbe regia aut in loco, ubi princeps decesserit cum pontificum
maiorumque palatii omnimodo eligantur assensu, non
forinsecus
coetus
aut conspiratio
paucorum aut
rusticarum plebium seditiosa tumultuatio,
sed
erunt catholicae
fidei assertores eamque et hanc,
quae imminet, Iudaeorum perfidiam
et
cunctorum
heresum iniuriam
defendentes, erunt
actibus, iudiciis
et vita modesti,
erunt
in provisionibus
rerum
parci plus
quam extenti, ut
nullos
aut factione
scripturarum vel
definitionum qualiumcumque contractus a
subditis
vel exigant vel
exigendos intendant, erunt in conquisitis oblationis
gratissimae rebus
non prospectantes proprii iura commodi,
sed consulentes
patriae atque
genti. <V1341, f. 90va> De rebus congregatis ab eis illas
tantum
sibi
vindicent
partes, quas
dictaverit
auctoritas principalis, rerum
quaecumque inordinata reliquerint,
hereditabunt
successores,
proprii
eorum et ante
regnum iustissime conquisita aut filii aut heredes capiant iure
proximitatis.
De affinium
successione vel
munere, quamvis
inordinata relicta
sint
aut primo
tantum filiis aut
heredibus sequenter proficiant vel propinquis ita in eorum cunctis
actibus, moribus
atque rebus privatae
legis
erit
auctoritas
valitura, ut et perenniter maneat inconvulsa. Et non prius apicem regni
quisque percipiat, quam se
illa per omnia suppleturum iurisiurandi taxatione
definiant.
Cui etiam legi
vel decreto
episcopalem
non solum in
futuro, sed etiam in praesenti
reverentiam
apponentes,
decernimus, ut, quicumque detractor
et non potius venerator decreti eiusdem atque legis
esse maluerit,
sive religiosus ille sive
sit laicus, non solum ecclesiastica
ex<O93, f. 84rb>communicatione plectatur,
verum et sui
ordinis <E97, f. 329rb> dignitate privetur.
XI
Undecimae
occasionis articulo decretorum universalium perenne dedimus firmamentum
scientes, quod multimoda
semper deus oppositione
iudiciorum aerumnas
relevat
oppressorum, et
sicut malis exigentibus hominum permittit exerceri
penurias <W411,
f. 145v> ultionum, ita cum voluerit gravedines
relevat
pressurarum. Hinc et decreta praecedentium patrum ad contentionis
iurgium radicitus
evellendum
rite
synodalem
fieri censuere
conventum, ut illic
de
diversitate
iudiciorum praeteritae
lites habeant terminum, ubi sanctus
spiritus universalem coadunaverit
coetum. Ab
hoc ergo spiritu
sancto succensiones
quaelibet
in posterum haud
impune valeant
commu<V630, f. 154rb>niri,
ut
generalitas
tuta valeat
consistere, plena
decernimus unanimitate
connexi, ut quaecumque pro fidei causis ecclesiasticisque negotiis aut
in praeteritis gestis aut in praesentibus constitutis aut in futuris
etiam
decretis vel sunt
vel fuerint definitione
conscripta
universalis
auctoritatis, nullus deinceps contradicere
audeat nullus
evertere
praesumat, nullus
non implere
contendat. Nam, si quis ex religione contra haec inoboediens aut
susurrans aut certe lacerator aut invidus ac
non potius
eorundem factor
exstiterit gratiam
et
honoris sui et
communionis sanctae lugeat amissione
multatus. Cum vero aut
quaelibet
sancta
synodus agitur aut
pacifice inter pontifices
quippiam
definitur, si
pauciores per nescientiam vel contentionem
forte dissentiant
aut commoniti a
plurimorum
<V1341, f. 90vb> coetu
dedecore confusionis abscedant
aut
excommunicationis
annuae sententiam
luant.
XII Duodecimae
quaestionis
propositione
sacratissimi principis obsecratione piissima pro Iudaeorum abominabili
ac nefanda perfidia
exsecranda, nostro coetui
perpatuit causa, quam idcirco in fine sententiarum censuimus esse
ponendam, quoniam eandem gentem delicti sui merito retroductam per
<E97, f. 329va> divinae sanctionis oracula in
capite positam
deflemus nunc
esse in cauda.
Sed quia Christus
ut pro nobis, ita quoque pro illis est mortuus, iuxta
quod ipse ait: Non
sum missus nisi ad oves, quae perierant
domus Israel, necessarium
duximus
summam pro eis
impendere curam, pro quibus suam Christus
ponere non dedignatus est animam. Id quoque principali clementia
devotissime
approbante,
quae ob hoc sui
regni apicem
domino solidari
praeoptat, si catholicae fidei pereuntium turmas acquirat, indignum
reputans
orthodoxae fidei principem sacrilegis
imperare et
infidelium
societate
polluere,
nihil aliud pro
his ex nostra sententia definitur, quam ut decreta <W411, f.
146r> concilii Toletani, quod divae memoriae Sisenandi
regis aggregatum
est tempore, a nobis ac posteris omnimoda suppleantur intentione. Qui
autem ab eiusdem
synodi voluerit
sententia
dissentire, ut vere sacrilegum se noverit condemnari.
Divinae
trinitatis inseparabile nomen
sicut inspiratione mirabili nostrum
tractatum primordio
illuminavit,
ita consummatione
sublimi eundem
iam perficiendo
concludat,
ut in illo sit
nostrum explicuisse,
a quo nobis fuit
inchoasse. Damus
ergo gloriam et honorem eidem
sanctae et
indivisibili
trinitati,
quae nobis et haec
dicere contulit
<V630, f. 154va> et in se dicta complevit, quae
reformavit in
extremitate saeculorum remedia
pietatum et resolvit ligamina vinculorum. Sit
gratiarum
salus et benedictio
exercituum domino
super serenissimum
Reccesvinto
principe glorioso,
gratiarum actio
et
reverentiae
plenitudo a nobis
omnibus
in commune ipsi
clementissimo principi, bonorum gratifico largitori, cuius
votorum instantia
benigna deus attulit complenda,
cuius dispositio piissima pressurarum removit exitia, cuius temporibus
confert
vigorem
iustitia
et exuberat
misericordia
opulenta, cui
dominus
post praesentis
aevi tempora
diuturnam
cum sanctis
omnibus tribuat in re<O93, f. 84va>muneratione coronam.
Nos autem
omnes hanc decretorum nostrorum
seriem et
rectae fidei vel
pietatis ac iustitiae fontem manentem,
coram deo et sanctis
<E97, f. 329vb> angelis eius, orthodoxis
omnibus et nunc et
futuro
impensissime
<V1341, f. 91ra> commendamus obserantes
,
ut hanc et
reverenter adimpleant et ab aemulis benigne defendant, contemnentibus
autem
eam divinae
veritatis
ultio pavenda
proveniat,
observantibus
autem misericordia
profluens, pax perpetua et gloria sempiterna contingat. Huius quoque
sententiae fortitudine vel vigore
decreti nostri seriem, quam in serenissimi domini nostri Reccesvinti
regis
edidimus nomine,
pro rebus a divae memoriae patre suo quolibet titulo conquisitis
decernimus omnino constare.
Legem denique, quam pro coercenda
principum horrenda
cupiditate idem
clementissimus edidit princeps, simili robore firmamus
atque, ut
futuris retro
temporibus modis omnibus observetur, pari
sententia definimus. Quae etiam, ne taciturna temporum
vel obliviosa
vetustate
deferantur,
huic nostrae
constitutioni
<W411, f.
146r> utraque decrevimus innectenda, ita cunctorum memoriae
commendanda,
ut a cunctis
regulis superius
ordinatis
nusquam maneant
segregata.
Cetera quoque
decretorum nostrorum iudicia, quae ab hac sancta synodo noscuntur esse
confecta, si quis
convellere forsitan
decreverit aut temere
implere neglexerit
vel infringere
quandoque
voluerit, per iudicium omnipotentis dei anathema sit. Soli autem deo
nostro gloria in
saecula saeculorum.
DECRETUM
IUDICII UNIVERSALIS EDITUM
IN NOMINE
PRINCIPIS.
Soliditatem
reddidisse
fracturae
atque fecisse
consurgere, quod exstiterat
collisum
et incrementum
est huius
mercedis et
plenitudo consummatae perfectionis.
Ponderi etenim collidentis ruinae, si aequalium proximorum cura
convenit obviare,
quanto
grandioris erit
culpae praelibatae
incuriae discrimen
incurrere, <V630, f. 154vb> si non, quo
valent,
excommunioni
onere
sibi
commissos procurent
<E97, f.
330ra> populos sublevare? Properandum ergo est inter
ruinas collisionum
catervas eripere collisorum,
ut ex hoc iugiter et ultra nec vigorem nocendi habeat exsecranda
pressura, et omnis compressus noverit sanctae sanctionis esse
sibi collata
remedia. Cum
decursis ergo temporibus durae dominationis
sese potestas gravis
attolleret
et in subiectis
populis
impiorum dominatus
non formaret iura
regiminis, sed
excidia
ultionis,
adspeximus
subditorum statum
non ex <V1341, f. 91rb> ordine vegetari
rectoris, sed
deici ex
gravedine
potestatis.
Contraxerunt
enim reges elata
fastigia in bifronti discidio motionis,
et
aut in culpis lex
ardua saeviebat
aut in spoliis
favorem
lex voluntaria
commodabat. Inde mestos
animos non spes fovebat ex munere,
sed tolerantia
vexabat in funere.
Unde iam increpationis occursu
non tantum nos abire
sola ratio cogit, verum et ipsa commonitio
rerum impellit, ut ex omnium animorum deliberatione concordi illa
maneat
sententia dicta,
quae et finem
ausibus rite ponat illicitis et consultum salvandis iure ferat
populis. Quosdam
namque conspeximus reges, postquam fuerint
regni gloriam assecuti
extenuatis viribus populorum rei
propriae congerere
lucrum et obliti,
quod regere
sint
vocati,
defensionem in vastationem
convertunt et
vastationem
defensione pellere
defugiunt,
illud gravius
innectentes, quod ea, quae videntur acquirere
regni deputant
honori vel gloriae, <W411, f. 147r> sed ita malunt in suo
iure
confundi, ut veluti ex debito decernant
haec in liberorum posteritatem
transmittit.
Quam
ob rem in
proprietatis illa conantur redigere sinu,
quae pro solo constat illos imperii
percepisse
fastigio? Et
illud in iuris
proprii collocant antro, quod populi utilitatis acquisitum esse constat
obtentu. Nam
numquid ad illos aut <O93, f. 84vb> populorum adventus
aut rerum
poterat concurrere census, nisi exstitissent gloriae sublimati
culminibus aut ab aequalibus illi potuerunt
rerum coacervatione
ditari, nisi per subiectos
glorioso apice potuissent attolli? Omnia certe totius plebis memoria
subiecta
ad
principale caput
relevant,
<E97, f.
330rb> attentum debitae visionis obtutum
ab illo negotiorum prospectant
remedium, cui modo gratum, modo
debitum
irrogant
censum. Regalis
proinde
orthodoxa
haec
cuncta sibi deberi
convincit, ex quo
se
regere
cuncta
cognoscit
et inde conquisita
non alteri quam sibi iuste defendit. Unde non personae, sed potentiae
subdi
haec deberi
non ambigit. Regem
aeterna
iura
faciunt, non
persona, quia nec constat sui mediocritate, sed sublimitatis
honore. Quae ergo
honori
debeant,
honori
deserviant, et
quae reges
accumulant, regno
relinquant, ut, quia eos regni gloria decorat, ipsi quoque gloriam
regni non extenuent, sed exornent. Habeant deinceps iure conditi reges
in regendo iudicia iusta, in parcendo pectora prompta,
in conquirendo
studia parca, in conservando
vota
sincera et
tanto gloriam
regni cum felicitate <V1341, f. 91va> retentent, quanto
iura regiminis et
mansuetudinis
conservaverint et
aequitate direxerint promissae
<V630, f. 155ra> praemium ditionis.
Ne non prodisse putetur ex fomite rationis, revelare convenit
evidentissimam
speciem operis, ut
ex illo nos
idoneos assertores
habeat probitas
veritatis, ex quo
semper
semetipsam
reservaverit
qualitas
actionis. Ecce enim
ita ex
gentis nostrae
mediocribus maioribusque personis multos
hactenus corruisse repperimus et deflemus, ut eorum agnitis ruinis non
aliud possimus quam divinae iudicia considerare permissionis, quorum
domorum spolia et potentiarum divitias
simul ac praedia ita conspicimus prorsus exinanita, ut nec fisci usibus
commoda
nec palatinis
officiis repperiantur
in remedium salutare collata. Cuius rei serie
ex utroque
concurrente, dum et iudicatos
sententia iudiciorum elisit, et
in
eorum
bonis ad ipsorum
vicem munificatus nemo surrexit, pene non tenuisse
<W411, f.
147v> disciplinam in ordine, sed defectum posuisse
pensatur
in gente,
illo maiori
salutis dispendio cumulato, quod tam haec, quae a
iudiciis vigor
iudiciorum
abstraxerat, quam illa,
quae qualiscumque proventus ordine <E97, f. 330va>
profligationis
contererat,
tota proprietatis
principum amplitudo in sinum suae receptionis incluserat sicque
solo principali
ventre suppleto,
cuncta totius
gentis
membra vacuata
languescerent
ex defuncto.
Unde evenit,
ut nec subsidium
mediocres nec dignitatem valeant obtinere maiores, quia, dum solius
potestatis vigor maxima occupavit, totius plebis status
nec
minima iura
defendit. Ad
quae cum omni
palatino officio simulque cum maiorum
minorumque conventu nos omnes tam pontifices quam etiam sacerdotes et
universi sacris ordinibus famulantes, concordi definitione decernimus
et optamus, ut omnis conquisitionis profligatio in omnium rerum
viventium, immobilium quoque et moveri valentium corpore vel specie,
forma vel genere, quae a
gloriosae memoriae Chindasvinto rege a die, quo
in regnum
dinoscitur conscendisse reperta,
quolibet
modo exstiterit,
omnia in
serenissimi atque clementissimi domini
nostri Reccesvinti
principis perenni
transeant potestate et perpetuo deputentur in iure, non habenda
parentali
successione,
sed possidenda
regali
congressione, ita
ut iuste sibi debita
quisque percipiat et de reliquis
ad remedia subiectorum, quaecumque elegerit
principis
voluntas, exerceat
illis tantundem exceptis, quae memoratus divae
memoriae
Chindasvintus princeps ante regnum aut
ex propriis aut ex iustissime conquisitis <V1341, f. 91vb>
visus
est habuisse. In quibus cunctis filiis
unacum glorioso domino nostro Reccesvinto
rege maneat divisio libera et possessio pace plenissima. Sed illae res,
quas praedictus princeps de iustis proventibus filiis suis vel
quibuslibet iustissime visus est contulisse vel reliquisse,
omnes in eorum
iure maneant inconvulsae, illa negotii huius veritate servata, ut, quia
gratia
voluntas gloriosi
domini nostri Reccesvinti
regis reddere decernit, unicuique iustissime
debita, nemo
<E97, f. 330vb> invasionis calumniam
moveat aut damna requirat, praeter
quae gloriosae memoriae genitore
<V630, f. 155rb> eius quaedam
indebite habuisse
constiterat.
<W411,
f. 148r> LEX EDITA IN EODEM CONCILIO
IMPERANTE
RECCESVIN<O93,
f. 85ra>TO
PRINCIPE GLORIOSO.
In
nomine domini Flavius Reccesvintus
rex.
Eminentiae
celsitudo terrenae
tunc salubrius sublimia probatur appetere, cum saluti proximorum pia
cernitur compassione
prodesse. Unde
solet contingere,
ut plus commodi
de aliena salute conquirat, quam de propria humilitate
quisque perficiat.
In multis enim,
quia multorum salus attenditur, maioris
lucri summa perficitur. In se autem, quia privati commodi fructus
appetitur, non satis est, si unius
beneficii praemium
conquiratur. Hinc
et illa
regendarum
tantundem
salus est plebium,
quae
non suos fines
privata voluntate concludit, sed quae universitatis limites communi
pietatis
lege
defendit.
Quapropter
ne salutaris ordo
imperialibus
videatur verbis
potius obtineri quam pactis,
de sublimitatis obtentu
declinamus
ad vota supplicum
tranquillae
visionis <E97, f. 331ra> aspectu,
ut inde salutaris compassio habeat commodum,
unde
plebes
adeptae fuerint
supplicationis effectum. Cum igitur praecedentium serie
temporum
immoderationis
aviditas principum
sese prona diffunderet in spoliis
populorum et augeret eis
proprietatis
censu
aerumna flebilis
subiectorum, tandem supernae respectionis afflatu
nobis
est divinitus
inspiratum, ut, quia subiectis regibus
reverentiam
dederamus,
principum quoque excessibus retinaculum temperantiae poneremus. Proinde
sincera mansuetudinis deliberatione tam nobis quam cunctis nostrae
gloriae successoribus adfuturis
deo mediante legem ponimus, decretumque divalis observantiae
promulgamus, ut nullus
regum
impulsionis
suae quibuscumque
motibus aut factionibus
scripturas de
quibuslibet rebus
alteri debitis ita extorqueat vel extorquendas
instituat,
quatenus iniuste
ac violenter
<V1341, f.
92ra> indebitarum
sibi
quisque probare
possit dominum
rerum. Quod si
alicuius
gratissima voluntate quippiam de rebus
a quocumque perceperit
vel providenti praestatione lucratus
aliquid
fuerit, in eadem
scriptura patens
voluntatis
praestiti condicio
annotetur, per quam
aut impressio
principis aut
conferentis fraus evidentissime detegatur; et si patuerit a nolente
fuisse scripturam exactam, aut resipiscat improbitas
principis et
evacuet, quod male
contraxit
aut certe post
eius mortem ad eum, cui exacta est scriptura vel ad
heredes eius
<W411, f. 148v> res ipsae sine cunctatione debeant
revocari.
Illae autem res,
quae remota
omni
compraehensionis argumentatione directo modo transierint in principis
potestatem,
in eius
perenniter iure perdurent.
Et quicquid ex rebus ipsis idem
princeps ordinare
voluerit,
<V630, f. 155va> suae
potestatis
arbitrio
subiacebit. Verum ut
omne huius negotium actionis roboret sinceritas
veritatis, cum
quarumcumque rerum scripturae in principis nomine exstiterint factae,
mox
testes, qui in
eadem scriptura
subscriptores
accesserint
ab his, quos
elegerit princeps,
diligentissime perquiratur,
<E97, f. 331rb> si non aliquod indicium
aut de impressione
principis aut de fraude scripturam
facientis modo quocumque cognoverint,
ac si
aut
rite facta series
scripturae
permaneat
aut irrite
confecta
vanescat.
Similis quoque
sententia
de terris, vineis
atque famulis
observetur, si sine scripturae textu tantummodo
coram
testibus quolibet
pacto
fuerit definitio.
De rebus autem omnibus a tempore Svintilane
regis hucusque a
principibus
acquisitis aut deinceps, si provenerit, acquirendis, quaecumque
forsitan princeps inordinata sive relinquit
sive reliquerit,
quae
pro regni apice
probantur acquisita fuisse, ad successorem tantundem
regni discernimus
pertinere, ita
habita potestate, ut quicquid ex his legerit
facere, liberum
habeat velle. In illis autem rebus, quae
ipsi aut de bonis
parentum aut de quorumcumque provenerint successionibus proximorum, ita
eidem principi
eiusque, si
filii defuerint,
heredibus
legitimis
hereditatis iura patebunt, sicut etiam ceteris lege vel successione
paterna
patuisse
noscuntur. Quod si
aliquid ex rebus de quorumcumque parentum proximorum non solum
successione, sed etiam qualibet
collatione aut quocumque contractu ad ius ipsius pervenisse patuerit,
si contingat haec
inordinate
relinqui,
<O93, f.
85rb> non ad successorem regni, sed ad filios vel heredes eius,
quae
conquisivit,
specialiter omnis eadem conquisitio pertinebit. Nam de illis rebus, quae
idem
princeps ante
regnum aut ex proprio <V1341, f. 92rb> aut ex iustissimo
conquisito
dinoscitur habuisse, irrevocabili
ordine
aut faciendi, quod
voluerit, potestas
manebit aut certe
filiis eius successio plena patebit. Quod si filii defuerint, legitimis
heredibus ex
his, quae
inordinata
reliquerit,
hereditario
iure
adire
licebit. Huius
sane legis sententia in solis erunt
principum negotiis observanda atque ita perpetim valitura, ut non ante
quispiam solium
regale conscendat,
quam
iuramenti
<E97, f.
331va> foedere hanc legem se in omnibus implere promittat.
Quemcumque vero
aut per tumultuosas
plebes aut per absconsam
dignitatem publicae machinatam
adeptum esse constiterit regni fastigia, mox idem
cum <W411, f.
149ra> omnibus tam nefarie
sibi consentientibus
et anathema fiat et
christianorum communionem amittat, tam dirae percussionis ultione
collisus, ut omnis divini ordinis cultor, qui illi communicare
praesumpserit, simili cum ipso damnatione dispereat et poena
tabescat. Nam si
quis legis huius seriem
ex officio palatino male
volendo vel
detrahendo
lacerare voluerit aut evacuandam quandoque vel silenter
musi<V630,
f. 155vb>tans vel aperte resultans proloqui detectus exstiterit,
cunctis palatinae dignitatis
consortiis et
officiis mox
nudatus omnium rerum suarum dimidiam partem amittat, et in deputato
sibi loco redactus
totius palatii
maneat societate
seclusus. Religiosus etiam, qui se in hac
culpa devolverit,
simili
rerum proprietatis
suae dispendio subiacebit.
Haec
sancta synodus nulli licentiam tribuit
res ecclesiae alienare, quoniam et hoc
antiquioribus
canonibus
prohibetur. Si quid vero, quod utilitatem non gravat
ecclesiae pro
suffragio monachorum vel ecclesiis ad suam parrochiam pertinentium
salvo iure
ecclesiae praestare voluerit,
permittitur ei
pro tempore, quo
potuerint.
Quicquid
parrochiarum presbyteri ecclesiastici iuris
vel quicumque
clerici distraxerint, inane habeatur
et vacuum et
in
venditorem
comparanti
sanctione
vertenda.
Nullus
episcopus de rebus ecclesiae suae sine conscientia
metropolitani
sui vendendi
aliquid habeat potestatem, utili
tamen omnibus commutatione
permissa.
His
ergo perpensis mansuro cum domini nostri consideratione decreto
sancimus, ut nulli
apostolicae sedis praesuli
a praesente
die, donec
disponente domino catholicae fidei manserit doctrina salutaris, liceat
alicui praedium rusticum, quantaecumque fuerit
magnitudinis vel
exiguitatis, sub qualibet alienatione ad cuiuslibet iura
transferre, ne
cuiusquam excusetur
necessitatis
obtentu. Quippe
cum non sit
personale, quod loquimur, nec
aliquid
clericorum vel
laicorum <E97, f. 331vb> @@@ 1:39:43 sub hac occasione
<V1341,
f. 92va> accepta tueatur.
Et paulo post: Quicumque
oblitus dei et decreti huius immemor, cuius Romanae
civitatis
sacerdotes volumus
religiosis
nexibus devinciri,
contra haec
facere aut aliquid
ex
his alienare
temptaverit, honoris sui amissione multetur. Praeterea
qui petierit aut
acceperit vel qui presbyterorum
<W411, f. 149v> aut diaconorum
seu defensorum
danti
subscripserit
illo,
quo
iratus deus animas
percutit,
anathemate
feriatur.
Sitque
accipienti vel
subscribenti de
personis superius compraehensis, id est, quas anathemate feriri
censuimus, statuta
poena
servata,
quam praemisimus,
in dante
vindicta,
nisi forte et
dator sibi celeri
repetitione et,
qui acceperit,
celeri restitutione prospexerit. Quod si minori animae suae cura
sibi quisquam
remedium oblatum
forte neglexerit,
subeat
genera
poenarum, quae
superius tenentur adscripta, contra fas, si quod
confectum
fuerit scriptum
universis viribus,
quamvis ab initio nullas
habuerit,
effectet.
Sed etiam liceat
quibuscumque ecclesiasticis personis vocem contradictionis offerre
et
ecclesiastica
auctoritate fulciri, ita ut cum fructibus possit <O93, f.
85va>
data reposcere,
ne
aliquo
se
ante tribunal
Christi obstaculo muniat, quia religiosis animabus ad substantiam
pauperum derelicta
contra fas
omne
aliqua pietatis
consideratione
dispergit.
X
ITEM PRAECEPTUM
ATQUE LEX DATA A
GLORIOSISSIMO
TEODERICO REGE.
<V630,
f. 156ra> Pervenit ad nos, patres conscripti, de ecclesia
missa utilis
suggestio
et
mansuetudinis
gratia
sacri coetus vestri
corda pulsavit.
Et licet per
venerabilem
synodum ad huiusmodi
decreta vestri sufficiat ordinatio sola iudicii, tamen pro vestra
huiusmodi praesentibus oraculis dedimus consultatione
responsum, ut
nulli fas
sit ecclesiae
cuiuslibet et
antistiti sub
qualibet alienatione de proprietate
contractos usum
fructus commodare,
plane suum, cui
salva voluerint,
aequitate
praestabunt, neque
frustrari sola
pontificis voluntate vel cleri peregrinis debita nominibus vel statui
ecclesiae res dedita.
Quid enim tam
profanum est, quam
ut in hac largientis <E97, f. 332ra> parte violetur
arbitrio,
dum, quod ad ecclesiam quisque voluit pertinere, prave sibi
vindicent
pro usufructuario
personae contractum?
Ergo si quis
scelestis
ausibus interdicta
praesumpserit et ultra usumfructum retinere cupit, episcopo vel clero
largiente alienata res <V1341, f. 92vb> protinus cum
fructibus a
venerando
praesule
vindicetur.
XI
EX CONCILIO
AURILIANENSE
CAP. VIII
De
agellis
vero ceterisque
facultatibus ecclesiae a
sacerdotibus non alienandis nec per contractus
inutiles
obligandis priorum canonum statuta serventur, ut nos
non
solum per nullos
contractus
res ecclesiasticas
alienare
debeamus,
sed
etiam <W411, f.
150r> ea,
quae de rebus
ecclesiasticis ab
antecessoribus
nostris alienata et in dispendio ecelesiae obligata noscuntur et intra
tricennalia
tempora
repetitio
suppetit, quae acta
sunt, suffragante
iustitia per publicum
electorum iudicium
revocentur. Quod
si hic, qui rem ecclesiasticam tenet, admonitus iudicium declinaverit,
quousque ad discussionem veniat, ut rem restituat, ecclesiastica
communione
privetur.
XII EX
EODEM CONCILIO.
Abbatibus,
presbyteris aliisque
ministris
de rebus
ecclesiasticis vel sacro
ministerio
deditis
alienare vel
obligare absque permissu
et subscriptione episcopi nihil liceat. Quod, qui praesumpserit,
degradetur communione concessa et, quod temere
alienatum est,
ordinatione episcopi revocetur.
XIII Si quis vero de clericis
documenta, quibus
ecclesiae professio firmatur, aut supprimere
aut
negare
aut evertere
aut
fortasse tradere
damnabili
et punienda
obstinatione praesumpserit, quicquid pro absentia
documentorum damni
ecclesiae illatum est, de propriis facultatibus reddat.
EX
CONCILIO EPAUNENSIS
CAP. I.
Si
quis fidelis alea
luserit, annis
binis placuit eum
abstineri. Quod,
si emendatus
cessaverit, post annum poterit communione
reconciliari. Si denuo id
facere voluerit, post X annos
acta legitima
poenitentia communione
societur.
VIIII EX CONCILIO ELIBERITANO
CAP. LXXIII
<V630,
f. 156rb> <E97, f. 332rb> Episcopis, presbyteris
atque diaconibus canes
ad venandum et accipitres habere non liceat. Quod, si quis talium
personarum
hac fuerit
voluntate
detectus, si
episcopus est,
III mensibus
se a communione suspendat, presbyter II
mensibus
abstineat,
diaconus
I mense a
communi officio et communione cessabit.
XII EX CONCILIO AURILIANENSE
CAP. XXII
Si
quis
clericorum, ut
nuper multis in
locis
superbiam diabolo
instigante actum
fuisse
perpatuit, rebelli
auctoritate se in unum coniuratione intercedente collegerint
<W411, f.
150v> aut sacramenta inter se data aut cartulam
conscripta
<V1341, f.
93ra> fuisse patuerit, nullis excusationibus praesumptio labetur,
sed res detecta,
cum in synodum ventum
fuerit, in praesumptoribus iuxta
personam
et ordinum
qualitatem
a pontificibus,
qui tunc in unum collecti
fuerint, vindicetur, quia,
sicut caritas ex praeceptis
divinis corde, non
cartulae
conscriptione est vel coniurationis exhibenda, itaque
supra sacras
admittuntur
scripturas auctoritate et districtione <O93, f. 85vb>
pontificali
sunt reprimenda.
XIII
EX CONCILIO
ARELATENSIUM
TIT.
VI
Presbyter
diaconem
et
subdiaconum
de ordine deponere
inscio episcopo suo non praesumat.
Quod, si fecerit, illi in officio vel communione recipiantur et ille
anno integro
communione
privatus officium penitus implere non praesumat.
XII EX CONCILIO SPALENSI
CAP. VI.
Comperimus
quondam
Fragitanum
Cordobensis
ecelesiae
presbyterum a pontifice suo iniuste olim deiectum et innocentem exilio
condemnatum, quem
rursus ordini
suo restituentes
id denuo adversus praesumptionem novam
decrevimus, ut
iuxta
priscorum patrum
synodalem
sententiam
nullus nostrum
sine concilii examine deiciendum
quemlibet presbyterorum vel diaconorum
audeat. Nam multi sunt, qui indiscussos potestate
tyrannica non
auctoritate canonica damnant, et sicut nonnullos
gratia
favoris
sublimant, ita
quosdam odio invidiaque permoti humiliant et ad levem <E97, f.
332va> opinionis auram
condemnant, quorum crimen non approbant. Episcopus
enim sacerdotibus
ac
ministris solus
honorem
dare potest,
auferre
solus non potest.
Si enim hi,
qui in saeculo a
dominis suis honorem libertatis adepti sunt, in servitutis nexum
non revolvuntur,
nisi publice
apud
praetores
in
tribunali foro
fuerint accusati, quanto magis hi, qui divinis altaribus consecrati
honore ecclesiastico decorantur, qui profecto nec ab uno damnari nec
uno iudicante
poterunt
honoris sui
privilegio
exui,
sed
praesenti
synodali iudicio,
quod canon de illis praeceperit definire.
<V630, f.
156va> XIIII EX CONCILIO TOLETANO CAP.
Suggerendo
in
concilio id
gloriosissimus dominus
noster canonibus
inserere
praecepit, ut
Iudaeis non liceat christianas habere uxores vel etiam concubinas nec
mancipium christianum in usus
<W411, f. 151r> proprios comparare, sed si
filii de tali
consortio nati sunt, assumendos esse
ad baptismum. Nulla
officia publica
eis impungantur,
per quae
eis occasio
tribuatur poenam
christianis inferre.
Si qui
vero christiani
ab eis
in
aliquo sunt
maculati vel etiam circumcisi, non reddito pretio ad libertatem
<V1341, f. 93rb> et religionem
redeant
christianam.
EX
CONCILIO URBENENSE
CAPITULO VI
Si
quis iudaicae
pravitati
coniugali
societate iungitur
sive
christiana Iudaeo
sive Iudaea christiano
mulier carnali consortio
misceatur,
quicumque
eorum
tantum nefas
admisisse
cognoscitur,
a christiano
coetu atque
convivio et a communione
ecclesiae protinus segregetur.
EX
EODEM CONCILIO
CAPITULO VIII
Ne
Iudaei
christianis
populis iudices
praeponantur.
EX
CONCILIO
AURILIANENSE
CAP. XIIII
De
mancipiis christianis, quae in Iudaeorum servitio
detinentur,
si
eis, quae
christiana religio vetat, a dominis imponuntur
et
ad ecclesiam
confugerint, ibi tueantur. Quod
si eos, quos de ecclesia excusatos
tollunt,
pro culpa, quae
remissa est, affligere <E97, f. 332vb> aut cedere
fortasse
praesumpserint et ad ecclesiam iterato confugerint,
nullatenus a
sacerdote reddantur. Christianis quoque
interdicimus, ne Iudaeorum coniugiis misceantur. Quod si fecerint usque
ad sequestrationem
a
communione
repellantur. Item
christianis
convivia interdicimus Iudaeorum, in quibus, si
forte
fuisse probantur,
annali
excommunicatione
huiusmodi contumacia
subiacebit.
EX
EODEM CONCILIO
CAPITULO XXXII
Quia
deo propitio
sub catholicorum
regum dominatione consistimus, Iudaei a cena domini usque in secunda
sabbati in pascha, hoc est, in ipso quatriduo
procedere inter
christianos atque
catholicis populis se ullo loco vel quacumque occasione miscere non
praesumant.
EX
CONCILIO TOLETANO
CAP.
III.
Inflexibilis
Iudaeorum perfidia deflexa
tandem videtur pietate et potentia superna,
quod inspiramine
summi dei
excellentissimus et christianissimus princeps ardore fidei inflammatus,
cum regni sui
sacerdotibus
praevaricationes et superstitiones
eorum
eradicare elegit,
funditus
nec sinit degere
in regno suo eum, qui
non sit catholicus. Ob cuius fervorem
fidei gratias
omnipotenti deo
caelorum regi
agimus
eo, quod ei tam
illustrem
creaverit <W411, f. 151v> animam et sua repleverit
sapien<V630, f. 156vb>tia, ut
donet ei praesentem
seu diuturnam vitam
et in futuro
gloriam aeternam.
Illud autem provida nobis cura et valde est
decernendum
vigilanti
sollertia, <O93, f. 86ra> ne
eius labor
et noster
quandoque in posteris tepefactus liquescat. <V1341, f.
93va>
Quocirca
consonam cum eo
corde et ore promulgamus
deo placituram sententiam, simul etiam cum suorum optimatum
illustriumque
virorum consensu
ex deliberatione
sancimus, ut, quisquis
succedentium
temporum regni
sortitus
fuerit
apicem, non ante
conscendat
regiam sedem, quam
inter reliqua condicionum sacramenta pollicitus fuerit,
hanc se
catholicam non permissurum eos violare fidem, sed et nullatenus eorum
perfidiae favens vel quolibet
neglectu aut cupiditate illectus tendentibus ad praecipitia
infidelitatis
aditum praebeat
praevaricationis, sed quod magnopere
est tempore con<E97, f. 333ra>quisitum, debeat illibatum
perseverare in futurum. Nam incassum
bonum agitur, si non eius perseverantia providetur. Ergo postquam
ordine
ad gubernacula
accesserit regni, si ipse temerator exstiterit huius promissionis,
sit anathema
maranatha
in conspectu
sempiterni dei et pabulum efficiatur
ignis
aeterni
simulque
cum eo damnatione
dispereant,
quicumque
sacerdotum vel
quilibet christianorum eius implicati fuerint errori. Nos enim ita
praesentia decernimus, ut praeterita, quae in universali concilio de
Iudaeis conscripta sunt, confirmemus, quoniam,
quae
necessaria pro
eorum salvatione scribi poterunt,
in eadem esse cautum
scimus. Quapropter
quae
nunc
decreta sunt,
valitura censemus.
EX
CONCILIO
SPALITANO
CAP. X.
Comperimus
quosdam Iudaeos nuper ad fidem
Christi
vocatos quadam
perfidiae
fraude
alios pro filiis
suis ad sacrum
sanctum lavacri
fontem offerre, ita ut specie filiorum quosdam iterato baptismate
tingant
sicque occulta ac
nefaria
simulatione natos suos paganos retinent,
vere omnes ab initio naturali
perfidia viciati
et numquam manentes
in fide,
contra quorum
fraudulentas
artes ac subdolas
diligentem nos
oportet
habere sollertiam.
Si enim illi
antiqui patres de his, qui ex Iudaeis sponte sua ad Christi gratiam
veniebant, tantam
sollicitudinis
curam
gesserunt,
ut fides eorum
ante baptismum
multis temporibus
probaretur, quanto magis de his, quos non propriae
mentis conversio,
sed sola regalis auctoritas <W411, f. 152r> ad fidei
praemium
provocavit.
Namque
fidelissimus deo
Sisebutus
ac
victoriosissimus princeps inter cunctas reipublicae suae curas memor
patrum dicti,
quam multa bona
protestantur
invitis, sciens
se
deo reddere
rationem <V1341, f. 93vb> de his, quos Christus
suo deputavit
regimini,
maluit istos
etiam nolentes ad
veritatem perducere quam in vetustate
inolitae perfidiae
permanere.
Repraehensibile
quippe erat, ut
princeps praeclarus fide et gratia sancti spiritus plenus, qui longe
exsistentes gentes <E97, f. 333rb> doctrina sua perduxit
ad
fidem,
sibi subiectas
animas in errorem perfidiae
relaxaret, et qui erant
in regimine suo
a fide Christi
exsisterent alieni, <V630, f. 157ra> quorum innotio
magnum gaudium
exspectationis cunctis fidelibus ministravit, quod divina gratia regali
annitente favore ad verae religionis formam fideique credulitatem
pervenerint,
verumtamen quia in
nonnullis ita
perfidia naturalis obduravit,
ut usque quaque retenta cordis duritia
occultatam impietatem generarent,
idcirco contra indevotos et
pertinaces animos hoc in commune
decernimus,
ut sive in
parrochiis seu
in urbibus tam
presbyteri quam clerici pervigilem pro eis sollicitudinem gerant
neque ex his sine
perceptione
lavacri quemquam
in errore
pristino laxent.
Dum vero filios
ad regenerationis
gratiam offerunt
data primum
parentibus iusiurandi fide, quod eorum sint
filii
vicinorumque
adhibito
testimonio, sic
demum gratiam baptismi sub multorum praesentia infantes eorum
percipiant. Admoneri
autem eos indesinenter oportet a nobis et omnibus, qui in
ecclesiasticis gradibus constituti sunt, ut pristinos
eorum
viciis deletis
non esum agni, non
azima
denique sabbati
observationes
differentiasque ciborum custodiant, sed in nomine Christi
religionis cultu,
victu,
habitu
nobiscum commune
exsistant. Ad
ecclesiam quoque saepe concurrant, ut, dum frequenter conveniunt, et
fides in eis crescat et
eruditio augeatur et cognoscant, quia
in nova fidei gratia ambulantes, quaecumque
in sacramentis
priscis agebantur
censante
umbra iam in
Christo esse
completa. Si quis
autem ex his contra
fidem moresque
christianos aliquid agunt et
admoniti
ad
ecclesiam non
revocantur, iudici publicandi sunt, ut quos religio reprimere non
valet, terror ac
disciplina saecularis emendet.
O93,
f. 86rb; V630, f. 157ra; W411, f. 152r; V1341, f. 93vb; E97, f. 333rb