O93, f. 134va; N442, f. 157vb; P9629, f. 110vb

LEO¹ EPISCOPUS ANATHOLIO EPISCOPO.

Diligentiam necessariae sollicitudinis, quam fraternitas tua in dirigendis ad nos litteris exsequitur, approbamus et acceptis per filium nostrum Olympium paginis tuis sacerdotalem in te curam vigere sentimus, cui nos quoque, quantum dominus dat posse, non desumus exhortantes² dilectionem tuam, ut, quia tempus <O93, f. 134rb> laboris incidimus³ in sancta vigilantia perseveres, donec dextera domini faciat virtutem et sub pedibus ecclesiae suae conterat⁴ temptatorem. Consolatur etenim nos per omnia praeparata divinitus clementissimi⁵ principis fides, quem meo⁶ rursus, sicut oportuit, sum cohortatus alloquio, ut impiissimorum latronum ausibus districtiore constantia faciat obviare, quos nefas est tantum de suo favore praesumere, ut etiam apud Constantinopolim⁷ audeant insanire⁸. Sed hoc eis ideo divinae providentiae ratio⁹ non permittitur, ut magis ac magis, quo spiritu agitentur¹⁰, appareat, ne¹¹ dubitari possit, in quantam¹² essent audaciam prorupturi, si post damnationem impiissimae heresis disceptandi¹³ contra¹⁴ fidem acciperent potestatem, ut, quantum in ipsis est, latius hoc furore saevirent, quem fratres et coepiscopi¹⁵ nostri, qui ad vos¹⁶ nuper ex Aegypti partibus confugerunt, se pertulisse deplorant, quibus¹⁷ a christianissimo principe¹⁸ tua¹⁹ fraternitate deo placita²⁰ caritate solacia pietatis impendi non ambigerem²¹, etiam si ipse non scriberes. Opportunum autem credidi, ut ad ipsos quoque scripta dirigerem, quae illos possint in communis fidei proposito roborare et, quid pro patientia sua superna remuneratione mereantur agnoscere, sicut beatus apostolus docet dicens: Excipite itaque illos cum omni gaudio in domino et huiusmodi cum honore²² habete²³, quoniam propter²⁴ fidem Christi usque ad mortem accesserunt.

Illud sane plurimum mihi displicere significo, quod inter dilectionis tuae clericos quidam²⁵ esse dicuntur, qui adversariorum cohibeant²⁶ pravitate²⁷ et vasa²⁸ irae vasis miserircordiae misceantur. Quibus investigandis et severitate congrua coercendis²⁹ debet diligentia tua vigilanter insistere, ita ut his, quibus prodesse non potuerit correctio, non parcat abscisio³⁰. Oportet etenim nos evangelici meminisse mandati, quod ab ipsa veritate praecipitur, ut, si nos oculus aut pes aut dextera scandalizaverit manus, a compage corporis auferatur, quia melius sit his in ecclesia carere membris³¹ quam cum ipsis in aeterna ire supplicia. Nam superfluo extra ecclesiam³² positis <N442, f. 158ra> resistimus³³, si ab his, qui intus³⁴ sunt, in eis, quos decipiunt³⁵, vulneramur³⁶. Abicienda prorsus pestifera haec a sacerdotali vigore patientia est, <P9629, f. 111ra> quae sibimet peccatis aliorum parcendo non parcit³⁷. Sicut Heli quondam sacerdos filiorum suorum delicta tolerando cum ipsis divinae iustitiae sententiam meruit experiri, quia segni indulgentia dissimulavit plectere peccatores. Quantum itaque opportunitas invitat officii religiosissimum principem dilectio tua studeat frequentare et non solum regiam, sed et sacerdotalem ipsius mentem precibus meis obsecrare persiste, ut memor communis fidei, quam spiritu sancto docente suscepimus, omnia hereticorum machinamenta confringat neque quicquam illis in ecclesiis Christi licere patiatur³⁸, ne in eorum potestate sint divina mysteria, quibus in domo dei pro scelerum suorum magnitudine nec habitandi ius residet nec orandi.

Data V Id. Oct. Constantino³⁹ et Rufo vv. cc. conss⁴⁰.

O93, f. 134vb; N442, f. 158ra; P9629, f. 111ra