O93,
f. 142va; V630, f. 230va; N442, f. 144rb; P9629, f. 122ra; W422, f.
237v; V1341, f. 143ra
LXX
ITEM
EPISTOLA
PAPAE
LEONIS AD EFFESIANAM
SYNODUM, IN QUA PROVOCAT
CONGREGATOS EPISCOPOS
EUTICETIS BLASPHEMIAS
CONDEMNARE.
Leo
episcopus sanctae synodo, quae apud Efesum convenit.
Religiosa
clementissimi principis
fides sciens ad suam gloriam maxime pertinere, si
intra ecclesiam
catholicam nullius
erroris germen exsurgeret, hanc reverentiam divinis detulit institutis,
ut ad sanctae dispositionis effectum auctoritatem apostolicae sedis
adhiberet, <V630, f. 230vb> tamquam
ab ipso beatissimo Petro cuperet
declarari, quid
in eius confessione
laudatum sit, quando dicente
domino: Quem me esse dicunt homines filium hominis? Varias
quidem diversorum opiniones
discipuli memorarunt. Sed cum ab eis, quid ipsi crederent, quaereretur,
princeps apostolorum plenitudinem fidei brevi sermone complexus: Tu es
Christus,
inquit, filius dei
vivi,
hoc est, tu, qui vere
es
filius hominis, idem
vere es
filius dei vivi. Tu,
inquam, verus in deitate, verus in carne, et sub
geminae proprietate naturae utrumque unus. Quod si Eutiches
intellegenter
ac
vivaciter crederet, nequaquam ab huius fidei tramite deviaret, propter
quam ei
respondetur
a domino: Beatus es Simon Bar <O93, f. 142vb> Iona, quia
caro et sanguis non revelavit tibi, sed pater meus, qui in caelis est.
Et ego dico
tibi, quia tu es
Petrus, et super hanc petram aedificabo ecclesiam meam et portae inferi
non praevalebunt adversus eam. Nimis autem a compage
huius aedificationis alienus est, qui
et
beati Petri
confessionem non capit et Christi evangelio contradicit ostendens se
nullum umquam studium
cognoscendae
veritatis habuisse et
superflue
honorabilem visum,
qui nulla maturitate
cordis ornabat
caniciem
senectutis. Verum quia
etiam talium non est neglegenda
curatio <P9629, f. 122rb> et pie ac religiose
christianissimus
imperator
habere
voluit
episcopale
concilium, ut pleniore
<V1341, f. 143rb> iudicio omnis possit error aboleri,
fratres
nostros Iulianum
episcopum,
Renatum presbyterum
et filium meum
Hilarum
diaconum, cum <N442, f. 144va> hisque Dulcitium notarium
probatae
nobis fidei misi, qui vicem
meam sancto conventui
vestrae fraternitatis intersint
et communi <W411, f. 238r> vobiscum sententia, quae sint
domino placitura, constituant, hoc est, ut
primitus pestifero
errore damnato etiam
de ipsius,
qui imprudenter
erravit, restitutione
tractetur,
si tamen doctrinam
veritatis amplectens sensus hereticos, quibus imperitia
eius fuerat
irretita plene
aperteque propria voce et subscriptione damnaverit. Quod
etiam in libello, quem
ad nos miserat, est professus spondens per omnia nostram
secuturum
se esse sententiam.
Acceptis autem fratris
et coepiscopi nostri Flaviani litteris plenius
ad eum de his, quae ad nos videtur retulisse, rescripsimus,
ut abolito
hoc, qui natus
videbatur errore,
in laudem et gloriam
dei
per totum mundum una
sit fides et una eademque confessio, et in nomine Iesu omne genu
flectatur caelestium, terrestrium et infernorum, et omnis lingua
confiteatur,
quia dominus noster
Iesus Christus in gloria est
patris.
Dat.
Id. Iun. Astorio
et Protogene
vv.
cc.
aera
qua
supra
LXXII.
O93,
f. 142vb; V630, f. 230vb; N442, f. 144va; P9629, f. 122rb; W411, f.
238r; V1341, f. 143rb