O93,
f. 145ra; V630, f. 234ra; N442, f. 148vb; P9629, f. 126rb; W411, f.
244r; V1341, f. 146vb
LXXXI
EIUSDEM
LEONIS
AD MARCIANUM <P9629, f. 126va> AUGUSTUM, UBI INTER CETERA
PRO
DEFENSIONE FIDEI
CATHOLICAE IMPERATORI
GRATULETUR.
Leo
episcopus Marciano augusto.
Multam
mihi fiduciam scribendi ad clementiam vestram et litterae vestrae, quas
veneranter accipi
et coepiscopi
mei
revertentis
Constantinopolim praebuerunt, non sola
assertione verborum, sed
ipsis iam operum effectibus demonstrantes ad defensionem catholicae
fidei divinum in vobis
vigere praesidium. Quo
utique non solum ecclesiae
status, sed etiam vestri robur munitur imperii, ut merito eius
exspectetis
protectionem, cuius
colitis veritatem, gloriosissime imperator. Nam, ut
et fratris
mei Anatholii citius manifestaretur
integritas
et
olim
damnati erroris,
qui
redivivus affertur
in Christi ecclesia
locum
non haberet,
ut catholici
episcopi, quos nuper hereticorum persecutio depravare
non potuit, ab iniustis revocarentur exiliis, utque
reliquiis <V1341, f. 147ra> beatae
memoriae Flaviani digno honore
susceptis,
impietatem suam
condemnatus
agnosceret, vestrae
<W411, f. 244v> virtutis titulus, vestrae pietatis est
fructus. Cui confido etiam aliorum
insignia
accumulanda palmarum,
ut, sicut Constantinopolitana ecclesia recepta apostolicae fidei
libertate laetatur, ita omnes regni vestri
provinciae emundatas
se
esse a diabolici
dogmatis
contagione
gloriantur.
Ut ergo praecedentibus litteris indicavi, fratres
meos Lucensem episcopum et Basilium presbyterum, qui
in
sollicitudinis
meae partes possunt
implere, direxi, favori
eos pietatis vestrae in omnibus, <N442, f. 149ra> quae
sunt
agenda, <O93, f. 145rb> commendans. Nam
et fratris
mei Anatholii scriptis
et
nostrorum sermone
cognovi
multos de his, qui
apud Ephesum Dioscori factione
compulsi detestabilibus statutis poenitendum praebuere consensum
inconstantiae
suae veniam postulare
et communionem <P9629, f. 126vb> catholicam per
satisfactionem
correctionis
expetere. Non fuit
talium <V630, f. 234rb> neglegenda
conversio, qui non proprio sensu, sed improbi praesumptoris impulsu
haec incidisse
noscuntur, in quibus
liberum non habuere
iudicium.
Ne itaque
resipiscentium
desideria mora
longior fatigaret,
vel incuriosa facilitas
temere aliquos ac sine
discretione susciperet,
iniunctum est ab apostolica sede directis,
ut in consortium suae deliberationis adscito
Constantinopolitano
antistite
et pestilentiae contagia non admittantur et
sanitatis remedia non negentur.
Quae industria in omnibus, quae nequiter gesta sunt, emendandis
celerem
iuvante
domino consequetur effectum, si reparationi
pacis ecclesiasticae opem suam vestra pietas dignetur adiungere, ut
vobis ita regnantibus
et dei
regnum intra vos
habere mereamini et catholicam fidem nulla falsitas violet,
nulla hereses
inquietet nec cuiquam
liceat doctrinam evangelicam deserere et sacerdotali honore gaudere.
Synodum
vero fieri, ut meminit vestra clementia, etiam ipsi poposcimus.
Sed
sacerdotes
provinciarum omnium congregari praesentis temporis
necessitas nulla ratione permittit, quoniam illae provinciae, de quibus
maxime sunt evocandi, inquietante bello ab ecclesiis suis eos non
patiuntur
abscedere. Unde opportuniori tempore propitiante
domino, cum firmior fuerit restituta <V1341, f. 147rb>
securitas,
iubeat vestra clementia reservari. De qua re plenius inter cetera apud
pietatem vestram poterunt allegare,
quos
misi.
Dat.
VI
Id. Iun. Adelfio
v. c. cons. aera qua
supra.
O93,
f. 145rb; V630, f. 234rb; N442, f. 149ra; P9629, f. 126vb; W411, f.
244v; V1341, f. 147rb