O93,
f. 145vb; V630, f. 235ra; N442, f. 149vb; P9629, f. 128ra; W411, f.
246v; V1341, f. 148rb
LXXXV
EIUSDEM
LEONIS AD MARTIANUM
AUGUSTUM, UBI
<O93, f. 146ra> DE
EIUS GRATULATUR FIDE, QUAE IN CALCIDONENSE CONCILIO GESTA EST,
ET DE ANATHOLIO CONSTANTINOPOLITANO EPISCOPO, QUI IN EODEM CONCILIO
ALEXANDRINAM
ET ANTHIOCENAM ECCLESIAS
CONTRA CONSTITUTA
PER AMBITUM SIBI
VOLUIT SUBIUGARE.
Leo
episcopus Marciano augusto.
Magno
munere misericordiae dei totius ecclesiae catholicae <V630, f.
235rb> multiplicata sunt gaudia,
cum
sancto et glorioso
clementiae vestro
studio perniciosissimus
error exstinctus est, ut labor noster citius ad desidera<N442,
f.
150ra>tum
perveniret effectum,
quam
deo servans
principatum <P9629, f. 128rb> et fidem
et potestatem
iuvisset. Quia etsi in
virtute spiritus sancti inter
quaslibet dissensiones
per sedis apostolicae famulatum evangelii
erat defendenda
libertas, manifestatior
tamen apparuit gratia dei, quae praestitit
mundo, ut in victoria veritatis auctores
tantum violatae
fidei deperirent et
sua integritas
ecclesiae redderetur.
Bellum
igitur, quod pacis
nostrae
inimicus excitaverat
adeo feliciter dextera
domini
pugnante confectum
est, ut triumphante Christo omnium sacerdotum esset una victoria
et coruscante lumine veritatis, solet
erroris tenebrae cum
suis assertoribus
pellerentur.
Nam sicut in ipsa
domini resurrectione credenda
ad
corroboranda initia
fidei multum securitatis accessit, quod quidam apostoli de corporea
domini Iesu Christi veritate dubitarunt
et visu atque contactu
fixuras
clavorum et vulnera
perscrutando
ambiguitatem cunctis,
dum ambigunt, abstulerunt. Ita nunc quoque, dum aliquorum infidelitas
confortatur,
omnium hesitantium
corda confirmata
sunt et profecit
universis ad illuminationem, quod quibusdam intulit caecitatem. In quo
opere digne et iuste exultet
vestra clementia, qua
fideliter proprieque prospexit, ut orientalibus
ecclesiae
diabolicae insidiae
non <V1341, f. 148va> nocerent, sed ad propitiandum
deum efficaciora
ubique offerrentur
holocausta, quando per mediatorem dei et hominum hominem
Christum Iesum eadem <W411, f. 247r> confessio plebium,
eadem
sacerdotum,
eadem esset et
regum, gloriosissime fili et
clementissime auguste.
His
autem, propter quae
tanta facta est
congregatio sacerdotum,
bono et
optabili
fine completis
miror et doleo, quod
pacem universalis ecclesiae divinitus reformatam
ambitionis rursus spiritus inquietat.
Quamvis enim necessarie
frater
meus Anatolius
consuluisse
videatur, ut
ordinatorum suorum errorem deserens in assensum catholicae fidei
salubri correctione
transiret, custodire
tamen debuit, <P9629, f. 128va> ut, quod vestro
beneficio noscitur consecutus, nullius cupiditatis pravitate
turbaret. Nos
enim vestrae fidei
interventionis
habentes intuitum, cum
secundum suae consecrationis auctores eius
initia titubarent,
benigniores circa
ipsum quam iustiores esse volumus,
quo
perturbationes omnes,
quae operante diabolo fuerant excitatae, adhibitis
remediis leniremus,
quae illum modestum
magis quam immoderatum facere debuerunt. Qui etiamsi praecipuis meritis
optimoque iudicio
legitime fuisset ac
solemniter ordinatus, contra reverentiam tamen
canonum paternorum, contra statuta spiritus
sancti, contra antiquitatis exempla nullis posset
suffragiis.
Apud christianum et
vere religiosum vereque orthodoxum prin<V630, f.
235va>cipem
loquor:
Multum Anatholius
episcopus proprio detrahit merito, si illicito crescere optat augmento.
Habeat, sicut optamus, Constantinopolitana civitas gloriam suam et
protegente
dei dextera diuturno
clementiae vestrae fruatur imperio. Alia tamen ratio est <N442,
f.
150rb> rerum saecularium, alia divinarum, nec praeter illam
petram,
quam dominus in fundamento posuit, stabilis erit ulla constructio, sed
propria perdit, qui indebita
concupiscit. Satis sit praedicto,
quod vestrae pietatis auxilio et mei favoris assensu episcopatum
tantae urbis
obtinuit. <O93, f.
146rb> Non dignetur
regiam civitatem, quam apostolicam facere non potest sedem, nec ullo
modo speret, quod per aliorum possit
offensiones
augeri. Privilegia
enim ecclesiarum sanctorum
patrum canonibus instituta et venerabilis Nicenae
synodi fixa decretis nulla possunt
improbitate convelli, nulla novitate mutari. In quo opere auxiliante
Christo fideliter exsequendo necesse est <V1341, f.
148vb> me
perseverantem exhibere <P9629, f. 128vb> famulatum,
quoniam
dispensatio
mihi credita est et
ad meum tendit reatum, si
paternarum regulae sanctionum, quae in synodo Nicena
ad totius ecclesiae regimen spiritu dei instruente
sunt conditae, quod absit, me
conhibente violentur, et maior sit apud me unius fratris voluntas quam
universae domus domini communis utilitas. Et ideo sciens gloriosam
clementiam vestram ecclesiasticae studere concordiae et his, quae
pacificae congruunt unitati,
piissimum praestare consensum, precor et
sedula suggestione
vos obsecro, ut
ausus improbos
uni<W411, f.
247v>tati
christianae pacique
contrarios ab omni pietatis vestrae abdicetis
assensu et
fratris mei Anatolii
nocituram ipsi, si
persteterint,
cupiditatem
salubriter comprimatis, ne ea, quae vestrae gloriae atque temporibus
inimica sunt cupiens, maior suis velit esse prioribus liberumque illi
sit, quantis potuerit
splendere virtutibus, quarum non aliter particeps
erit, nisi caritate
magis voluerit
ornari
quam ambitione
distendi. Hanc autem improbi
desiderii conceptionem, numquam quidem debuit intra cordis sui recipere
secretum, sed cum illi
fratres et coepiscopi
mei, qui vice mea aderant,
obviarent,
ut ab illicito
appetitu
ex eorum saltim
contradictione cessasset.
Nam et vestrae pietatis apices et ipsius scripta declarant, legatos
sedis apostolicae, sicut oportuit, contradictione iustissima restitisse,
ut inexcusabilior esset praesumptio, quae se nec
increpata cohiberet. Unde quia convenit fidei
vestrae
vel gloriae, ut,
sicut heresis deo per vos agente destructa est, ita etiam omnis ambitus
retundatur.
Agite, quod et
christianae est probitatis et regiae, ut
praedictus episcopus parcat patribus, consulet
paci neque sibi aestimet licuisse, quod Antiochenae ecclesiae sine ullo
exemplo contra statuta canonum <P9629, f. 129ra>
episcoporum
episcopum
ordinare <V630,
f. 235vb> praesumpsit, quod nos amore reparandae fidei et pacis
studio retractare censuimus.
Abstineat ergo ab ecclesiasticarum
iniuria regularum et illicitos declinet
excessus, ne
se ab universali
ecclesia, dum inimica
paci temptat,
abscidat. Quem opto
magis irrepraehensibiliter agentem diligere, quam in hac praesumptione,
quae illum ab omnibus <N442, f. 150va> separare poterit,
perdurare.
Coepiscopus meus Lucianus, qui cum filio meo Basilio diacono clementiae
vestrae ad me scripta portavit, omni
devotione partes susceptae legationis
implevit,
quem
non
est
aestimandus
negotio
defuisse, quem
potius <V1341, f. 149ra> causa deseruit.
Dat.
XI Kal. Iun. Herculano
v. c. cons. aera
CCCCLXXI.
O93,
f. 146rb; V630, f. 235vb; N442, f. 150va; P9629, f. 129ra; W411, f.
247v; V1341, f. 149ra