O93,
f. 146va; P9629, f. 129va; W411, f. 248r; V1341, f. 149rb
Quos
videt
dignatio
tua non posse reprobari, eligere
debebis,
quos clericos facias.
Si enim nullam gratiam hominibus aut beneficium praestare velimus,
tales invenire possumus, de quorum
assumptione necnon
incurrere nec
erubescere valeamus.
O93,
f. 146va; P9629, f. 129va; W411, f. 248r; V1341, f. 149rb
|
V630,
f. 236ra; N442, f. 150vb
Nulla
sibimet de multitudine
congregationis synodalia concilia blandiantur neque CCC illis X et octo
episcopis
quantumlibet copiosior
numerus sacerdotum vel comparare se audeat vel praeferre, cum tanto
divinitus privilegio Nicena sit synodus consecrata, ut sive per
pauciores sive per plures ecclesiastica iudicia celebrentur, omni
penitus auctoritate sit vacuum, quicquid ab illorum fuerit
constitutione diversum. Nimis ergo haec improba, nimis prava sunt, quae
sacratissimis canonibus inveniuntur esse contraria. In totius ecclesiae
perturbationem superba haec tendit elatio. Quae ita abuti voluit
concilio synodali, ut fratres in fidei tantummodo negotio convocatos et
definitione eius causae, quae erat curanda, perfunctos, ad
consentiendum sibi aut depravando transduceret aut terrendo
compelleret. Inde enim fratres nostri ab apostolica sede directi, qui
vice mea synodo
praesidebant,
probabiliter atque constanter illicitis ausibus obstiterunt
aperte reclamantes, ne contra statuta
Nicenae synodi prasumptio reprobae novitatis assurgeret. Nec potest de
eorum contradictione dubitari, de quibus in epistola tua etiam ipse
conquaereris, quod conatibus tuis voluerint obviare, in quo quidem
multum eos mihi haec scribendo commendas,
sed temetipsum, quod eis parere nolueris, dum illicita moliris, accusas
superfluo non concedenda appetens et insalubriter contraria
concupiscens, quae nullum umquam poterunt nostrum <V630, f.
236rb> obtinere consensum. Absit enim a conscientia mea, ut tam
prava cupiditas meis studiis adiuvetur ac non potius et meo et omnium,
qui non alta sapiunt, sed humilibus consentiunt, opere subruatur.
Sancti illi et venerabiles patres, qui in urbe Nicena
sacrilego Arrio cum sua impietate damnato mansuras usque in finem mundi
leges ecclesiasticorum canonum condiderunt et apud nos et in toto orbe
terrarum in suis constitutionibus vivunt. Et si quid usquam aliter
quam illi statuere praesumitur, sine cunctatione cassatur, ut, quae ad
perpetuam utilitatem generaliter instituta sunt, nulla commutatione
varientur. Nec ad privatum trahantur
commodum, quae ad bonum sunt commune praefixa, et manentibus
<N442,
f. 151ra> terminis, quos constituerunt patres, nemo in ius
tendat aut
damnet alienum, sed infra fines proprios atque legitimos, prout quis
valuerit,
in latitudine se
caritatis exerceat, cuius satis uberes fructus Constantinopolitanus
potest antistes acquirere, si magis humilitatis virtute nitatur, quam
si spiritu ambitionis impleatur.
Noli, frater, altum sapere, sed time et christianorum principum
piissimas aures improbis petitionibus inquietare desiste, quibus certum
habeo modesti a te magis quam elatione placiturum. Pervasioni enim tuae
in nullo penitus suffragatur, cum
quorundam episcoporum
ante sexaginta transactos
annos facta conscriptione
iam
a praedecessoribus
tuis ad apostolicam sedem transmissa notitia, cui ab initio sui caducae
dudum, quae collapsa
erant, nunc et inutilia subicere fulcimenta voluisti eliciendo a
fratribus speciem consensionis, quam tibi
in suam iniuriam
fatigati
praeberent. Memento, quid dominus ei, qui unum de pusillis
scandalizaverit, comminetur, et sapienter intellege, quale sit dei
iudicium subiturus, qui tot ecclesiis, tot sacerdotibus scandalum
inferre non metuit. Fateor enim ita me dilectione universae
fraternitatis obstringi,
ut nemini prorsus in his, quae contra se poscit, assentiam.
Et
possis evidenter
ostendere
me dilectioni tuae
benivolo animo contraire,
ut saniore consilio ab universalis te ecclesiae perturbatione
contineas. Non convellantur provincialium iura primatum
nec privilegiis antiquitus institutis metropolitani fraudentur
antistites.
Nihil Alexandrinae
sedi eius, quam per sanctum Marcum evangelistam, beati Petri
discipulum, meruit, pereat dignitatis,
nec Dioscoro impietatis suae pertinacia corruenti
splendor
tantae ecclesiae
tenebris obscuretur alienis. Antiocena
quoque ecclesia, in qua primum praedicante beato Petro
apostolo christianum nomen exortum est, in paternae <V630, f.
136va> constitutionis ordine perseveret et in gradu tertio
collocata
numquam
fiat inferior. Aliud
enim sunt sedes, aliud praesidentes, et magnus unicuique honor est
integritas sua, quae, cum in quibuslibet locis propria ornamenta non
perdat.
Quanto magis
Constantinopolitanae urbis magnificentia
potest esse gloriosa, si per observantiam tuam et defensionem paterni
canones et exemplum probitatis multi habeant sacerdotes? Haec tibi
scribens, frater, in domino hortor ac moneo, ut deposito ambitionis
desiderio spiritu potius ferveas
caritatis eiusque virtutibus secundum doctrinam apostolicam proficienter
orneris. Est
enim patiens et
benigna
et non aemulatur,
non agit perperam, non inflatur, non est ambitiosa, nec quaerit, quae
sua sunt. <N442, f. 151rb> Unde, si caritas non quaerit
propria,
quantum peccat, qui concupiscit aliena? A quibus volo, ut te prorsus
abstineas memorque sis eius
sententiae, quae dicit: Tene, quod habes, ne alius accipiat coronam
tuam. Nam si inconcessa quaesieris, ipse te tuo opere atque iudicio
universalis ecclesiae pace privabis.
Frater
autem et coepiscopus noster Lucianus et filius noster Basilius
diaconus, quantum in ipsis fuit, studiose his, quae eis iniunxeras,
affuerunt,
sed actioni eorum
iustitia negavit effectum.
Data
XI Kl. Iun. Herculano
v. c. cons. aera
qua supra.
V630, f.
236va; N442,
f. 151rb
|