Die
Auflösung der Handschriftensiglen und Hinweise zur Edition
finden Sie hier.
6.
Konzil
von Toledo
O93,
f. 78vb; V630, f. 146ra; W411, f. 129r; V1341, f. 80rb; E97, f.
320ra
ITEM
CONCILII
TOLETANI VI INCIPIUNT
TITULI.
I De
plenitudine fidei
catholicae.
II De
observatione laetaniarum.
III De
custodia fidei Iudaeorum.
IIII De
damnatione clericorum
per pecuniam ecclesiasticos gradus assequentium.
V De
stipendiis clericorum, ne a
iure alienentur ecclesiarum.
VI De viris
ac feminis sacris propositum
transgredientibus
sacrum.
VII De
poenitentibus
transgressoribus.
VIII Quod
quibusdam
poenitentibus pristina reddantur
coniugia.
VIIII De
professionibus et
oboedientia libertorum ecclesiae.
X De progenie
libertorum
ecclesiae, ne eis vel
pro nuntiatione
ab ecclesia liceat
evagare.
XI
Ne
sine accusatore
legitimo quispiam condemnetur.
XII De
confugientibus
ad hostes.
XIII De
honore primatum palatii.
XIIII De
remuneratione collata
fidelibus regum.
XV
De incolumitate
et adhibenda
dilectione regiae
prolis.
XVI De his,
qui rege superstite
aut sibi aut aliis ad
futurum provident regnum et
de personis, quae
prohibentur ad regnum
accedere.
<E97,
f.
320rb> XVII De custodia vitae principum et
defensione
praecedentium regum
a sequentibus
adhibenda.
XVIII De gratiarum actionibus in
confirmatione
concilii deo et principi
datis.
<V1341,
f. 80va> Convenientibus nobis Spaniarum
Galliaeque
pontificibus cum
orthodoxi et gloriosi Chintilani
regis salutaribus hortamentis
absque
impedimento
in praetorio Toletano in ecclesia sanctae Leocadiae martyris
sedibus collocatis
sub die VI Id. Ianuar.
anno primo
praedicti
principis et triumphatoris Christi
era DCLXXX,
statuimus
subter inserta capitula.
DE
PLENITUDINE FIDEI
CATHOLICAE
<O93,
f. 79ra> I <V630, f. 146rb> Cum primum omnipotenti
domino
pro corona fratrum ita
numerosae
gratiae nobis fuissent
peractae, nihil melius nihilque salubrius omnium insedit
animo
quam
more synodi universalis post
sollemnia perfunctae
orationis, quod mente
interius
ruminabamus,
lingua manaremus,
et quod corde
credebamus, ore ructaremus superna
favente
sententia, quae
ait: Eructuavit
cor meum verbum bonum,
et
iuxta prophetam verbum
fecit
dominus abbreviatum
super terram. Quamobrem ex abundantia nostri cordis sit confessio
vocis, ut fidem, quam omnium mens intrinsecus gestat in confessione,
<W411, f. 129v> interpres lingua foras
effundat. Itaque credimus et profitemur sacratissimam omnipotentissimam
trinitatem patrem et filium et spiritum sanctum, unum deum solum, non
solitarium,
unius
essentiae, virtutis,
potestatis,
maiestatis uniusque
naturae, discretam
inseparabiliter personis, indiscretam essentialiter substantia
deitatis, creatricem omnium creaturarum, patrem ingenitum, increatum,
fontem et originem totius divinitatis, filium a patre intemporaliter
ante omnem creaturam sine initio genitum, non creaturam,
nam nec pater
umquam sine filio nec
filius exstitit
sine patre, sed tamen
filius deus de patre deo, non pater deus de filio deo,
pater
filii, non deus de
filio, ille
autem filius patris et
deus de patre, per omnia <V1341, f. 80vb> coaequalis
<E97, f.
320va> patri, deus verus de deo vero, spiritum vero sanctum
neque
genitum neque creatum, sed de patre filioque procedentem utriusque esse
spiritum, ac per hoc substantialiter unum sunt, qui et unus
ab utroque procedit. In hac
autem trinitate tanta est unitas substantiae,
ut pluralitate careat et aequalitatem teneat nec minor
in singulis quam in
omnibus, nec maior in omnibus quam in singulis manet
personis. Ex his igitur tribus divinitatis personis solum filium fatemur
ad redemptionem humani generis propter culparum debita, quae per
inoboedientiam a
deo originaliter et
nostro libero
arbitrio contraxeramus
resolvenda, a
secreto patris ex
arcano
prodisse
et hominem sine peccato de sancta semper virgine
Maria assumpsisse, ut idem filius dei patris esset
filius hominis, deus perfectus et homo perfectus, ut homo perfectus
et
deus esset
unus Christus naturis in duabus, una
persona, ne quaternitas trinitati
accederet, si in Christo persona disterminata
esset. Ergo a patre et
spiritu sancto inseparabiliter
persona, ab homine
autem
assumpto natura. Idem
cum eodem homine
unus exstat persona
cum patre et spiritu sancto natura
ac,
sicut diximus, ex
duabus naturis et una
persona unus est dominus noster Iesus Christus, in forma divinitatis
ae<V630, f. 146va>qualis patri, in forma servi minor
patre. Haec
est
enim vox eius in
psalmo: De ventre
matris meae deus
meus es tu. Natus itaque a deo sine matre, natus a
virgine sine patre, solus verbum caro factum est et habitavit
in nobis. Et
cum tota cooperata
sit trinitas formationem suscepti hominis, quoniam inseparabilia sunt
opera trinitatis, solus tamen accepit
hominem in singularitate personae, non in unitate divinae naturae, id
est
id,
quod est proprium
filii non quod
commune
trinitati. <W411,
f. 130r> Nam si
unam
nati hominis deique alteram
confecisset
personam,
tota
trinitas
corpus assumpsisset, quoniam constat naturam trinita<V1341, f.
81ra>tis esse unam, non tamen personam. Hic igitur dominus Iesus
Christus missus a patre suscipiens, quod non erat, nec
amittens,
quod erat,
inviolabilis de suo, mortalis de nostro venit in hunc
mundum peccatores salvos facere et credentes iustificare, faciensque
mirabilia traditus est propter delicta nostra, mortuus est propter
expiationem nostram, resurrexit propter iustificationem nostram, huius
livore
sanati, huius
morte deo patri reconciliati, huius
<E97, f. 320vb> resurrectione sumus resuscitati. Quem
etiam
venturum in fine
exspectamus
saeculorum
cum resurrectione
omnium aequissimo suo iudicio redditurum iustis praemia,
impiis poenas. Ecclesiam quoque catholicam credimus sine macula
et ruga
corpus eius esse
regnumque habituram
cum capite suo
omnipotenti
Christo Iesu,
postquam hoc corruptibile induerit incorruptionem et
mortale immortalitatem, ut
sit deus omnia in omnibus. Hac
fide corda purificantur, hac
hereses
exstirpantur, in hac
omnis ecclesia collocata
iam in regno caelesti et <O93, f. 79rb> deinceps
in saeculo praesenti gloriatur et non est in alia
fide salus, nec enim nomen aliud sub caelo est
datum hominibus, in quo oporteat nos salvos fieri.
DE
OBSERVATIONE
LAETANIARUM
II Religiosissimi
principis nostri devotionem
et nostrorum consacerdotum primo anno regni sui constitutionem
cum magna reverentia et veneratione suscipientes, quam iam
constat in omni
regno suo annua vice
celebrari, quam
placuit etiam nostra
assertione
firmari. Proinde
universalis auctoritate censemus
concilii, ut hi
dies laetaniarum,
qui in synodo
praemissa sunt
instituti, eodem in tempore, quo iussi sunt excoli,
annure
cursu omni
observatione habeantur celeberrimi, ut pro illis, quibus nunc usque
simul implicati sumus delictis, sit
nostra expiatio ante <V1341, f. 81rb> oculos dei
omnipotentis.
DE
CUSTODIA FIDEI
IUDAEORUM
III Inflexibilis Iudaeorum perfidia
deflexa tandem
videtur
pietate et potentia
superna. Hinc enim liquet, <V630, f. 146vb> quod
inspiramine
summi dei excellentissimus et
christianissimus princeps ardore fidei inflammatus cum regni sui
sacerdotibus praevaricationes et superstitiones
eorum eradicare
elegit funditus, nec
sinit
degere in regno suo
eum,
qui non est
catholicus,
ob cuius fervorem
fidei gratias omnipotenti domino
caelorum agimus,
eo quod ei
tam illustrem
creaverit
animam
et sua repleverit
sapientia. Ipse
quoque donet
ei et
in
praesenti saeculo
longaevam vitam et in futuro gloriam
aeternam. Illud autem provida nobis cura et valde est decernendum
vigilanti
sollertia, ne
eius fidei
calor
et noster labor quandoque in posteris tepefactus liquescat.
Quo<W411, f. 130v>circa consonam
cum eo corde et ore promulgamus <E97, f. 321ra> deo
placituram
sententiam, simul etiam cum suorum optimatum illustriumque virorum
consensu
ex
deliberatione sancimus,
quisquis succedentium temporum regni sortitus
fuerit apicem, non ante conscendat
regiam
sedem,
quam inter reliqua
condicionum sacramenta pollicitus fuerit hanc
se catholicam non permissurum
eos violare
fidem, sed et
nullatenus eorum perfidiae favens
vel quolibet
neglectu aut
cupiditate illectus tendentibus ad praecipitia infidelitatis aditum
praebeat praevaricationis, sed quod magno
pro nostro
est
tempore conquisitum, debeat
illibatum perseverare in futurum. Nam incassum bonum agitur, si non in
eius perseverantiam
providetur. Ergo
postquam ordine
praemisso
ad gubernacula accesserit regni, si
ipse temerator exstiterit huius promissi, sit anathema maranatha in
conspectu sempiterni
dei et pabulum efficiatur ignis
aeterni, simulque
cum eo damnatione
perculsi
quicumque <V1341,
f. 81va> sacerdotum vel quilibet
christianorum eius implicati fuerint errori. Nos enim ita
praesentia decernimus, ut praeterita, quae in
universali
synodo de Iudaeis
conscripta sunt, confirmemus, quoniam ea,
quae
necessaria pro eorum
salvatione
scribi potuerunt, in
eisdem
esse cautum scimus.
Quapropter,
quae tunc decreta
sunt, valitura esse
censemus.
DE
DAMNATIONE
CLERICORUM PER PECUNIAM ECCLESIASTICOS GRADUS ASSEQUENTIUM
IIII Saepe
pullulantia pravitatis
germina
licet saepissima
patrum
iusta noverimus
severitate
damnata, tamen quia
crebris conspiciuntur denuo vigere
radicibus, iustitiae acriori
vigore
radicitus
amputare
sancimus. Proinde
quicumque Simonis imitator
simoniacae
quoque heresis
exstiterit
sectator,
ut
ecclesiasticorum
ordinum gradus non dignitate
morum obtineat, sed munerum impensione conquirat et per oblata
munera capiat, quibus hanc
nec
rationis ordo, nec
dignitas morum ulla commendat, talis invenitur
sacrorum <V630, f. 147ra> ordinum apices penitus
adipisci
nullo modo
permittatur, sed et
si adeptus fuerit,
communione privatus cum ordinatoribus suis propriorum bonorum amissione
damnetur.
<O93,
f. 79va> DE
STIPENDIIS CLERICORUM, NE A
IURE ALIENETUR
V Saepe fit,
ut proprietati
originis obsistat longinquitas temporis. Quapropter providentes
decernimus, ut quis
clericorum
stipendium de rebus ecclesiae cuiuscumque episcopi percipit largitate,
sub precariae
nomine debeat
professionem scribere
<E97, f. 321rb> per retemptationem
diuturnam iudicium
afferat ecclesiae
et, quaecumque in usu perceperit,
debeat utiliter laborare, <V1341, f. 81vb> ut nec res
divini
iuris videantur aliqua occasione neglegi
et subsidium ab ecclesia, cui deserviunt, <W411, f. 131r>
percipere
possint clerici.
Quod si quis eorum contempserit facere, ipse se
stipendio suo videbitur privari.
DE
VIRIS AC FEMINIS
SACRIS
PROPOSITUM
TRANSGREDIENTIBUS SACRUM
VI
Proclivis
cursus est ad
voluptatem
et imitatrix
natura
vitiorum. Quamobrem
quisquis virorum vel mulierum habitum semel induerint vel induerunt
spontanee religiosum aut si vir deditus
ecclesiae
vel femina fuerit
aut fuit delegata
puellarum
monasterio, in utroque sexu
praevaricator ad propositum invitus reverti cogatur, ut vir detondeatur
et
puella monasterio
regrediatur. Si autem
quolibet patrocinio desertores permanere voluerint, sacerdotali
sententia ita
a christianorum
coetu habeantur extorres, ut nec locus
eis ullus
sit communis.
Viduae quoque, sicut universalis iam dudum statuit
synodus, professionem
vel habitus sui desertrices superiori
sententia condemnentur.
DE
POENITENTIBUS
TRANSGRESSORIBUS
VII
Quamvis priora numquam
siluerint
de tanto facinore
concilia,
ratio tamen
poscit, ut ea,
quae frequenti
praevaricatione iterantur, frequenti sententia condemnentur.
Et ideo, quoniam
tanta exstitit
perversitas hominum, ut hi,
quos sub religioso
habitu poenitentiae
professio pro peccatorum venia ad manum
sacerdotis deducit
vel adduxit, iterum
rediviva
malicia ad vitae
pristinae sordes
revocet.
Huius rei causae
sancta
synodus decernit, ut, si quis
ingenuorum
utriusque sexus, si
sub nomine poenitentis in habitu
religioso
sunt conversati,
post haec autem comam nutrientes vel vestimenta <V1341, f.
82ra>
saecularia sumentes ad id, quod reliquerant, redierunt aut
redierint, ab episcopo civitatis, in cuius territorio sunt conversi,
compraehensi
rursus legibus
poenitentiae in monasteriis subdantur inviti. Quod si facere
propter aliquam
potestatis vigorem
non
poterit, tunc, sicut priscorum canonum
statuerunt decreta, quousque ad dimissum ordinem revertantur,
excommunicati et
anathemate
condemnati habeantur. Similiter
et hi,
qui post
excommunicationem
vel interdictum cum
ipsis <E97, f. 321va> communicaverint. Sacerdos autem, ad
quem
<V630, f. 147rb> pertinere noscuntur, si eos quolibet
munere vel
favore aut neglegentia admonere noluerit,
ut
aut revertentes
suscipiat aut contemnentes de ecclesia reiciat, simili
sententia plectatur, quousque emendationis eorum vel damnationis ab eo
sententia promulgetur.
QUOD
QUIBUSDAM
POENITENTIBUS PRISTINA REDDANTUR CONIUGIA
VIII Antiqui
et sanctissimi est
patris
sententia papae
Leonis, ut is, qui in aetatis
adolescentia
positus, dum mortis
formidat
casum,
pervenerit ad poenitentiae
remedium, si coniugatus
forte fuerit incontinens, ne postea adulterii
incurrat
lapsum, redeat ad
pristinum coniugium, quousque possit adipisci <W411, f.
131v>
temporis maturitate continentiae statum. Quod nos sicut de
viris ita et de feminis aequo
modo censemus non quidem hoc
generaliter et canonice
praeceptum, sed constat a nobis pro humana fragilitate indultum ea
dumtaxat ratione,
ut, si is,
qui poenitentiae non est legibus deditus, antea
ab hac vita discesserit quam ex consensu
ad continentiam eorum,
unde
fuerit <O93, f.
79vb> regressus, subprestiti
non liceat denuo ad uxores
transire amplexus. Si autem illius vita
exstiterit superstes,
qui non accepit benedictionem poenitentis nubat, si se continere non
potest et alterius
consortio fruatur
uxoris, quod de utroque <V1341, f. 82rb> sexu
pari modo a
nobis manifestatum
est decrevisse ita videlicet, ut in his
omnibus
sacerdotis ordinatio
exspectetur, ut, iuxta
quod aetatem aptam prospexerit
continentiae,
absolutionis vel
districtionis
tribuat legem.
DE
PROFESSIONIBUS ET
OBOEDIENTIA LIBERTORUM ECCLESIAE
VIIII Longinquitate
saepe fit
temporis,
ut non pateat
condicio originis, unde iam decretum est in anteriori universalis
concilii
canone,
ut professionem suam liberti ecclesiae debeant facere, qua profiteantur
se
et de familiis esse
ecclesiae
obsequium numquam
relicturos. Unde his quoque nos adicimus, ut, quoties cursum vitae
sacerdos impleverit et de hac vita migraverit, mox cum
successor eius advenerit, omnes liberti ecclesiae vel ab eis progeniti
cartulas
suas in conspectu
omnium debeant ipsi, qui
substituitur,
pontifici publicare
et professione
<E97, f.
321vb> in conspectu ecclesiae renovare, quatenus status
sui vigorem et
illi obtineant et
oboedientia
eorum ecclesia non
careat. Si autem aut scripturas
libertatis suae intra annum ordinationis novi pontificis manifestare
contempserint aut professiones renovare noluerint, vacuae et inanes
cartulae ipsae remaneant, et illi origini
suae
redditi sint perpetuo
servi.
DE PROGENIE LIBERTORUM ECCLESIAE, NE EIS VEL AB ECCLESIA LICEAT EVAGARE
X Etenim decet,
ut,
quorum parentes
titulum libertatis de familiis ecclesiae perceperunt, intra ecclesiam,
cui obsequium debent, causa
eruditi<V630, f. 147va>onis enutriantur. Contemptus
quippe est
patronorum, si
ipsis neglectis
aliis ad educandum
detur progenies
manumissorum. Itaque censemus, ut sine
sui
status praeiudicio ad
episcopos habeantur
in doctrinae
obsequio, quatenus et illi
debitum reddant famulatum et nullum
patiantur suae ingenuitatis detrimentum. <V1341, f. 82va>
Eos
vero, qui
aliter, quam
sententia nostra decrevit,
agere temptaverint,
invitos iubemus ab
episcopis ad hoc ipsum
reduci. Quod si forte parentes eorum eos
pontificibus suis dare contempserint <W411, f. 132r> et
alios
sibi patronos adoptaverint,
ingratorum feriantur
lege libertorum.
NE
SINE
ACCUSATORE LEGITIMO QUISPIAM CONDEMNETUR
XI
Dignum est, ut vita innocentis
nulla
maculetur pernicie
accusatoris.
Ideo
quisquis a quolibet criminatur,
non ante accusatus supplicio detur,
quam accusator praesentetur atque legum
et canonum sententia exquiratur.
Quod,
si indigna ad
accusandum persona invenitur, ad eius accusationem non iudicetur.
DE
CONFUGIENTIBUS AD
HOSTES
XII Pravarum
audacia mentium
saepe malicia cogitationum aut causa culparum refugium appetit hostium.
Unde quisquis patrator causarum exstiterit talium,
virtutem
potens
defendere
adversariorum et patriae vel genti
suae detrimenta intulerit rerum, in
potestatem
regis ac gentis
reductus,
excommunicatus
et retrusus longinquioris
poenitentiae legibus subdatur. Quod si ipse mali sui prius reminiscens
ad ecclesiam fecerit confugium, intercessu
sacerdotum et reverentia loci regia in eis pietas reservetur comitante
iustitia.
DE
HONORE PRIMATUM
PALATII
XIII
Qui primatum
dignitatis
atque reverentiae
vel
gratiae ob meritum in palatio honorabiles habentur, his a iunioribus
<E97, f. 322ra> modestus
honor per
omnia deferatur, qui etiam minores a senioribus et dilectionis
amplectantur
affectu et
utilitatis imbuantur exemplo.
DE
REMUNERATIONE COLLATA
FIDELIBUS REGUM
XIIII <V1341, f.
82vb> Praemium
fraudare fidelibus non solum inhumanum,
sed <O93, f. 80ra> etiam exsistit iniustum. Ideoque cum
fidei
meritum tam in rebus divinis quam in humanis non habeatur
ingratum, dignum videtur,
ut sacerdotali sententia consulamus
fidelibus regis.
Proinde ut anno
primo serenissimi
principis nostri
decrevit concilium
sanctum omnes fideles,
qui obsequio et sincero servitio voluntatibus vel iussis paruerint
principis totaque intentione salutis eius custodiam vel
vigilantiam habuerunt,
a regni successoribus nec a
dignitate nec a rebus pristinis causa repellantur iniusta, sed et nunc
ita pro uniuscuiusque utilitate
principis mo<V630, f. 147vb>derentur
discretione, sicut eos prospexerit
necessarios esse patriae. Et
sic illis impertiatur benignitas, ut in ceteris magnae
monstretur
gratiae potestas,
quatenus ita omnia in rebus iuste conquisita
lucrentur, ut posteris relinquendi,
vel quibus voluntas eorum decreverit conferendi spontaneo fruantur
arbitrio. Ceterum si infidelis quisquam in capite regio aut inutilis in
rebus commissis praesenti
piissimo domino nostro Chintilano
regi
exstiterit, in
clementia
eius maneat
potestatis
suo
nutu constituenda
huiusmodi moderatio.
Nefas est enim in dubium deducere eius <W411, f. 132v>
potestatem, cui omnium gubernatio superno constat
delegata
iudicio. Quod si post
eius discessum quispiam repertus fuerit eius vitae fuisse infidelis,
quicquid largitate ipsius in rebus habuit conquisitis, careat
confiscandum
et fidelibus
largiendum.
DE
COLLATIS REBUS
ECCLESIIS, UT IN EORUM IURE PERDURENT
XV Quia his,
qui principibus
digne deserviunt atque deferentibus fidele illis obsequium constat nos
optimum ministrasse suffragium,
dum iuste a principibus acquisita in eorum iure persistere sancimus
indivulsa, aequum est maxime, ut rebus ecclesiarum dei
adhibeatur a nobis providentia <V1341, f. 83ra>
opportuna, adeo
ut
quaecumque res
ecclesiis dei a principibus iuste concessae
sunt vel fuerint
vel cuiuscumque
alterius personae quolibet titulo illis non
iniuste <E97, f.
322rb> collatae
sunt vel
exstiterint, ita in eorum
iure persistere firma stabilitate
iubemus, ut evelli quocumque
casu vel tempore nullatenus possint. Opportunum enim est,
ut, sicut fidelia hominum
servitia
non
exsistere censuimus ingrata, ita ecclesiis collata, quae proprie sunt
pauperum
alimenta,
eorum
in iure pro mercede
offerentium maneant inconvulsa.
DE
INCOLUMITATE
ADHIBENDA PRO
DILECTIONE REGIAE
PROLIS
XVI Sicut
insolentia malorum
regum odiosa et exsecrabilis
semper exsistit subiectis,
ita bonorum provida
utilitas amabilis
efficitur populis. Quocirca quis ferat
aut quis talem
errantem
christianum videat, qui
regiam
sobolem
aut posteritatem
conetur
exspoliari
rebus aut privare
dignitatibus? Quod, ne fiat, cum generalis promatur de principis filiis
sententia
de praesentis
excellentissimi Chintilani
regis
posteritate, dantur
aperta
a nobis decreta, ut
ea, quae synodus praeterito anno in hac
ecclesia habita constituit circa omnem posteritatem
eius universitas regni sui conservet, hoc est, ut praebeatur filiis
eius dilectio benigna et firma
et tribuantur,
ubi loci oportunitas
exhibuerit defensionis adminicula iusta, ne de rebus iuste profligatis
aut parentum dignitate procuratis vel largitate principum aut alicuius
impensis aut etiam proprietate debitis fraudentur qualibet insidia
calliditatis neque
a quoquam laedendi
eos praebeatur
argumenta
machinationis, quia dignum est, ut, cuius regimine <V630, f.
148ra> habemus
securitatem, eius
posteritati decreto concilii impertiamus quietem. Denique tanta erga
nos nostri principis exstant beneficia, ut longum sit singillatim
ea promere lingua. Ipse enim auctore
deo nobis pacem, ipse quasi captivam reduxit captivitatem,
ipsius ope
quieti,
ipsius sumus
<V1341, f.
83rb> largitione ditati, ipse medicamine bonitatis suae et reis
pepercit et rectos sublimavit, cui, si dignis
voluerimus respondere beneficiis,
non tantis
exstamus
copiis
virtutis, quibus
tantae voto sufficiamus
voluntatis.
<W411,
f. 133r> DE
HIS, QUI REGE SUPERSTITE
AUT SIBI AUT ALIIS AD
FUTURUM PROVIDENT REGNUM ET DE PERSONIS, QUAE PROHIBENTUR
AD REGNUM ACCEDERE
XVII Quoniam
in concilio anteriori, quod anno primo gloriosi principis
nostri habitum est, de huiusmodi re fuerit promulgata sententia, tamen
<E97, f. 322va> placet iterare, quod
convenit custodiri.
Itaque regis vita
constante nullus sibi <O93, f, 80rb> aliquo opere vel
deliberatione
cuiuscumque
dignitatis laicus seu gradu episcopi
aut
presbyteri aut
diaconi
consecratus
ceterisque
clericatus officiis
deditus futurum
regem provideat
contra viventis regis utilitatem et procul dubio voluntatem, nullo
blandimento vel suasione pro eadem spe aut alios in se trahat aut ipse
in alium acquiescat. Iniquum enim et valde exsecrabile
christianis debet haberi futuri
temporis illicitis
prospicere et vitae
suae ignarus
ventura disponere.
Quod si quisque iam talia iniqua deliberatione cum
quocumque est meditatus, hoc sibi noverit esse sacerdotali moderatione
concessum, si
veniabiliter
poscit, ut
hoc sine mora
praesentis principis auribus studeat
publicare. Si autem retineat
et
deliberationis
suae
machinamenta
noluerit dicere,
pessimo plectatur anathemate. Rege vero defuncto nullus tyrannica
praesumptione regnum assumat, nullus sub religionis
habitu detonsus
aut turpiter
decalvatus aut servilem originem trahens vel extraneae gentis homo, non
sine genere
et
moribus
dignus provehatur ad apicem
regni. Temerator autem huius praeceptionis sanctissime perpetuo
anathemate damnatur.
<V1341,
f. 83va> DE
CUSTODIA VITAE PRINCIPUM ET DEFENSIONE PRAECEDENTIUM REGUM A
SEQUENTIBUS ADHIBENDA
XVIII Iam
quidem
in antecedenti universali synodo saluti
nostrorum principum constat esse
consultum, sed libet iterare bene sancita et digna auctoritate munire
salubriter ordinata. Ideoque testamur
coram deo et omni
ordine angelorum,
coram prophetarum atque apostolorum vel omni
martyrum choro, coram omni ecclesia catholica et christianorum coetu,
ut nemo intendat
interitum regis,
nemo vitam principis tractet,
nemo eum regni gubernaculis privet,
nemo tyrannica praesumptione apicem regni
sibi usurpet,
nemo quolibet
machinamento in eius adversitate
sibi coniuratorum manum associet. Quod si
quippiam horum
quisquam nostrorum
temerari
praesumptor
exstiterit,
anathemate divino perculsus absque ullo re<V630, f.
148rb>medii
loco habeatur condemnatus aeterno iudicio; is autem qui eius sedem
fuerit assecutus, <E97, f. 322vb> si vult tanto
expiari
piaculo quasi
proprii patris eius ulciscatur interitum, in cuius defensionis auxilio
universi regni Gothorum consentiat fortitudo. Si autem desidii
causa
et minori zelo tam
funestum noluerint
<W411, f.
133v> vindicare scelus,
sint omnes ex
nostra sententia
opprobrium ceteris gentibus.
DE
GRATIARUM ACTIONIBUS
IN CONFIRMATIONE CONCILII DEO ET PRINCIPI DATIS
XVIIII His omnibus rite dispositis et
diuturna
collatione deliberatis,
benedictionem,
gloriam et honorem
invisibili omnium auctori
rependimus lumini
patri et in
conservandis
eius imploramus opem
suffragii, ut constitutionibus nostris robur
tribuat seu
virtutem
fragilitatemque
humanam
huic
dispositioni reddat,
id
est, salubrem efficacem, ut non iudicet praevaricatricem. Nos igitur
omnia suprascripta omni
auctoritate priscorum <V1341, f. 83vb> canonum
subscriptione
nostra
firmamus et gratias
agimus christianissimo et gloriosissimo Chintilano
principi
nostro, cuius studio
advocati et instantia sumus collecti, cuius voluntas probata
ordinatio exstitit religiosa. Donet ei <O93, f.. 80va>
dominus
optimo principi diuturnum in saeculo praesenti triumphum et in parte
iustorum perpetuum regnum felicibusque
annis. Felix ipse in longa felicitate fruatur et divinae dexterae
protectione ubique muniatur.
Ego
Sclua
etsi indignus
ecclesiae Narbonensis episcopus
in his constitutionibus a nobis editis
subscripsi.
Similiter et alii
episcopi subscripserunt
numero XXXVII.
O93, f. 80va; V630, f. 148rb; W411, f. 133v;
V1341, f. 83vb; E97, f.
322vb
©
2004-2006
Karl-Georg Schon
Dieser Text ist urheberrechtlich geschützt. Er steht unter der
GNU Free Documentation License.
Demnach dürfen Sie ihn frei weiter verbreiten und bearbeiten,
vorausgesetzt Sie nennen den Namen des ursprünglichen Autors
und Sie geben auch anderen das Recht den von Ihnen bearbeiteten oder
verbreiteten Text unter den gleichen Bedingungen weiter zu verbreiten.
Im einzelnen finden Sie Bestimmungen der GNU Free Documentation License
unter dem Menüpunkt Lizenz.
Zuletzt
geändert am 20.1.2006
|